Je noemde mij een loser.
Ik noemde jou een trut.
De nagel op de kop,
maar van weinig praktisch nut.
Ik probeerde ’t uit te leggen.
Jij zei:‘leg het maar uit.’
Dus ik praatte gewoon verder,
maar je dempte mijn geluid.
‘Praatjes, praatjes, praatjes!
Al vijf jaar lang, met hopen!
Wel briljant geformuleerd,
maar je kan er niks mee kopen.’
Ik wou er iets op zeggen,
maar je was nog lang niet klaar.
Je wees naar dit of dat of zo,
en zei:‘Zie je dat daar?’
En eerlijk waar, ik zag het niet,
en toen werd je het zat:
‘Ik heb al duizend keer gevraagd
om stopverf voor dat gat!’
Ik wou in ’t verweer,
maar werd plots meegesleurd
naar al wat was beloofd,
maar nooit echt was gebeurd.
Ik zei:‘Liefje, kijk, luister,
ik meen het echt wel goed,
ik wil alles voor je doen,
‘k weet alleen niet hoe het moet.
Mijn voornaamste kracht
is de gave van mijn taal.
Al die concrete zaken,
dat is mij te banaal.
Dus maak nu maar je keuze:
wil je een échte vent?
Of een denker zoals ik
waar je verder niks mee bent?’
Je zweeg en ik zweeg ook
voor de eerste keer sinds lang.
De stilte drong naar binnen
en maakte ons wat bang.
Je zei:‘Je bent écht een loser.’
Ik zei:‘Je blijft een trut.
Dus we passen bij elkaar.
Canal Marginal bezit alle rechten op de complete Jan Langeman-catalogus. Om deze investering te laten renderen wordt zijn werk geregeld gepubliceerd op de site.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten