Tand om land

Ik zat mijn levensverhaal te vertellen tegen een matig geïnteresseerde koe, toen ik besefte dat ik aan de verkeerde kant van de aarde ben geboren. Daarom besloot ik terstond te verhuizen. Ik haalde mijn wereldkaart (die ik steeds bij me heb, voor het geval ik ooit verdwaal) uit mijn achterzak en gooide mijn vogelpik. Deze landde per ongeluk in de hersenpan van de koe, die haast euforisch loeiend neerzeeg, blij dat ze eindelijk van mijn gelul was verlost. Haar postmortale drek spatte deels op mijn kleren, deels op de kaart. Disneyland! Dat was de keuze die ze voor me had uitgetekend.

Ik nam een taxi naar Californië die me een dikke poos later afzette bij de ingang. Daar bleek dat ik de chauffeur niet kon betalen, gezien hij me zwaar had opgelicht. Zo had hij me wijsgemaakt dat hij moest gaan tanken in de Verenigde Arabische Emiraten en ook de omlegging wegens dinsdagmarkt die ons langs Australië leidde had ik blindelings geslikt.
‘ Dat is dan vijftienduizend euro,’ grijnsde hij.
‘ Kan je teruggeven op honderd,’ probeerde ik met wat humor.
Razend eiste hij al mijn bezittingen, te weten: honderd euro eenentwintig cent, mijn bril, mijn horloge, mijn papieren, mijn neustrimmer, mijn zakbijbel en mijn e-mailadres, facebookruimte, blogspot en bijhorende virtuele identiteit. Mijn kleren mocht ik aanhouden, omwille van esthetische redenen. Ja, de man had nog enig normbesef. Aldus eindigde ik helemaal gepluimd aan de ingang van Disneyland. Ik schoof aan bij de balie en vroeg of ik gratis binnen mocht. De vrouw die haar karakterloze kop goed had verdoezeld achter een knalrode brilmontuur wou weten waarom ik recht meende te hebben op een dergelijk privilege.
‘ Omdat ik een vluchteling ben,’ zei ik, ‘ Ik ben op de vlucht voor, euh, de communautaire crisis en Dutroux en Luikse wafels en Franse frieten en zo.’
‘ En zo?’
‘ Ja, Enzo, een Vlaamse boysband die we uit het collectieve geheugen hebben gewist, vooral onbekend van hun coverhit Opzij, opzij, opzij. Mochten ze doorgestoten zijn tot in Guantànamo, was Osama al lang gevangen.’
‘ Dat klinkt ernstig,’ zei de vrouw, ‘ Maar niet ernstig genoeg om mensen die wel betalen te overtuigen van uw ellende.’
Ik probeerde mijn meest troosteloze puppyblik op haar uit, maar hij ketste af op de rode rand van haar bril. De man achter mij (een kale, rosse Chinees met een dikke snor) kuchte opzichtig. De anderen volgden zijn voorbeeld en kuchten me weg, hun ziedende blikken op mijn vege lijf gericht. Ik droop af en cirkelde wat rond de omheining van het pretpark, toen ik de achterdeur ontdekte. Stiekem glipte ik er doorheen en sloop door de backstage, laverend tussen de opgeslagen kernraketten en Disney-dollars. Uiteraard griste ik een stel briefjes mee, waarmee ik een paar bewakers moest omkopen, omdat ik net mijn tanden had gepoetst. Gelukkig hield ik nog genoeg over voor een grote zak popcorn, een halve liter cola en een T-shirt met opschrift ‘ Disney: Major Magic’, zodat ik niet te veel zou opvallen.

Ik dook onder in de wondere wereld van Disney, mezelf trakterend op een rondje Space Mountain en andere zooi, toen ik op een gegeven moment het gevoel kreeg dat ik gevolgd werd, meer bepaald door Goofy, die maffe, kleine kok uit Ratatouille en Ariël die ze noodgedwongen meesleepten aan een leiband.
‘ Subtiel,’ dacht ik, niet beseffend dat het een manoeuvre was om mijn oog weg te gidsen van de tank die naast me reed, zijn loop langzaam zwenkend naar mijn kop. Toen ik mijn hoofd draaide om het aroma van mijn recentste popcornscheet optimaal te inhaleren, kwam ik oog in oog met de loop. Ik schrok en propte er snel mijn colabeker in, waarna ik wegdook tegen een paar struiken die van zeer stevig plastiek bleken te zijn. De loop knalde, het karton kraakte en de cola dwarrelde neer als zure regen. Een paar werknemers probeerden hem op te vangen, omdat verspilling nu eenmaal niet strookt met de Disney-filosofie, en ik maakte van de verwarring gebruik om een klein meisje te beroven van haar lolly en er al snoepend vandoor te gaan. Het kind krijste het hele park bij elkaar, waarop enkele personeelsleden haar een injectie moesten toedienen. De laxerende werking van het goedje zorgde echter voor ernstige logistieke problemen, zodat ik tijd genoeg had om me te verschansen. Meer bepaald in de top van The Big Thunder Mountain Railroad. Toen ik werd opgemerkt door een overijverige jobstudent, werd de machine meteen stopgezet. In geen tijd ontstond er een kleine opstand bij de passagiers. Ze wouden verder met hun rit, verder door het park, schoffelend naar hersenverlammers en kwabvulling. De egoïsten!
‘ Werp die oogkleppen af en kijk naar mij!’, riep ik, maar dan in het Engels, ‘ Ik ben het levende bewijs dat er nog steeds onrecht bestaat in deze schijnbaar vlekkeloze maatschappij. Reeds twee uur drie kwartier ben ik actief aanwezig in Disneyland en nog steeds ben ik geen officiële Disneyburger.’
‘ Spring dan in een hakmachine, dan gooi ik je wel op de bakplaat,’ riep een dikke mof vanuit zijn karretje.
‘ Halt dein kopf!’, riep ik, hoger op de berg klimmend, ‘ Ik eis volledige regularisatie, zodat ik een eerlijke kans krijg om deel uit te maken van het lokale leven en ook mijn tientallen kinderen die ik spoedig hoop te verwekken bij zoveel mogelijk naar vers fruit geurende vrouwen.’

Ondertussen was er een onderhandelaar bij komen staan, zijnde Donald Duck, waar ik maar de helft van verstond.
‘ Waschawascha schpaaschpaaschpaa!’, riep hij, wat ik meende te begrijpen als: ‘ De aarde is het geweten van het doodse universum, dus laten we daar ook naar handelen.’
Kapitein Haak duwde hem echter ruw opzij en schreeuwde: ‘ Waarom zou jij in Godsnaam extra rechten moeten krijgen? Ik moest godverdikke mijn hand laten amputeren voor een job die me reeds na drie dagen een burnout bezorgde. Nooit zal ik die andere droom nog kunnen realiseren: masseur worden in het achterkamertje van een louche pitabar.’
‘ Wij hebben onze onderbenen laten afzagen en onze schoenen aan onze knieën laten naaien,’ grienden de zeven dwergen in koor.
‘ En ik heb mijn borsten laten vergroten,’ jankte Sneeuwwitje, waarop iedereen troostend zijn arm om haar heen probeerde te leggen.
‘ We hebben allemaal een reden tot klagen,’ zei Merlijn de tovenaar, ‘ Kom dus maar van die berg…’
‘ Maar ik heb nog meer reden tot klagen,’ morde ik, ‘ Ik moest vluchten, het was een kwestie van leven of dodelijke verveling… Waarom vellen jullie oordelen? Weten jullie veel waar ik vandaan kom? Weet ik veel waar jullie vandaan komen? Weet iemand veel?’
‘ Niets weet niemand,’ zei Merlijn wijs, ‘ Of nog beter gesteld: niemand weet niets of nee wacht, iedereen weet niets of nee, niemand weet iets. Ja, dat is het. Sorry, ik ben mentaal gehandicapt, men heeft mij bij wijze van positieve discriminatie in de rol van wijze man gecast. Anyway, kom van die berg, mijn zoon.’
Ik aarzelde nog even om de dramatische spanning op te drijven en schreed vervolgens de berg af, waarna ik bij de kladden werd gegrepen door de security. Enkele stroomstoten later stond ik weer bij de ingang, radeloos en verloren, dromend van een warme thuis en een Playstation 3 .

Expansie

Omdat ik een klein beetje de pest (en ook wel ebola) heb aan ellenlange reisverslagen zal ik af en toe een foto met een streepje uitleg serveren.

Laten we aftrappen met de meest frappante vaststelling tijdens mijn recente trip in Lissabon: buiten mijn weten om is het imperium van 'Canal Marginal' uitgebreid met een gelijknamige kiosk, gelegen in een gelijknamige straat (Avenida Marginal). Voorlopig is er nog geen 'Gazetta Marginal' om hier te verkopen, maar er wordt aan gewerkt. Steenrijke sponsors mogen zich steeds melden via het gastenboek, al mogen mindere goden eveneens geld storten om pakweg mijn internetverbinding of de kunstmest voor mijn bureauplant te financieren.

Holiday

Een mini-mashup om de achterblijvers te pesten, terwijl de fotogenieke beheerder van deze site een weekje op vakantie was. Omdat pesten zo leuk is, blijft hij nog even staan tot de laatste bezoeker is dolgedraaid.

Napels

Gegijzeld door dwangneurose

Erwin De Plecker (27) lijdt aan obsessief-compulsieve stoornissen (ook gekend als dwangneurose). Zo volgde hij tot voor kort, tweeëntwintig keer per dag hetzelfde één komma zeven kilometer lange traject om aan de bakker te gaan vragen of die toevallig geen préparé verkocht. Tijdens deze route voerde hij bepaalde rituelen uit bij diverse elementen in de openbare ruimte. Eén van die elementen was het bord van ‘Star’ (Zeelse matrassenzaak; red.), waar Erwin telkens drie minuten en zeventien seconden naar staarde. Op zekere dag werd dit ritueel echter bruusk verstoord.


Erwin: Ik deed mijn dagelijkse wandeling, toen ik plots zag dat de ‘r’ was verdwenen. Voor mij was dit een duidelijk teken. ‘Star’ is een zeer expliciet bevel, maar ‘Sta’ is zo mogelijk nog explicieter. Dat is zelfs correct geschreven Nederlands. Daarom besloot ik te staan. En dat doe ik nog steeds. Tot er een andere letter afvalt. Of een nieuwe letter bijkomt, want ik heb het gevoel dat deze boodschap van bovenaf werd uitgezonden en elk moment kan wijzigen.

Filip: U denkt aan aliens?

Erwin: Laten we nu niet onnozel doen, he. Aliens of extra-astrobiologische levensvormen zijn niet de karikaturale figuurtjes die de media ons voorschotelen. Integendeel, het zijn minuscule, zevenhoekige, pokaikleurige washandachtigen. Als – ik herhaal: àls - hun matige intelligentie het al zou toe laten om de aarde te bereiken, zou het hooguit zijn om ons gat te helpen wassen. Laat staan dat ze in staat zijn om een letter uit het straatbeeld te verwijderen om zo een nieuwe boodschap te vormen.

Filip: Wie zijn het dan wel?

Erwin: Zeker geen aliens, laat dat duidelijk wezen. Maar nu moet u me even excuseren, want het is kwart na vijf. Tien, negen, acht,… (enzovoort) Gelukkig pruimenfeest! Maar goed, waar zat ik. Of beter nog, waar stond ik. Hahaha… Je ziet het, ook dwangneuroten hebben gevoel voor humor, romuh moruh rhoum rrhonmonienouinguskal... Aaaaaaaaargh! Dat woord zal nog eens mijn dood betekenen. Maar om kort te gaan: ik heb geen idee wie of wat dit gedaan heeft, maar ik hoop dat er gauw een nieuw teken komt. Want ik moet dringend gaan kakken en de brievenbus van de rijkswacht is hier toch weer een paar stappen vandaan.

Foto: Stefaan H.

Kortfilm op cd-release

Sinds juli is de debuut-cd van 'Trauma Sutra' beschikbaar voor de gerechtvaardigde prijs van 8 euro. De cd bevat naast de auditieve chills en thrills van uw leven, een kortfilm van uw dienaar Filip. 'Paso A Paso' is een duister trashexperiment, een evocatie van de nachtelijke mystiek en een reflectie rond onveiligheidsgevoel.

Bestellen kan via deze site, via e-mail, via de site van silken tofu of via het warm aanbevolen www.myspace.com/traumasutra

Vanilla Ice Rink

Een op zolder gebrouwen mix van de befaamde Vanilla Ice-classic met een instrumental van Wiley (Ice-Rink). Enjoy!

Fun met Gamble

Dit bericht is van belang voor alle kinderen, groot en klein. Gamble pakt uit met een nieuw scala ringtones. Na Gilbert Canard de psychotische kikker, Tsjeip het mentaal gehandicapte kuikentje en Tam Pon Lek het in wurgstand verblijvende Pekineesje, hebben we de eer de allernieuwste ringtones voor te stellen in ons uitgebreide, spiksplinternieuwe assortiment.

Nieuw is onze nieuwe collectie Extreem Irritante Lachjes. Koop de nieuwe Betty of Margriet-ringtone voor je mobieltje. De eerste welbekende lach werd speciaal gemixt door Da Big Bass Tunerz (aka Against The Wall) met de Dire Straits klassieker 'Telegraph Road' (integrale versie). Margriet werd dan weer gemixt met 'Beautiful' van Christina Aguilera. Brein achter deze hitmix is DJ No ID. Beide ringtones liggen vanaf deze middag ook als single in de betere platenzaak!

Uiteraard zijn ook de nieuwste hip hop hits verkrijgbaar in de mono, poly en originele versie: ‘ If you buy this, you will get shot’ (Real Gangstaz feat. Justin Timberlake), ‘You getto, we rich’ (Wallets of Detroit), ‘Hard Life, Eazy Money’ (DJ Loopz feat. MC Word) en de Nederhop hit ‘Ellende, ellende… Ik ben lid van een jeugdbende’ (Crapuul en Zonen). Schaf deze nieuwe ringtones vandaag nog aan. Ze zijn te downloaden voor democratische prijzen:1 euro voor mono, 2 euro voor poly, 3 euro voor origineel.

Eveneens nieuw en exclusief in ons assortiment is ons speciaal klikradar, waarmee je overal en altijd bouwovertredingen kan lokaliseren. Het werkt natuurlijk niet écht, maar het is wel flink lachen, natuurlijk!!!

SMS-kosten en extra berichtjes niet meegerekend. Zeven maal per week wordt u op de hoogte gebracht van onze allernieuwste nieuwigheden, zodat u nooit uit de toon valt. Wie onze extra service wil blokkeren, kan dit doen door volgende code in te geven via sms (op het nummer 1234): dsui. Bel verstandig, bespreek vooraf met je ouders. Of surf naar onze site www.ringtonevoordeel.be (aanbevolen) voor meer info over onze spetterende, gloednieuwe acties.

Keulen

Een zonnig dagje Keulen dat resulteerde in deze sprankelende foto...

2019, A Gates Odyssey

Vlaanderen, 2019. Er is weinig veranderd. Dit in tegenstelling tot België dat niet langer bestaat. Wallonië werd hermetisch afgesloten na een invasie van radioactieve zombies. Het dwingende antwoord op het communautaire vraagstuk, met dank aan een geheim, militair labo in een verlaten steenkoolmijn. Brussel is een land geworden en Limburg een kleine, florerende staat, terwijl Vlaanderen hetzelfde soezende vlekje op de wereldbol is gebleven. Waar het neushaar weelderig groeit en de dagen trager gaan. Mensen lopen er op straat, zweven in auto’s, chatten over bits en bytes terwijl ze een pot confituur bestellen in de netshop,… Gedijen.
Ondertussen is het einde van de wereld nabij. De dood van de paus was een voorbode. Gestorven aan A.I.D.S., dat spreekt voor zich. Net zoals Tom Cruise, al is het illegaal om beide feiten in eenzelfde tekst te gebruiken. Eigenlijk is teksten schrijven sowieso verboden, tenzij je een van de vijftien licenties hebt. Wie het toch doet, wordt vijf jaar lang gedematerialiseerd en bewaard in een enveloppe, die louter als symbolische opbergplaats fungeert. In feite zweeft de gestrafte ziel door het ijle niets, op zijn hoede voor magnetische velden en stofzuigers, in een stil hoekje wachtend op de wedersamenstelling van zijn vlezige huis. Maar we waren dus over het einde der tijden bezig. Tja, wat kan men daarover zeggen? Dat zelfs de grootste malloot het kon voorspellen. Dat een eend in een schietkraam ook niet moet klagen als hij een kogel in zijn gat krijgt.
We hebben moeder natuur verkracht: het was lekker, onbezonnen, decadent, maar nu komt ze terug met vader aarde en de venijnige komeet Wally, genoemd naar zijn ontdekker Jean-Claude Van Walleghem. Deze komeet, bestaande uit roet, lood, uranium, plastic, haarlak en kauwgom zal weldra inslaan en de hele aardbol versplinteren. De T-shirts en benefietsingles zijn al sinds 1 januari 2012 te koop. De redactie van Worldnews kletst sinds die datum chronisch uit zijn nek. Elke dag komt een brave ziel melden dat de wereld nog niet vergaan is, dat men nog even moet wachten op de laatste knal van het kijkcijferkanon. Ik heb mijn chips en cola alvast in huis gehaald.

Worldnews is overigens de grootste en enige speler in het nieuwsveld. Op een gegeven moment was de informatiesnelweg zodanig versplinterd dat Bill Gates, die zich sluimerend en subtiel had opgeworpen tot heerser van de wereld, besloot om het aantal nieuwskanalen te beperken tot één. Dit had enkele gevolgen: door de totale beheersing van de advertentieruimte werd Microsoft ’s werelds grootste marktleider in elke industrietak. Zo produceren ze niet alleen elektronica, maar ook hamburgers en fietsen. Daarenboven is elk lied, elk woord en elk beeld gewijd aan de grote geest van Bill Gates en de schitterende gedachten en producten die hij voortbrengt. Is dat niet wonderlijk!?
Dat het wonderlijk is! Ik kan niets anders zeggen of ik word gedematerialiseerd of geliquideerd, in de zin van vloeibaar gemaakt en gedropt in een anonieme WC-pot tot ik met een verse lading wordt doorgesjast naar de woelige, smerige wateren die 90% van de wereld bevochtigen, terwijl 5% sterft van honger en dorst en de andere 5% de restjes verspilt. Daartoe behoort Vlaanderen, het stuk waar wij wonen. Je mag dus stellen dat het goed gaat, want laten we duidelijk wezen: 2019 heeft ook zijn pluspunten.

Zo is alle terrorisme uitgebannen en dit simpelweg door zijn oorsprong te vernietigen. Elke God is vervangen door Bill, wat onder andere bespoedigd werd door de dood van de paus. De besmetting door Tom Cruise werd handig vervangen door een onbevlekte besmetting door aliens, de claimers van de Godpositie en de zenders van Bill. Geloofwaardig, ook al omdat homoseksualiteit in theorie niet meer bestaat. Het zit namelijk zo dat alle verschillen worden uitgevlakt met een laserlobotomie bij de geboorte. Huidskleuren worden vervangen door neutraal grijs. En het diginet toont enkel tetten afgewisseld met boodschappen van Bill. Er heerst dus een complete vrede, los van de verdoken concentratiekampen waar de burgers met productiefouten worden overgeleverd aan de kuren van al even defecte soldaten. Het zijn helse oorden waar botten en vleespulp elkaar ontmoeten. Qua diversiteit is alles dus onder controle. Ook geld is geen probleem. Bill beheert alles. Elk dispuut is een dispuut met Bill, dus is er geen dispuut. Nergens. Officieel is alles stabiel en vredig!

Wat u doet met al deze informatie is overigens uw eigen zaak. Aanvankelijk dacht ik om de feiten te fictionaliseren, in de hoop algemene, globale paniek te vermijden. Ik wou dit stuk eindigen met een droomsequentie, waarin ik badend in het zweet ontwaak en vervolgens een boompje plant om mijn bijdrage te leveren aan het milieu of zo. Maar dat vond ik onnozel. Ik wou ook niks relativeren. Zo van: ik pis hier een beetje in het rond, maar ik wil niks bevuilen. Ik had geen zin om me te profileren, wou me beperken tot de poesnaakte feiten: Vlaanderen, 2019. Wat is het, wat doet het, waar gaat het heen? Bij deze heeft u het antwoord. U hoeft me niet te bedanken, maar een pintje zou wel fijn zijn.

Hard Gekookt

Het leven is vermoeiend, zeker als je niks te doen hebt. Ik klaarde dan ook helemaal op toen ik enkele maanden geleden een job vond als huis-aan-huis-bezorger van gekookte eieren. Een gat in de markt, want geef toe: wie een gekookt ei wil eten, moet daar veel te veel moeite voor doen. Eerst moet men het ei gaan rapen, kopen of stelen, daarna koken, pellen en zouten en dat terwijl alles in twee happen verorberd is. Deze nieuwe tak is dan ook perfect afgesteld op de vlugsnelhalsoverkopdwarsdoorallesheenmaatschappij (nu in deze tekst, morgen in de nieuwe Van Dale), al voldoen niet al mijn klanten aan dit profiel.
Inteelt en Zuskind bijvoorbeeld, een bejaard koppel dat zijn dagen slijt met zonnebloempitten pellen en draaitollen beitelen. Een florerend handeltje volgens henzelf, ook al liggen hun zaakjes torenhoog te beschimmelen. Maar anders zijn het geen misse mensen, los van het feit dat ze wel eens een kind mishandelen en een chiwawa hebben die Hitler heet, al kunnen ze daar – meer dan honderd jaar oud als ze zijn – niks aan doen. Zo bleek vorige week, toen ik mijn nieuwsgierigheid niet langer kon bedwingen en vroeg waarom ze het diertje zo genoemd hadden.
‘ Omdat Hitler economische welvaart wil bezorgen aan het Duitse volk,’ reutelde Inteelt.
‘ Welvaart? Wil? Duitse? Omdat? Wanneer hebben jullie laatst een krant gelezen?’
‘ Ik hebben een banalfabeet, maar ik ving het relatief onlangs op in café/coiffeur/wratsmelterij Den Dollen Osch’
Er viel een korte stilte, waarop Zuskind schoorvoetend zei: ‘ Goed dat je over Hitler begint, want ik wil je eigenlijk iets vragen. We gaan volgende week op reis naar Moerbeke en we zoeken iemand om op ons hondje te passen. Gezien jij de enige bent die geregeld op ons deurtje klopt, ons hartje verwarmt en zachtaardig genoeg is om Hitler driedagelijks te pijpen, vroegen we ons af of jij op hem wil passen.’
‘ Daar moet ik even over nadenken,’ stamelde ik, ‘ Het is namelijk zo dat ik enkel giraffen pijp, op voorwaarde dat zij mij pijpen, natuurlijk. Deep throat zoals dat heet. Met andere woorden: nee.’
‘ Mooi zo!’, riep Inteelt enthousiast, ‘ Jij en Hitler worden ongetwijfeld doltoffe speelvriendjes. Hier zijn z’n spulletjes.’
Hij propte me een reiskoffer, een sportzak en een gettoblaster in de handen, waarna hij het hondje over mijn schouder drapeerde. Een duw in de rug en daar stond ik, voor een dichtgeslagen deur, waar nog enkele vluchtige bevelen doorheen galmden: ‘ Niet voederen na middernacht! Enkel vroege Madonna draaien en nooit achterstevoren! En als hij Hebreeuws begint te murmelen, overgieten met wijwater en maagdentranen!’
‘ Waar kan ik dat kopen?’
Inteelt schoof een briefje onder de deur. Ik raapte het op en las: ‘ Jan With The Pet – zeer speciaalzaak voor dieren. Louis Paul Boonlaan 69, 2840 Reet.’
Daar moest ik het mee doen, dus ging ik naar huis om mijn koffers af te werpen, waarna ik met Hitler naar Reet vertrok.

