Een beukfeest met vette beats. Ik moet naar het toilet.
Drie wachtenden voor mij in iets dat net niet op een rij lijkt. Een deur gaat open, twee gasten komen naar
buiten. Betrapt, maar niet gedeerd door
enige schaamte. Integendeel. Handjes in de lucht, let the shit kick
in. De volgende gaat naar binnen,
krampachtig, volgens mij met hetzelfde nobelere doel als ik. We wachten.
En wachten. Iemand steekt me
voor. Een kromgebogen gast met een
brilletje, een synthesizerkundige die vooral voor de wiskundige patronen in de
elektronische tapijten komt. Denk
ik.
Ik kan hem wel aan en zeg: ‘ Sorry, maar ik stond hier
eigenlijk voor u.’
‘ Oh ja,’ gnuift hij, ‘ Ik zie hier anders geen rij.’
‘ Niet in de meest technisch correcte zin van het woord,’
zeg ik, ‘ Maar dat neemt niet weg dat ik hier voor u was.’
‘ We zullen zien,’ bromt hij.
Drie snoevers steken ons voorbij en gaan helemaal vooraan
staan in wat dus geen rij is. Het zijn
patsers die in de week fitnessen om in het weekend ongegeneerd te kunnen zuipen,
en omgekeerd.
De nerd draait zich terug naar mij: ‘ Ga je dat nu ook tegen
hen zeggen?’
‘ Ik denk het niet.’
‘ Iedereen weet toch dat je gewoon voor het hokje moet
staan, als je plaats wil. Ben je nog
nooit naar een technofeestje geweest?’
' Natuurlijk maar nog nooit in Antwerpen.'
