Final Thought

Hey fans!

September zit er bijna op, wat betekent dat het weldra oktober wordt. Dat betekent op zijn beurt: een kersverse mainpage met okselfrisse items. Toegegeven, afgelopen maand was eerder chaotisch, maar vanaf volgende week pikken we de draad weer op.

Het is overigens de bedoeling om een zekere regelmaat in te voeren. Vanaf volgende maand zal u elke, euh, wacht hoor... Op welke dag valt één oktober? Anyway, die dag wordt de vaste publicatiedag, zodat u geen honderd keer per uur naar de site moet surfen om te zien of er geen gigaboeiende items zijn bijgekomen. Dat betekent één nieuw item per week. Een neurotenvriendelijke site, is dat geen ding? Ja, een ding is het zeker! Of is een ding per defintie tastbaar, want anders is het geen ding, maar een onding of een... Euh, laat maar.

Voorts zal de pipikakascrotumfactor enigszins worden teruggeschroefd. Toegegeven, dat is een valse belofte, hooguit bedoeld om het woord 'teruggeschroefd' eens te kunnen gebruiken.

Maar genoeg van dit slappe gepiemel... Op naar de volgende!


Groet namens uw held,

Filip

Uit het archief: Tsunami

Dit programma wordt u aangeboden door Smoothrub Tettencrème: de crème die iedereen koopt, maar niemand weet te gebruiken. Doek; lichtjes, toeters, bellen, een showtrap uit Walter Capiau’s natste dromen, Matroesjka’s op het podium… In vijf containers naar Vilvoorde verscheept, Peter Van Den Begin aan het roer, de kantoren binnengeloodst, even bukken en recht naar het sterrendom, de trap af, richting Antwerpse goot. Maar dat is voor na de show. Nu: lachen! Blinkende billen en sosiesen. Koentje! Daar is Koentje! (gil, gil, hormonale kettingreactie treft binnenland) En Bart: Dag dames en heren! Net nog een chronische ziekte opgelopen, tijdens de screentest backstage en een robbertje gevochten met die egotrippers van de andere kanalen, maar hier zijn we dan, voor het goede doel. Is het niet erg!? Is het niet gruwelijk!? Blij dat het pas op tweede kerstdag gebeurde, anders had ik die zevengangen menu niet meer binnen gekregen. (Blijven lachen, stelletje hoeren) Camera 3!

Ok, tot zover de vleesparade… Tijd voor relevantie. Hier zijn enkele specialisten: dokter Zwabberstok en Fientje, die drie weken geleden haar niet onopgemerkte debuut maakte in P-magazine. Jullie hebben de beelden gezien op televisie, wat ging er door jullie heen? De dokter: ontzag voor moeder natuur, God en de hogere kracht die ik voor het gemak Smoothrub Tettencrème zal noemen. (slik, slik, ze slikken het!). Als die moslimextremisten denken dat Allah de ongelovigen dood wil, waarom bellen ze hem dan niet even op, in plaats van zichzelf altijd moe te maken. Hij hoeft maar met zijn vingers te knippen en boem!

Ondertussen is ook Theo Loog (bekend van zijn religieuze columns op dozen hondenvoer) er bij komen zitten. “ Dit is de zondvloed: the sequel. Een ramp van bibliologimatische proportie, die zélfs ons zou kunnen treffen.” Hola… Niet te moeilijk. Niet te grof. We kunnen niet knippen, dit is live. Vlug! Natalia. Waar zit dat hespenfabriek? Voor de gelegenheid sober gekleed, halfnaakt zoals al die arme stumperds, wiens klerenkast is weggespoeld met de nietsontziende golven. De gemoederen worden gesust. De stress ebt weg.

Camera 1. Hier is Ruben Van Der Stappen! Ruben is onderdirecteur van ‘Smoothrub Inc’. Vertel eens, Ruben, vriend, makker, strijdgenoot, wat jullie hebben gedaan met het bedrijf? Wel, Koen, Bart, kijkers, we hebben fluoriscerende badmutsen verkocht voor het goede doel. Leuk aan deze badmutsen is, dat ze licht geven in het donker. Dit sluit ook aan bij het thema van de verkeersveiligheid, dat we als bedrijf willen ondersteunen. ’t Zal je maar overkomen dat je in de Schelde aan het zwemmen bent en plots wordt gegrepen door een zeilboot of een ander vaartuig. Ik wil bij deze dan ook nogmaals ons engagement als firma benadrukken… Met ‘Smoothrub Inc.’ ben je altijd goed gemutst! (knipoog, knipoog, hallo?) Lachband op audio-kanaal! Lachband op audio-kanaal! Sneller sukkels! Stelletje jobstudenten!
Dank je, Ruben!

Smoothrub Tettencrème: de crème die iedereen koopt, maar niemand weet te gebruiken.

En hier zijn we dan weer… Hopelijk heeft u zich even kunnen ontspannen, tijdens de reclame, want er wachten u nog twee goed gevulde uren vol keiharde feiten, controversiële opinies, schokkende beelden, spetterende optredens en iets met halfblote wijven en dikke cheques. Maar eerst… Het verhaal van Marc, die met zijn familie in het getroffen gebied verbleef. Gelukkig was hij op het moment van de feiten, net een uitstapje per helikopter aan het maken. Tja, Bart, ik wist niet wat me overkwam. Ik dacht: ‘waar moeten we in Godsnaam landen? Straks wordt het hotelbuffet opgedoekt!’ Dus ik belde naar Thomas Cook, maar daar zei men…

KRRRRRRRRRRR…. Wat gebeurt er? Wat doet die olifant hier?! Die hoorde te wachten tot de finale… Nee, Bessy, rustig jongen! Terug aan de ketting! Terug of vanavond geen pindanootjes! Bessy! Niet het publiek, Bessy! Neeeee, niet die mensen van de bejaardenbond!
Bessy walst door het publiek. Botten kraken. Lichamen scheuren. Gegil. Hysterie. Machteloosheid. Olifantenexpert Heinrich probeert het dier onder controle te krijgen, maar het heeft genoeg van de gevangenschap. Het wil vrij zijn, zoals die orka uit die hypocriete film. De tribune kraakt, kraakt verder en begeeft het. Tweehonderd zesendertig levende decorstukken, vermorzeld onder het puin, onder elkanders kermende lichamen, onder de ruwe stampers van het logge, nerveuze beest. Waar is de uitgang? Bessy denkt na en keert terug richting podium, de massa verder knedend. Koen en Bart worden in veiligheid gebracht. Marc gaat ten onder. Ach ja, uiteindelijk was hij ook maar een Marc. Bloed op de showbiztrap. Een Matroesjka wordt opgepeuzeld, gefolterd door tandenloosheid tot de door er op volgt. Cut! Cut! Off the air! Off the fucking air, motherfuckers! Juul! Juul! Juuuuul, godverdomme!

Even geduld. We komen zo terug.

(Onweerstaanbare consumptiedrang… Moet naar nachtwinkel… Smooth-rub Tet-ten-crème)

Deze tekst werd indertijd geschreven ter gelegenheid van het Tsunami-benefiet en bevat los van het feit dat ie een klein beetje gedateerd is, een productie-assistent die Juul heet. Vandaar deze publicatie.

Ruis

Na zijn avondlijke dosis journaal besloot Peter Kamphout dat hij internet zou aanschaffen, om het kaf voorgoed van het koren te scheiden. En om partituren en liedjesteksten te downloaden, want Peter speelde orgel. Dat deed hij elke dag: van tien tot twaalf, van drie tot vijf en van acht tot negen of zelfs tot tien, als er niks op televisie was. Al legde hij soms ook gewoon een plaatje op. Muziek was zijn leidraad, de soundtrack bij zijn film. Altijd was er wel geluid in huis. Was het geen muziek, dan was het wel tv of introspectief geneuzel. En als hij niet luisterde, dan keek hij wel. Door het raam of voor het raam, dat hing een beetje af van de omstandigheden.

Vandaag was het pokkenweer. Net nog had hij zijn beklag gedaan tegen zijn buurman, Dag, die op zijn beurt wat zwamde over het drankmisbruik bij jongeren, zijn afgenomen rijbewijs, de schandelijke olieprijzen en de dalende kwaliteit van het kattenvoer. Peter ergerde zich vaak aan zijn buur. Hij begreep niet dat hij zich zomaar liet gaan. Voor Peter was orde het hoogste goed. Structuur brengen in de mentale chaos veroorzaakt door de ruimtelijke leegte, zoals hij het op donkere momenten wel eens benoemde. Dat Dag ervoor koos zijn eigen chaos te vergroten, kon hij moeilijk bevatten.
Soms, als het hem te veel werd, zei Peter: ‘ Drank is een probleem, geen oplossing.’
Het waren holle woorden, maar wel lekker voor zijn serotoninepeil.

Peter nam het boek ter hand dat hij afgelopen dinsdag, na zijn koffie met Pol, was gaan halen in de bib. ‘The Origin of Species’ van Darwin, in de originele versie. Peter vond het belangrijk om zijn geest te verruimen. In het verleden had hij zich letterlijk kapot gewerkt. Een jammerlijk eindpunt van wat hij ooit constructief achtte. Nadien had hij zich op de letteren gestort, ook al was het soms vermoeiend en in dit geval ronduit saai. Toch sloot hij nooit een boek zonder het helemaal gelezen te hebben. Hij was altijd bang dat het boeiend zou worden in de volgende pagina. Ook dit keer was ijdele hoop een wankel substituut voor leesplezier. Gelukkig werd Peter geregeld afgeleid door dingen op straat. Zo zag hij een gladde gast in een sportkar door de straten scheuren als was hij op de vlucht voor een doodsangst die hij finaal hoopte te smoren tegen een muur.

Peter keek op de klok. Het was vijf voor acht. Tijd om aan het tv-aanbod te toetsen hoe lang hij zou spelen. Hij sloeg de gids open en huiverde. Naast de gebruikelijke dosis gluur en scherts gaven ze Rambo 4, een geweldorgie zonder gelijke. Peter had ooit gelezen dat Rambo nog nooit van jetje had gegeven. Toch niet binnen de uren. Dat vond hij wel grappig, ook al was het bij hemzelf eveneens een ontelbaarheid geleden. Hij had het ook niet nodig. Vagina’s hadden hem alleen maar ellende bezorgd, onder andere in de vorm van een dochter: Miranda, een narcistische kettingrookster die vijftien keer per dag eten uitkotste en honderd twintig paar schoenen had, sandalen en slippers niet meegerekend.

Peter stond op en liep zuchtend naar zijn orgel. Hij was verward door de gedachte aan zijn dochter; een perfecte weerspiegeling van zijn vrouw en een niet al te strikte Jehova-getuige. Trillend stak hij de stekker in het contact, toen een siddering naar het hart van zijn orgel schoot.

Een dikke rookpluim vulde de kamer met koortsige leegte.

Nieuwe maatregel voor agecoins

BRUSSEL/ZELE – In volle regeringscrisis heeft Yves Leterme zijn volgelingen en tegenstanders verzocht om de wapens tijdelijk neer te leggen. Dit om een prangend probleem aan de kaak te stellen na een tragisch incident in het Zeelse jeugdhuis Juvenes. Toen Bolwiek Beirens zijn zestiende verjaardag wou vieren met een allereerste pakje sigaretten, liep een en ander fout. Hij staat, of ligt ons tenminste, te woord vanuit het St.-Blasius Ziekenhuis in Dendermonde.

Bolwiek Beirens: Ik was net zestien geworden en zou dus voor de eerste keer in mijn leven bier drinken en sigaretten roken. Ik ben een zeer respectabele jongen, iemand die het belangrijk vindt de wet tot op de letter na te leven. Zo was ik ook van plan om op mijn achttiende mee te spelen in een pornofilm, al zal ik dit na het incident misschien wat uitstellen.

