Ik liet me neerploffen in de treinzetel en haalde De Bijbel uit mijn rugzak, een werkje dat ik elke zomer wel eens herlees, omdat het nu eenmaal het ultieme vakantieboek is, in het bijzonder de passage waar Mozes met een toffe bende een reisje door de woestijn maakt. Ik klapte het open waar ik laatst was gestopt en haalde de bladwijzer ervan tussen: twee festivaltickets die ik net had gekocht in een of andere winkelketen, waar men mij twee euro servicekosten had aangerekend. Ooit al servicekosten betaald voor een brood of honderd gram preparé? Vroeg Jezus servicekosten om water in wijn te veranderen? Ik dacht het niet! Maar mijn verontwaardiging doet me afwijken: twee festivaltickets die dienst deden als bladwijzer.
Ik moest die dingen ergens kwijt. Ze in mijn rugzak stoppen leek geen optie, want neurotisch als ik ben was ik bang om ze te scheuren. Na enige praktische overwegingen legde ik ze op het tafeltje waar ze net niet werden weggeplukt door een bries uit het open raampje. Geschrokken sloeg ik mijn hand erop, dat ik niet meer zou doen wijken. Aldus reed ik verder: een hand en oog op de tickets, een hand en oog op het boek.
‘ Ce train arrête à Lokeren?’, klonk een zware stem uit het niets. Ze hoorde toe aan een zwarte die naast me stond. Zijn grote, witte ogen keken me indringend aan en piepten dan naar mijn hand dat angstvallig op de tickets lag. Zijn blik pingpongde heen en weer, terwijl hij wachtte op een antwoord. Mijn politiek correcte zelf vreesde dat de man zou denken dat ik bang was dat hij mijn tickets zou stelen, dus versoepelde ik mijn grip en probeerde ontspannen te lijken.
‘ Oui monsieur,’ zei ik, ‘ Ce train arrête premièrement à Termonde, il reste la pendant dix minutes et aprés cela il vient à Zele et après ca il va à Lokeren.’
Maar dan in Frans dat gebrekkig was.
‘ Ha, ok,’ zei de zwarte die het duidelijk niet begrepen had, maar me uit mijn lijden wou verlossen en weer wegwandelde. Enigszins verward door het intermezzo probeerde ik me terug op mijn boek te richten, toen mijn blik op het tafeltje viel. Het was leeg! Mijn tickets waren verdwenen!
Evenals de zwarte, zo stelde ik vast toen ik recht sprong.
Fucking neger!
Ik wou hem eerst achterna lopen, maar ging in een reflex tegen het raam plakken. In de verte zag ik mijn vierdaagse een dansje maken.
Al konden het ook twee verdwaalde bladeren zijn.
Bruin geblakerde zoenen,
op de witkatoenen weg.
Sporen van verleden,
van lang belegen beleg.
Nasi en Goring,
frieten en kebab,
een blind geschoten remspoor
na die snelle hap.
Diner bij Kaarslicht,
eenzaam ontbijt,
een tafel zatte nonkels:
dat alles moet men kwijt.
De verse dagen komen,
vaarwel, mijn lieve scheet.
Ik zal eeuwig aan je denken,
je was zo mild, maar heet.
Spoken uit het ooit,
zwevend in de trom.
Wat jullie ook waren,
