'Music for Life' eindelijk stopgezet!

'Music For Life' behoeft geen uitleg. Het is een begrip. Dat vreemd genoeg op heel wat onbegrip kan rekenen. Eén van de meest rabiate tegenstanders is Kaïn De Waele. We treffen hem in zijn zetel, alwaar hij actie voert tegen de actie.


De Waele: Ik heb niet zozeer problemen met ‘Music for Life’ op zich. Ik heb niks tegen muziek, het leven of voor (Nederlandse vertaling van for, Nvdr.), zoals ik ook niks heb tegen migranten, homo’s, vrouwen, debielen, nazi’s, lange wachttijden bij de slager om vervolgens te horen dat je eigenlijk bij de schoenmaker staat, verpakkingen die helemaal niet zo makkelijk opengaan als men het wil doen lijken, types die hun gsm als gettoblaster gebruiken, treinconducteurs die me pakken als ik zwart rijd en niet komen als ik dan eens een ticket koop, mensen die veel woorden gebruiken om weinig te zeggen, Kimberly De Vuyst, meisjes die me wél willen maar die IK niet moet hebben, Robert Pattinson, ongewenste zwangerschappen, mensen die ‘hen’ en ‘hun’ of ‘u’ en ‘uw’ verkeerd gebruiken, witloof, de afwas, mensen die alle hypes volgen om te kunnen zeggen dat ze hun persoonlijk overschat vinden, het scrollbordje op mijn laptop waardoor het pijltje altijd verspringt als ik er per ongeluk met mijn mouw of iets anders tegen wrijf, mensen die vegetarische hamburgers of worsten eten terwijl die sowieso niet op een zoogdier lijken, syntheses van analyses die vervolgens geanalyseerd worden om ze in een synthese te kunnen gieten, zakagenda’s die helemaal niet in je zak passen, mensen die vreemde klinkers gebruiken bij het uitstoten van wat simpelweg ‘hahaha’ hoort te zijn, veertigers die te pas en te onpas zinnetjes in foutief Engels uitstoten om jonger te liken, figuren die een spoiler of ronkende uitlaat op hun wagen zetten waardoor nog meer opvalt dat ze in een modale kar rijden, vieze vlekken op mijn broek, het gat in de ozonlaag, A.I.D.S. of diarree. Ik heb er alleen niks voor.
Daarom vraag ik me ook af waarom er altijd strijd moet gevoerd worden tegen dingen. Niet dat we dan strijd moeten voeren voor dingen, want een actie voor diarree zou nog belachelijker zijn, maar ik vraag me af waarom er altijd actie moet gevoerd worden in the first place. Het lijkt alsof we iets moeten doen om het te doen, terwijl dat gewoon fout en vermoeiend is. Misschien moeten we daar maar eens mee stoppen en gewoon erkennen dat we allemaal lui en onverschillig zijn, in plaats van één keer per jaar strategisch het tegendeel te faken.

CM: We hebben vernomen dat je niet bij de pakken blijft zitten.

De Waele: Ja en nee. Ik heb de ‘Actie Tegen Actie’ opgestart die een onbeschaamd pleidooi voor meer passiviteit wil uitdragen. Dit houdt natuurlijk in dat we geen concrete actie ondernemen, los van deze ‘sit-in’ die tot hiertoe behoorlijk succesvol is in die zin dat we niet de intentie hebben een verschil te maken, want dat zou afbreuk doen aan onze grondbeginselen. Ik dacht er aan eventueel nog andere acties te bedenken, maar deze gedachte op zich vond ik eigenlijk al te productief, waardoor ik het denken dan maar heb gestaakt.


Veel woorden, geen daden.
Hard.