CM: Vertel…

Bolwiek: Wel, iemand van de tappers had me een zogeheten agecoin meegegeven. Omdat ik heel graag zaken eet die bronskleurig zijn, zoals bepaalde vogelsoorten en Ferrero Rochers, besloot ik de coin in mijn mond te stoppen. Een begrijpbare daad, vind ik zelf. Ik had simpelweg niet de levenservaring om te beseffen dat de slechte ideeën die door alcohol goed gaan lijken dat niet noodzakelijk zijn. Jammer dat ik dit lesje op zulke harde wijze moest leren. Gelukkig kon ik ademen door het kleine gaatje in het midden, zodat ik in leven bleef tot de ambulanciers toekwamen die een gat in mijn strot boorden.

CM: Hoe loopt het herstel?

Bolwiek: Zeer goed, ook al omdat het contact met mijn vader, een eerzuchtige militair met een hangzakcomplex, langzaam begint te verbeteren. Hij beseft dat deze ‘uitspatting’ een product is van zijn strenge opvoeding en de oogkleppen die me jarenlang zijn omgegord.

Het verhaal raakte in het parlement, waarop onze premier besloot de huidige onderhandelingen opzij te schuiven voor deze prangende kwestie. Gezien de man zelve ons niet te woord kon staan, gingen we ten rade bij zijn woordvoerder Jordy Tak.

CM: Mijnheer Tak, er zijn drastische maatregelen genomen om te voorkomen dat in de toekomst nog agecoins worden opgegeten door onwetende jongeren… Welke precies?

Tak: Aanvankelijk dachten we aan een waarschuwing, zoals we die ook op pakjes sigaretten plaatsen. De ultieme versie luidde: ‘ Het inslikken van age coins kan verstikking, blijvende strotschade en uitgesproken bronssmaak veroorzaken en is bijgevolg af te raden voor mensen die sterfelijk zijn en/of geen brons lusten’. Een zeer allesomvattende omschrijving vonden we zelf. Maar toen volgde de discussie over de te hanteren taal. Het was een bittere strijd die meermaals ontaardde in rapbattles en bitch fights. Uiteindelijk besloten we het er in beide landstalen op te zetten en ook nog eens in het Engels, Arabisch en Zweeds, voor eventuele toeristen. Oh ja, voor ik het zou vergeten: ook in het Duits, want we hebben hier drie landstalen, nietwaar? Helaas bleek dat niet allemaal op dat bronzen schijfje te kunnen, dus schakelden we over naar een volgende denkpiste, zijnde eetbare coins.

We deden verschillende proefjes, sommige helaas met dodelijke slachtoffers tot gevolg… (herpakt zich snel) Uiteraard geen mensen, maar konijnen, ratten en paarden. Anyway, we slaagden er maar niet in om iets te ontwerpen dat eetbaar was én vlot in de gleuf paste. Toen ook het ultieme concept, een pizzacoin, ontaardde in een machine die hopeloos verstopt raakte met bolognaise en iets te veel kaas, besloten we alweder een ander spoor te volgen. Ik moet toegeven dat ik niet meer weet wat precies, want mijn aandacht was tegen die tijd al lang verslapt. Net zoals die van de regering, het koningshuis en het Belgische volk. Daarom besloten we, euh… Een drastische maatregel te nemen, agecoins gegeten, euh geheten. Deze coins zijn van brons en bijgevolg oneetbaar. U ziet het, we leveren geen half werk!


Alweer een probleem dat van de politieke agenda is verdwenen. Vermoedelijk tot het weer actueel wordt… Een beetje zoals de bende van Nijvel, de legalisering van cannabis of het pijnloos castreren van prijsduiven, maar dan klein, rond en in het brons. Nu is het weer tijd voor de nieuwe orde van de dag, zijnde de splitsing van B-H-V en het kapsel van prins Laurent. Tot de volgende keer!

Foto: Stefaan H.

Costa del Gento

Wat is er zaliger dan een dagje kust? Gezellig samenhokken in de caravan, genieten van het uitzicht en relaxen in een strandstoel... Life can be sweet!