Ik zat in de zetel met mijn vriend Tapijt. We noemen hem zo omdat iedereen over hem heenloopt, tenzij je stilstaat om te kijken. Daarna kan je weer doorlopen, maar je kan ook ter plaatse blijven en je vergapen aan de honderden motiefjes en kleurtjes zonder enige betekenis. Ik aka Merediaan behoor tot de tweede categorie.
‘ En nu hoor ik dat ze de euro misschien willen afschaffen,’ breide Tapijt verder op een onderwerp dat ik ondertussen alweer vergeten was, ‘ Hallo kroket! Kan het nog verwarrender!? Dan moeten we alles weer omrekenen! Behalve mensen die sowieso nog in Belgische franken denken, die zullen het misschien wel gemakkelijker hebben, die komen terug in de tijd waarin ze zijn blijven steken. Ook verwarrend! Misschien nog verwarrender! Vooral voor bejaarden. Die mensen zijn zo oud, man!’
Bejaarden: het volgende, dankbare onderwerp. Hoe ze hun kopercenten meebrengen naar de kassa, winkelend tijdens het spitsuur, terwijl ze de hele dag hebben! En dan die keer dat Tapijt moest plaatsruimen voor een oud mannetje op de bus, terwijl zijn eigen armen en benen op twaalf plaatsen gebroken waren! Bij het volgen van het bevel was hij op de grond gevallen en op zijn buik naar de voorkant van de bus geschoven, waardoor hij een schedelbreuk opliep. Volgens hem was het door die breuk dat hij negatieve signalen doorkreeg, maar ik wist wel beter. Ik kende hem al jaren. Helaas.
‘ Ik weet nog hoe ze elke dag bij mijn ziekenbed stond,’ vervolgde hij, ‘ Kelly, mijn Smelly Kelly met de jolige belly… Wat zou die nog uitspoken, tegenwoordig?’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten