Flard

Ik herkende de schim in een oogopslag. Het was Frostie: ex-klasgenoot, ex-bajesklant, ex-blanco. Zijn pad was al lang uitgestippeld, zijn huidige verschijningsvorm gekneed nog voor hij met sap en al uit zijn moeder gulpte. Menig leraar bezwoer hem dat hij hooguit achter de vuilniskar zou eindigen, maar geen van hen durfde voorspellen dat hij er in de zomer van 2003 een zou overvallen. Het was een van de vele stommiteiten die hem twee jaar van zijn leven kostten. Want stom was hij wel. Stom, maar immer vriendelijk. Dus deed ik maar vriendelijk terug. Zo stom ben ik nu eenmaal.
‘ Yo Frostie, lang geleden! Hoe gaat het nog?’
‘ Dat gaat.’
‘ Wat doe je nog tegenwoordig?’
‘ Beetje van alles, ditjes en datjes. En jij?'
‘ Hetzelfde, maar dan anders.’
Stilte.
‘ Hoe gaat het nog met je broer?’
‘ Welke? Krispie, Smacks, Pops, Loops, Chocos of Prokorn?’
‘ Ik weet niet, die met zijn snor en bril.’
‘ Ze dragen allemaal een bril, maar geen enkele heeft een snor. Nu toch niet meer.’
‘ Tja, doe ze alleszins de groeten, allemaal.’
‘ Zal ik doen, als ik ze nog eens zie. Zeg, euh…’
‘ Ja...?’
‘ Mag ik u iets vragen?’