Onze queeste verliep echter niet zo vlot, als ik gehoopt had. Zo kregen we af te rekenen met drie jumpgnomen, zeven tecktonicktrollen, de boze treinconducteur, zeven geitjes, drie biggetjes en diverse sirenengezangen van de machtige Mobilius. Had ik de vleesetende spurtplanten al vernoemd? Nee? Goed zo, want die waren er namelijk niet. Maar soit, al dit vreeswekkends woog amper op tegen de werkelijkheid wordende nachtmerrie waarin ik ontwaakte, toen Hitler onaangekondigd door de achterste pootjes ging en een gigantische bolus uit zijn trillende lijfje perste. Op zich geen probleem, gezien ik altijd plastic zakjes bij heb voor het geval ik dezelfde handeling dien te verrichten, want een huis-aan-huis-bezorger van gekookte eieren is soms lang onderweg.
Ik bukte me, raapte het zootje op en zocht de dichtstbijzijnde vuilnisbak. Enig onderzoek leerde echter dat men zijn vuilnis in Reet moeilijk kwijt kon. Sluikstorten was eveneens uit den boze, gezien elke straathoek bewaakt werd door duiven, die zich verschansten in dakgoten en bomen. Een schande, vond ik. Te gierig voor vuilnisbakken, maar rijk genoeg voor speciaal getrainde gluurduiven. En dat allemaal met de zuurverdiende centjes van de arme belastingsbetaler, terwijl de kindjes in de Bulgaarse opvangtehuizen in een wrange grap leven, die ik hier niet verder wil uitpuren, omdat ik beter iets had gedaan rond Somalische kindjes. Dat lijkt namelijk iets correcter en dus grappiger, vooral als ze in groteske situaties belanden zoals een taartengevecht op een verjaardagsfeest, na een uit de hand gelopen spelletje Levende Mikado.

Maar goed, waar zaten we? Ik had dus de ingewikkelde kak van Hitler in mijn handen en zocht een vuilnisbak in Reet. De dingen des levens, zoals dat heet. Ik was op een kruispunt beland, waar het drie kanten uit kon: de Eenstraat, de Tweestraat of de Driestraat. De Cijferwijk was een ideetje van de befaamde, avant-gardistische schepen van Cultuur en Publieke ruimte, zo had ik eens gezien in een special op de regionale zender Math Channel 7 (leve de Digibox!). Ik besloot de Driestraat te kiezen, die bleek uit te monden in de Eenstraat. Ik voelde onheil en spurtte naar het eind, waar ik het naambord van de Tweestraat zag, die op zijn beurt weer uitvloeide in de Driestraat. De cirkel was rond en ik had geen idee hoe ik in deze Bermudiaanse driehoek was terecht gekomen, laat staan hoe ik eruit kon komen. Dus besloot ik de kak over een muurtje te werpen, waarop een vreselijk gevloek weerklonk. Ik sloeg meteen op de vlucht, weliswaar beseffend dat ik enkel rondjes kon lopen. Ik werd dan ook al snel tegen gehouden door twee ruiters van de blauwe brigade.
‘Hoe durft u burgers te bekogelen met kak?’, bromde de lelijkste van de twee, terwijl zijn paard een gigantische vla op de straatstenen draaide.
‘ Jullie zouden beter echte misdadigers gaan vangen’, antwoordde ik, ‘ Zoals Kaye Styles of Dennis Black Magic.’
De agent begon een betoog over de invloed van rapmuziek op de normalisering van het anti-autoritaire gedrag, terwijl Hitler nieuwsgierig naar de dampende vla trippelde. Ik liet hem begaan, want hij had nog niet gegeten. Het beestje schrokte de hele zooi naar binnen, toen ik besefte hoe laat het was, zijnde zeven minuten na middernacht. Hitler trilde en tolde, hele flarden uit ‘The Passion of The Christ’ citerend en golven bijtend maagzuur gulpend, dat op de ruiters en hun paarden spatte. In geen tijd smolten ze weg, druipend, krijsend, vage bedreigingen pruttelend, zwaaiend met een wegterende PV. Ik deinsde verschrikt achteruit. Hitler merkte het op en loste zijn laatste gulp. Hij kijk me vragend aan met zijn lieve oogjes en ik wou hem uitleggen dat elk hondje anders is en er ook gebrekkige hondjes bestaan, zoals hemzelf. Helaas ontplofte hij en vernielde alles en iedereen in zijn buurt, op één iemand na: de getuige die zijn legende moest laten voortleven.