Er was eens een extreem lelijk wijf met geen nagel om aan haar gat te krabben, althans volgens de lokale standaard die beschamend hoog was. Soms vond ze troost in de meer uit vel dan vet bestaande slobberfiguren in de derde wereld die ze vanonder haar fleece dekentje zag creperen in high definition. Vergeleken met hen zag ze er niet al te mottig of stervend uit (misschien wel een beetje dik) en ook financieel liep het wat beter. Ze vervulde een job in een of ander bureau, waar ze documenten van plaats verwisselde en de logistieke organisatie binnen het departement koffie en koekjes regelde. Met het verdiende geld had ze een eigen autootje kunnen kopen en kon ze al eens eetgelegenheden frequenteren waar termen als ‘cuisson’, ‘mise en place’ en ‘ketchup en haut’ werden gebruikt, zodat ze drie keer per jaar een reden had om haar fitnessabonnement te gebruiken. Ze mocht zich dus best behaaglijk voelen, ware het niet dat die ene haar de ogen uitstak.
Die ene was Nancy Vhogeleir, de koningin van het kantoor. Het kantoor ernaast, wel te verstaan, dat maar liefst drie etages hoger was en volledig opgetrokken uit spiegelglas waarin Roosje zichzelf elke dag gruwend voorbij zag lopen. Nancy reed niet in een autootje, maar in een bak, ’t is te zeggen: ze liet zich rijden door een of andere onderdirecteur waar ze het mee aanlegde, zoals ze het ook aanlegde met de grote baas, het voltallige mannelijke personeelsbestand en de lesbische poetsvrouw, althans in het diepste van hun dichtste dromen. Nancy was onaantastbaar. En een op stelten lopend hoopje ellende dat zichzelf ’s nachts in slaap huilde, maar dat wisten de meeste mensen niet, dus dat vormde geen zichtbaar probleem. Haar aanblik vervulde Roosje met ziedende haat die op zekere dag resulteerde in het logische gevolg: een aanval met bijtend zuur.
Roosje stond haar rivale op te wachten bij de uitgang van het spiegelpaleis. Toen Nancy eindelijk naar buiten kwam werd ze geflankeerd door drie mannen die zeer hard probeerden luisteren naar wat ze te vertellen had. Hoewel vanzelfsprekend had Roosje dit niet verwacht. Ze wou zich terugtrekken, maar Nancy had haar reeds opgemerkt. Haar keurende blik gleed over haar smakeloze outfit (iets roods met rode accenten) en bevroor bij het zuur. In een reflex sloeg ze het glas uit Roosjes handen. Het maakte een buiteling door de lucht en spatte uit elkaar op wat voorlopig nog op Roosjes hoofd leek. In geen tijd legde het stomende zuur haar kaaklijn bloot, evenals haar neusholte en een puntje oogkas. Het kind krijste onverstaanbare doodsreutels en probeerde de achteruit deinzende omstanders aan te klampen, maar Nancy maande aan om het hoofd koel te houden. Ze belde een ambulance en stond het slachtoffer op uiterst empathische wijze bij tot het afgevoerd werd.
Even later aanhoorde Roosje de keiharde waarheid n de praktijk van Dokter Pot. Ze had geen gezicht meer en zou het nooit meer hebben. Ondanks de net niet dodelijke dosis morfine begon het te malen. Geen enkel restaurant zou haar nog toelaten en haar fitnessabonnement was nu helemaal een klucht. Wie zou haar nog willen aankijken, aanraken, bestijgen of bezwangeren? En dan te bedenken dat die Nancy Vhogeleir gewoon rustig verder zou leven! Dat ellendig stuk geluk! De dokter meende iets van afschuw te zien borrelen in de krater op Roosjes romp en bedacht zich dat hij het slechtste nieuws nog moest melden.
‘ Het spijt me, maar u zal nooit meer kunnen praten.’
‘ blbl bbl schwwwlschwwwl?’
‘ Inderdaad. Maarrrrr… Ik heb goed nieuws voor u.’
Hij laste een strategische stilte in die hij benutte om hier en daar te krabben.
‘ Ik heb de voorbije jaren gewerkt aan een nieuwe doorbraak in de spraaktechnologie, specifiek bedoeld voor mensen die niet meer bij monde kunnen communiceren. Maar voor u te enthousiast wordt wil ik u eerst op de hoogte brengen van een klein, euh,… Hoe zal ik het benoemen… Het komt erop neer dat u in de toekomst via uw achterste eindpunt zal moeten communiceren.’
‘ Bwschlz?’
‘ Via uw achterpoort, kont, reet, aars, hol, gat. Om een lang verhaal kort te maken: ik ga een klankspoor trekken van uw stembanden tot uw endeldarm. Het klinkt misschien een beetje onmogelijk en ik heb het eerlijk gezegd nog nooit geprobeerd, maar geen medische vooruitgang zonder slachtoffers!’
Aldus namen zij het nauwelijks berekende risico dat tot ieders verbazen resulteerde in een succes. Roosje vond amper woorden om hem te bedanken.
‘ Geen dank,’ zei de dokter naar adem happend, ‘ U bent bedankt.’
Hierop schreed de herboren vrouw naar buiten, samen met haar blindengeleidehond die ze nu moeiteloos bevelen in het oor kon geven. Op straat had ze veel bekijks en toen ze zich verdedigde nog veel meer. Het duurde dan ook niet lang voor ze werd opgepikt door ‘Het Nieuwsblad’ dat haar een paginagroot interview aanbood, waarna de aanvragen bleven binnenstromen. Talentenjachten, politieke debatten, tot zelfs kookprogramma’s! Ze kreeg zakken geld om op te draven en de vruchten van haar gematigde iq te verklanken. Aldus belandde ze in ‘ Wie wordt de man van Roosje’ waarin talloze kandidaten zich aanboden om op tv te komen. Een van hen, een illegaal die zich Kevin liet noemen, werd de uiteindelijke winnaar en schonk haar niet veel later een kind dat Roosje meetroonde naar allerlei lezingen aan universiteiten wereldwijd.
Op een vlucht naar Noord-Korea bedacht ze zich dat ze ondanks alles wel gelukkig was. Ze was gerespecteerd, geslaagd en bovenal uniek.
‘ Wat zou Nancy Vhogeleir nu aan het doen zijn?’, mompelde ze tegen zichzelf, wat een behoorlijk vreemd zicht was.
Wel,
die liep op hoge hakken haar spiegelpaleis uit terwijl menig man naar haar kont staarde.
Maar geen van hen wou weten wat eruit kwam.
Verbeter de leesbaarheid van dit kortverhaal en steun de ontbossing: copypaste het in Word, kies lettertype 175 en druk af op zestiendubbel papier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten