Oscar loopt zuchtend langs de lange, lege straten, terwijl de barre wind in zijn oren bijt. Het is eerste kerstdag, een moment waarop iedereen zich terugtrekt met zijn familie of geliefden. Men verzamelt rond de kerstboom en de stal, waar een stenen Maria en Jozef hun kersverse kindje showen. Kerstmis is de dag waarop Jezus werd geboren, in een bakske met stro, tussen de schapen, de os en de ezel. Maar bovenal is het de dag waarop mensen warmte en liefde delen. En cadeaus!
Het is al lang geleden dat Oscar een cadeau heeft gekregen. Sinds de dood van zijn vrouw en de ruzie met zijn zoon is hij helemaal alleen. Natuurlijk heeft hij een paar drinkebroers en kaartvrienden, maar die zitten nu bij wie hen het dierbaarst is. En daar hoort Oscar niet bij. Vroeger kreeg hij elk jaar een doos scheermesjes en twee pakjes tabak. Ooit hoorde daar een flesje jenever bij, maar daar was zijn vrouw op zekere dag mee gestopt. Zonder al te veel uitleg.
‘ De kerstman heeft ze onderweg uitgedronken,’ grapte ze.
Dat was natuurlijk nonsens. De kerstman bestaat niet, laat staan dat hij in Vlaanderen komt. Hij is en blijft een Amerikaans verzinsel, vormgegeven door de Coca Cola Company. Hij is niet rood om beter op te vallen in het nachtelijke luchtverkeer, maar om zoet spul aan kinderen te verpatsen. Door die dikke paljas zou men haast vergeten waar het kerstfeest echt om draait.: samen ballen in de kerstboom hangen, gezellig samenzijn en stevig eten. Geen kalkoen, dat is ook weer zo’n Amerikaans concept, maar al wat lekker is. In het geval van Oscar vette brol van de Chinees. De enige die open en betaalbaar was.
Na de laatste kikkerbil was hij naar de nachtmis gegaan. De priesters en de koren hadden er iets moois van gemaakt. Hemelse gezangen en een verbeelding van het kerstverhaal door enkele kinderen. Mooier dan andere missen en Oscar kan het weten. Hij is een vaste kerkganger en strikte Katholiek. Zo heeft hij ook de advent op de voet gevolgd. Dat is de periode voor kerstmis, waarbij men toeleeft naar de komst van de Messias. Deze start eind november, duurt veertig dagen en behelst vier zondagen, waarop telkens een kaars wordt aangestoken op de adventskrans. Of naast de adventskrans, want die dingen zijn behoorlijk brandbaar. Of ze hangen aan de voordeur, wat niet echt kaarsvriendelijk is.
Als Oscar straks thuiskomt, gaat hij zijn krans wegnemen. En zijn boom opdoeken. Uiteindelijk staat het er voor niemand. Ook niet voor hemzelf. Het is niet meer dan een ruivende spar vol bollen en lampen. Een verzamelplaats voor mensen die er niet meer zijn.
Het is al lang geleden dat Oscar een cadeau heeft gekregen. Sinds de dood van zijn vrouw en de ruzie met zijn zoon is hij helemaal alleen. Natuurlijk heeft hij een paar drinkebroers en kaartvrienden, maar die zitten nu bij wie hen het dierbaarst is. En daar hoort Oscar niet bij. Vroeger kreeg hij elk jaar een doos scheermesjes en twee pakjes tabak. Ooit hoorde daar een flesje jenever bij, maar daar was zijn vrouw op zekere dag mee gestopt. Zonder al te veel uitleg.
‘ De kerstman heeft ze onderweg uitgedronken,’ grapte ze.
Dat was natuurlijk nonsens. De kerstman bestaat niet, laat staan dat hij in Vlaanderen komt. Hij is en blijft een Amerikaans verzinsel, vormgegeven door de Coca Cola Company. Hij is niet rood om beter op te vallen in het nachtelijke luchtverkeer, maar om zoet spul aan kinderen te verpatsen. Door die dikke paljas zou men haast vergeten waar het kerstfeest echt om draait.: samen ballen in de kerstboom hangen, gezellig samenzijn en stevig eten. Geen kalkoen, dat is ook weer zo’n Amerikaans concept, maar al wat lekker is. In het geval van Oscar vette brol van de Chinees. De enige die open en betaalbaar was.
Na de laatste kikkerbil was hij naar de nachtmis gegaan. De priesters en de koren hadden er iets moois van gemaakt. Hemelse gezangen en een verbeelding van het kerstverhaal door enkele kinderen. Mooier dan andere missen en Oscar kan het weten. Hij is een vaste kerkganger en strikte Katholiek. Zo heeft hij ook de advent op de voet gevolgd. Dat is de periode voor kerstmis, waarbij men toeleeft naar de komst van de Messias. Deze start eind november, duurt veertig dagen en behelst vier zondagen, waarop telkens een kaars wordt aangestoken op de adventskrans. Of naast de adventskrans, want die dingen zijn behoorlijk brandbaar. Of ze hangen aan de voordeur, wat niet echt kaarsvriendelijk is.
Als Oscar straks thuiskomt, gaat hij zijn krans wegnemen. En zijn boom opdoeken. Uiteindelijk staat het er voor niemand. Ook niet voor hemzelf. Het is niet meer dan een ruivende spar vol bollen en lampen. Een verzamelplaats voor mensen die er niet meer zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten