‘ Zusters!’, krijste opperheks Niehoella, ‘ Wij komen vandaag samen om een prangend probleem aan de kaak te stellen. Heksen zijn niet langer hip. Wat zeg ik, we zijn nog passeeder dan alle Flippo’s, Pokémons, Furbies en Tamagotchies ter wereld die met een glowstick worden aangestoken door een jumpende Kaye Styles. Moderne kinderen liggen niet langer wakker van een lelijk vliegend wijf dat toversterren uit haar holtes knalt. Robots, nobots, i-pods, why-pods, porno, bonjorno… Het aantal licht mentaal gehandicapte woordspelingen dat hier te toveren valt is even eindeloos als het aantal standjes dat de gemiddelde snotneus voor zijn twaalfde te slikken krijgt. Vandaar het thema van deze conventie: het nieuwe slecht. Of: wat moeten we nog doen om slecht te zijn?’
‘ Kinderen ontvoeren, vetmesten en in de oven steken!’, tierde tante Pandie, blij dat ze het woord kon stelen.
‘ Dit illustreert perfect wat ik bedoel,’ sprak Niehoella, ‘ Dat verhaaltje is ouder dan het woord zelf. We moeten ons heroriënteren in een wereld waarin ‘slecht’ een nieuwe geladenheid heeft gekregen. Dan heb ik het niet over Hitler of de atoombom, maar over een planeet waar chaos de nieuwe orde is. Burgers vechten voor het goede door elkaar af te slachten. Of ze negeren elkaar dood en laten zich verstrooien en vetmesten. Wie kan het wat schelen of dit een, twee of drie landen zijn of een of andere lap grond waar tien miljoen kippen zonder kop in zevenentachtig talen kakelen? We denken niets, gebruiken alles en elkaar! Een relatie is een fase binnen de seriële monogamie. Liefdadigheid een manier om ons geweten te sussen. Opvangcentra zijn bakstenen aflaten waar we mensen ophokken die te lui zijn om in een deftig land geboren te worden. Allemaal schijn in de wachtkamer van Dokter Dood! Dus ik herhaal mijn vraag… Wat is slecht? Wat is goed?’
‘ Goed is het nieuwe slecht!’
‘ Wie riep dat daar?’, siste de opperheks, terwijl ze de tafels afspeurde.
Er woei een ijzingwekkende stilte door de grot, waar enkel het druipen van de stenen en enkele lekkende kinderen weerklonk.
‘ Wie durft het aan om de pointe van deze minutieus voorbereide speech te verprutsen!’ ‘
Ik,’ sprak Madame Derochette, met wie de opperheks nog op de toverschool van Weinstein had gezeten.
‘ Typisch voor een streber als jij,’ spuwde Niehoella, ‘ Maar soit: goed is inderdaad het nieuwe slecht! Daarom is er geen buffet van kinderorganen en levend gekookte beschermde diersoorten, maar heb ik tofuburgers met in plantaardig vet gegrilde bananen die bovendien werden geteeld in eerlijke omstandigheden en die ik heb gekocht van een dakloze voor een prijsje waarmee hij zich de zuiverste heroïne kan aanschaffen. De orgie wordt vervangen door Singstar, met speciale Michael Jackson en Justin Bieber-edities! En een sessie minnekozen.’
‘ En daarna?!’, vroeg tante Pandie opgewonden.
‘ Daarna zullen we het nieuwe slecht in de praktijk brengen.’
‘ Het goede, dus.’
‘ Jaja, het goede,’ suste Niehoella verveeld, ‘ We zullen ons tussen de burgers mengen en hen overtuigen van onze goede intenties. We verspreiden het woord van God, Jehova of Madonna. We helpen hen over straat, delen condooms en fluorjasjes uit, voeren petities om het einde van de wereld wat uit te stellen en richten een fonds op om de kosten van dat fonds te onderhouden en het overschot aan een of ander doel te verspillen. We lullen wat, doen maar wat en voila!’
‘ En dan?’
‘ Niks dan! Dat is het. De straat bevuilen, mensen vervelen, lastig vallen en op de vingers tikken. Hier en daar iemand wantrouwig maken. En in het beste geval paranoia! Paranoia is de nieuwe oorlogsvoering! Het idee dat er elk moment op eender welke plaats een idioot zichzelf kan opblazen om vervolgens te merken dat zesenvijftig maagden weinig kunnen aanvangen met vleespulp. Dat niemand zuiver is en iedereen alles met een of andere bijbedoeling doet. Dat we voortdurend worden opgelicht: door de regering, door maatschappijen, door geliefden, door onszelf. En vergiftigd! Alles is vuiligheid. We weten zelf hoe stuurloos onze bezems zijn geworden sinds de wereld een bos vol gsm-masten is geworden. Om de vijf lappen lopen we naar de dokter om te controleren of onze wratten toch geen kwaadaardige gezwellen zijn. En onschuldige kinderen zijn er ook al niet meer. Alles is om zeep! Ik word er moedeloos van. Haast te moe om er iets aan te doen.’
‘ Dat was het?’, vroeg tante Pandie die de prikkelende tofugeur niet langer kon negeren.
‘ Dat wast het.’
De heksen keken elkaar aan met een blik die bittere ernst en goedkeuring diende uit te drukken. Ze roezemoesden wat om te laten verstaan dat ze het begrepen hadden: ‘ Stof tot nadenken, zusters.’, ‘ Krachtige speech.’, ‘ Hij kon misschien iets korter, maar er zat zeker een kern van waarheid in.’ ‘ Stof om thuis nog eens over na te denken.’ ‘ We hebben het er later nog wel over.’
Stilte. Respect. Applaus. De grot daverde. Deze conventie was wederom een historisch keerpunt in de lange, lange geschiedenis van het heksendom. De opperheks nam het applaus met geheven armen in ontvangst en drukte het naar beneden tot het weer stilte werd.
‘ Is er iemand die nog iets wil zeggen?’, vroeg ze ten besluit.
‘ Ik,’ zei tante Pandie, ‘ Feesteueuh!!!’
Verbeter de leesbaarheid van dit verhaal en steun de ontbossing: copypaste het in Word, kies lettertype 175 en druk af op zestiendubbel papier.
‘ Kinderen ontvoeren, vetmesten en in de oven steken!’, tierde tante Pandie, blij dat ze het woord kon stelen.
‘ Dit illustreert perfect wat ik bedoel,’ sprak Niehoella, ‘ Dat verhaaltje is ouder dan het woord zelf. We moeten ons heroriënteren in een wereld waarin ‘slecht’ een nieuwe geladenheid heeft gekregen. Dan heb ik het niet over Hitler of de atoombom, maar over een planeet waar chaos de nieuwe orde is. Burgers vechten voor het goede door elkaar af te slachten. Of ze negeren elkaar dood en laten zich verstrooien en vetmesten. Wie kan het wat schelen of dit een, twee of drie landen zijn of een of andere lap grond waar tien miljoen kippen zonder kop in zevenentachtig talen kakelen? We denken niets, gebruiken alles en elkaar! Een relatie is een fase binnen de seriële monogamie. Liefdadigheid een manier om ons geweten te sussen. Opvangcentra zijn bakstenen aflaten waar we mensen ophokken die te lui zijn om in een deftig land geboren te worden. Allemaal schijn in de wachtkamer van Dokter Dood! Dus ik herhaal mijn vraag… Wat is slecht? Wat is goed?’
‘ Goed is het nieuwe slecht!’
‘ Wie riep dat daar?’, siste de opperheks, terwijl ze de tafels afspeurde.
Er woei een ijzingwekkende stilte door de grot, waar enkel het druipen van de stenen en enkele lekkende kinderen weerklonk.
‘ Wie durft het aan om de pointe van deze minutieus voorbereide speech te verprutsen!’ ‘
Ik,’ sprak Madame Derochette, met wie de opperheks nog op de toverschool van Weinstein had gezeten.
‘ Typisch voor een streber als jij,’ spuwde Niehoella, ‘ Maar soit: goed is inderdaad het nieuwe slecht! Daarom is er geen buffet van kinderorganen en levend gekookte beschermde diersoorten, maar heb ik tofuburgers met in plantaardig vet gegrilde bananen die bovendien werden geteeld in eerlijke omstandigheden en die ik heb gekocht van een dakloze voor een prijsje waarmee hij zich de zuiverste heroïne kan aanschaffen. De orgie wordt vervangen door Singstar, met speciale Michael Jackson en Justin Bieber-edities! En een sessie minnekozen.’
‘ En daarna?!’, vroeg tante Pandie opgewonden.
‘ Daarna zullen we het nieuwe slecht in de praktijk brengen.’
‘ Het goede, dus.’
‘ Jaja, het goede,’ suste Niehoella verveeld, ‘ We zullen ons tussen de burgers mengen en hen overtuigen van onze goede intenties. We verspreiden het woord van God, Jehova of Madonna. We helpen hen over straat, delen condooms en fluorjasjes uit, voeren petities om het einde van de wereld wat uit te stellen en richten een fonds op om de kosten van dat fonds te onderhouden en het overschot aan een of ander doel te verspillen. We lullen wat, doen maar wat en voila!’
‘ En dan?’
‘ Niks dan! Dat is het. De straat bevuilen, mensen vervelen, lastig vallen en op de vingers tikken. Hier en daar iemand wantrouwig maken. En in het beste geval paranoia! Paranoia is de nieuwe oorlogsvoering! Het idee dat er elk moment op eender welke plaats een idioot zichzelf kan opblazen om vervolgens te merken dat zesenvijftig maagden weinig kunnen aanvangen met vleespulp. Dat niemand zuiver is en iedereen alles met een of andere bijbedoeling doet. Dat we voortdurend worden opgelicht: door de regering, door maatschappijen, door geliefden, door onszelf. En vergiftigd! Alles is vuiligheid. We weten zelf hoe stuurloos onze bezems zijn geworden sinds de wereld een bos vol gsm-masten is geworden. Om de vijf lappen lopen we naar de dokter om te controleren of onze wratten toch geen kwaadaardige gezwellen zijn. En onschuldige kinderen zijn er ook al niet meer. Alles is om zeep! Ik word er moedeloos van. Haast te moe om er iets aan te doen.’
‘ Dat was het?’, vroeg tante Pandie die de prikkelende tofugeur niet langer kon negeren.
‘ Dat wast het.’
De heksen keken elkaar aan met een blik die bittere ernst en goedkeuring diende uit te drukken. Ze roezemoesden wat om te laten verstaan dat ze het begrepen hadden: ‘ Stof tot nadenken, zusters.’, ‘ Krachtige speech.’, ‘ Hij kon misschien iets korter, maar er zat zeker een kern van waarheid in.’ ‘ Stof om thuis nog eens over na te denken.’ ‘ We hebben het er later nog wel over.’
Stilte. Respect. Applaus. De grot daverde. Deze conventie was wederom een historisch keerpunt in de lange, lange geschiedenis van het heksendom. De opperheks nam het applaus met geheven armen in ontvangst en drukte het naar beneden tot het weer stilte werd.
‘ Is er iemand die nog iets wil zeggen?’, vroeg ze ten besluit.
‘ Ik,’ zei tante Pandie, ‘ Feesteueuh!!!’
Verbeter de leesbaarheid van dit verhaal en steun de ontbossing: copypaste het in Word, kies lettertype 175 en druk af op zestiendubbel papier.
1 opmerking:
heel goed
Een reactie posten