2009

Waarde medemarginaal,

2008 is ten einde. Of u dat nu positief vindt of niet, een ding is zeker: 2009 wordt een ander jaar.

Uw held,


Filip

Ho ho ho!

Ook Canal Marginal heeft een kerstelijk bewustzijn. Daarom deze als kerstwens verpakte mashup.

Beat: Grazz. Sample: Atmosphere. Mix: Filip. Kalkoen: uw moeder.

Mening

Beste lezer,

Door omstandigheden die totààl niet van scatologische aard zijn, lassen we deze week een kleine pauze in. Om u alsnog te bevredigen, willen we toch nog een kleine menig lanceren rond een actueel thema dat u volledig zelf mag kiezen: we zijn er tegen.


Tot mouw!

Filip
xxx

Kak wil ons bewust maken

Zatte nonkels op uw plaatsen, want de eindejaarsfeesten schieten weldra uit de startblokken. Dat betekent: eten, drinken, lachen, feesten, bezinnen, bidden én de boel behangen met glitter en kitsch. Vooral dat laatste is een doorn in het oog van het KAK (Komitee Anti-Kerstdecoratie), dat wordt geleid door een anoniemeling, die zich Janus Schwanzkopf laat noemen. Zijn eigen keuze, voor alle duidelijkheid en nog altijd beter dan zijn echte, Poolse naam, zijnde Pröt Retkêtet. We zoeken hem op in zijn geheime schuilplaats, ter hoogte van de Kapellestraat, waar hij de ideologie van zijn actiegroep toelicht.

CM: Waarom richten jullie zich specifiek tegen kerstdecoratie?

Schwanzkopf: Dat heeft twee redenen. Eerst en vooral omdat het de veruitwendiging is van de verkrachte kerstgedachte. Geef toe: wie viert de geboorte van Jezus onze redder, die het – laten we daar eerlijk over zijn – enorm ver heeft geschopt voor een bastaardkind van een lellebel. Wie nodigt een eenzame uit, los van de eenzamen die zichzelf uitnodigingen? Wie draagt de kerstgedachte verder dan de boom, reikt de geurige man in de metro een hand, op dagen dat de zon schijnt? Oh, wie? Vergeve mij deze poëtische uitbarsting, maar ik probeer gewoon een griet in bed te krijgen.
De tweede reden is energie. Iedereen heeft de mond vol van de opwarming van de aarde, maar iedereen blijft verspillen. Toegegeven, in deze periode is een beetje opwarming welgekomen, maar we moeten verder kijken dan onze neus lang is. In mijn geval is dat slechts 7 millimeter, wat het verder kijken enigszins makkelijker maakt. Maar soit, genoeg persoonlijke info, want CSI Zele is gevaarlijker dan de naam doet vermoeden. Alleszins, al die verlichting is niet minder dan overbodig. Jezus had ook geen verlichting en toch was hij een verlichte geest, die nu overschaduwd dreigt te worden door de kerstverlichting der blinden... Kort samengevat: ik wil seks.

CM: Wie niet. Hoe wil u dit aanpakken?

Schwanzkopf: Ik zal niet rond de pot draaien… Revolutie vraagt altijd slachtoffers. Maar we proberen de verlichting zelf ongemoeid te laten, ook al omdat we bang zijn om geëlektrocuteerd te worden. Daarom hebben we gekozen voor bewustwording. De mensen laten inzien dat hun verlichting zal bijdragen tot het einde der tijden. Tot voor kort organiseerden we workshops en seminaries, maar gezien daar enkel KAK-aanhangers en daklozen op afkwamen, gaan we het nu commercieel aanpakken, met een heus festival op het terrein van den hoeksen bos.

CM: Terrein?

Schwanzkopf: Ik weet dat het voorlopig een beetje vreemd klinkt, maar we zullen de nodige bomen verwijderen. Nu, we gaan tal van groepen laten optreden op een podium van vijfentwintig meter breed. Momenteel proberen we de plaatselijke konijnen en vogels te vangen, zodat ze geen last hebben van het geluid en eventuele vervuiling. Maar maak u geen zorgen: ze zullen op volledig verantwoorde wijze worden geslacht. Tijdens het festival zijn er ook tal van prijzen te winnen: drie Hummers, vijf gratis helikoptervluchten en twintig jaarabonnementen voor waspoeder, batterijen en wegwerptasjes. Tot slot wil ik nog kwijt dat u kan parkeren in de aanpalende velden, die we voor de gelegenheid zullen asfalteren. Toegangsprijzen variëren van 25 tot 95 euro, V.I.P.-diner met foie gras en hamsterballetjes inbegrepen.

CM: En de verlichting?

Schwanzkopf: Ik had die negatief geladen vraag verwacht, ook al omdat het tegenwoordig bijzonder hip is om anti te zijn. Ons antwoord is van ludieke aard. Het festivalterrein zal namelijk in duisternis gehuld zijn, waardoor de bezoekers zelf hun zaklampen en verlichting moeten meebrengen.

CM: Ook kerstverlichting?

Schwanzkopf: (lacht) Mensen die zich daar aan bezondigen, hangen we – met verlichting en al - op in enkele bomen, die we voor de gelegenheid laten staan. Na de optredens en de aansluitende, symbolische podiumverbranding worden de ‘versierde’ bomen naar de Schelde gevoerd, alwaar ze gedumpt zullen worden en overgeleverd aan de woelige wateren.

CM: Dus toch geweld?

Schwanzkopf: Ach, wat betekent extremisme zonder een beetje geweld? (kijkt op zijn uurwerk) Sorry, maar we moeten het interview afsluiten, want ik ben te lang op dezelfde, makkelijk te traceren plaats, zijnde mijn eigen woonst. Dus kort samengevat: hoeksen bos, festival, 6 januari, lampen, zuip, wijven. Alvast bedankt!

Foto: Stefaan H.

Final Thought

Ik spring uit een vliegmachien, alleen maar om jou te zien, om jou te behagen, durf ik alles wagen.... Etcetera.

Westerling,

Let vooral niet op de naaktposters van Pieter De Crem op de achtergrond, op die besmodderde vaatdoek rond mijn kop of deze vrije vertaling van een monoloog die eigenlijk over handige tips bij het pekelen gaat. Nee serieus, we are dangerous ass fuck:

December is in aantocht. De wereld bereidt zich voor op de komst van de Sint, de kerstman en menige schoonmoeder. Tradities lopen kriskras door elkaar, het heidense wordt alsmaar heidenser en daarvoor zullen jullie boeten... Met een spetterend vervolg op de successtory van Canal Marginal.

Uw martelaar,

Filip

...Engelenkoor, dat zingt heel spontaan, laat Eddy maar gaan, die komt heus wel aaaaan!!!

(Meer kerstkul en terrorisme? Hou de site grondig in de gaten!)

Kunst met Peren

Onderstaande flyer is mogelijk een staaltje van onleesbaarheid, daarom even een korte schets:

In mei 2009 vindt de derde editie van het Zeelse cultuurfestival 'Kunst met Peren' plaats. Hiervoor wordt artistiek talent van Zeelse bodem gezocht, in de vorm van mannen, vrouwen of tweeslachtigen tussen de zestien en vijfendertig jaar. Alle mogelijke artistieke disciplines (buiten sierzwemmen, kunstschaatsen en kathedraalbouw) kunnen aan bod komen. Geïnteresseerd? Mail dan naar kunstmetperen@juvenes.be of neem contact op via deze blog.

Grootmoeder met pruimen op konijn's wijze

Verandering van spijs doet eten… Bij deze: een culinaire tip van het huis!

Stap 1: Men vangt en doodt één grootmoeder.

Stap 2: Men ontdoet deze van alle onnatuurlijke elementen, zoals daar zijn: kunstgebitten -en ledematen, hoorapparaatjes en krulspelden.

Stap 3: Men knaagt alle ingewanden uit haar lichaam. Deze kan men later eventueel gebruiken voor een vleespasteitje of een dessert, maar daarover volgende keer meer in onze special, geheten: ‘ Creatief met slachtafval’.

Stap 4: Men knaagt de grootmoeder tot ‘panklare’ stukjes. De interpretatie van dit begrip hangt nauw samen met de grootte van de door u gekozen pan.

Stap 5: Men gebruikt een deel van de vers verworven spaarcentjes van de grootmoeder om een paar pruimen te kopen, die samen met de vleesbrokken in de bewuste pan gaan. Deze laat men stoven tot het geheel beetgaar is.
Wat u overigens met de rest van het geld doet is uw eigen zaak, maar het is altijd interessant om dit te investeren in de exclusieve keukenkruiden van ondergetekende, die in de betere supermarkt te vinden zijn.

Stap 6: Men paart met andere konijnen, teneinde genoeg eters te kweken voor het uitgebreide maal. Al kan u ook gewoon de diepvries gebruiken, natuurlijk.


Het voltallige redactielid van deze rubriek wenst u alvast veel knabbelplezier!

Willy Manjaro

Chefkok ‘La Boulemie’

Overlast door politiecamera

Sportief rijgedrag, bandeloze bloemschikking, willekeurige kranten- bedeling en zitting op een bank. Het zijn maar enkele van de harde feiten waarmee lokale hangjongeren onze straten onveilig maken. Tijd om in te grijpen, vond het Zeelse gemeentebestuur, waarop ze een mobiele bewakingscamera installeerden die ze uiterst subtiel boven een witte kiosk monteerden. Het onveiligheidgevoel is sindsdien met 0,1 procent gedaald, al is dit volgens boze tongen te wijten aan de fatale explosie van een Zeelse bejaardenbus op weg naar een prothesebeurs. Er is ook kritiek vanuit groene hoek die beweert dat de camera het natuurlijke evenwicht in Park Peeters verstoort.

Grootste tegenstander is ‘EendDracht Zele’, dat de belangen van kwakende tweevoeters behartigt en nu op de barricades springt voor de parkbewoners. Aan het woord is voorzitter Tony Toupet (34) die de pijnpunten genadeloos blootlegt.

CM: Mijnheer Toupet, u beweert dat de eenden hinder ondervinden van de camera. Hoe is uw organisatie tot die vaststelling gekomen?

Toupet: Nadat we een succesvolle doorbraak hadden bereikt in onze strijd tegen seksueel misbruik van badeendjes, waren we op zoek naar een nieuw en zinvol doel. Tijdens een van onze vergaderingen, opperde een lid dat de nieuwe politiecamera in Park Peeters voor overlast zorgde. Gedurende drie maanden hebben we de parkbewoners geobserveerd, waaruit we concludeerden dat ze zich wel degelijk bekeken voelden. Een normale eend, die zich behaaglijk voelt, heeft geen scrupules. Maar na een week stelden we reeds de invloed vast op het paargedrag van bepaalde eenden. Sommigen deden niks of verschansten zich, terwijl anderen het net voor de camera gingen doen. Ondertussen zijn we ook begonnen met tests van de kwaliteit, massadichtheid en zuurgraad van hun sappen, al moet ik toegeven dat we nog wat nader onderzoek gaan doen, alvorens een conclusie te trekken.

CM: Vindt u dat het belang van de eenden opweegt tegen de veiligheid van de burger?

Toupet: Uiteraard! De schending van de eendelijke privacy is een feit, terwijl het onveiligheidgevoel louter subjectief is. Ik kan me namelijk niet van de indruk ontdoen dat de meeste hangjongeren vooral bedreven zijn in het doen alsof ze iets gaan doen. Ik heb zelfs al gezien dat sommigen demonstratief postvatten op een bankje voor de camera, enkel en alleen om de agenten aan het werk te houden. Onlangs was er zelfs een jongere die vlak voor de camera een hit van Tarkan ten beste gaf, al bleek het achteraf een misverstand en dacht hij dat Hadise elk moment uit de kiosk zou verschijnen om hem naar ‘X-Factor’ te sturen. Helaas verscheen er een agent uit het deurtje, want voor zij die het niet weten: 24 op 24 zit er een dienstdoener in de doos. Dat maakt het voor de eenden alleen maar beschamender. Er zijn er zelfs die niet meer durven wildplassen, wat mogelijk ook komt door de heersende vaagheid rond de juridische gevolgen hiervan. Want dat is ook wel een belangrijk pijnpunt, dat overtreders (al dan niet eendachtig) niet weten wat de gevolgen zijn van eventuele registratie.
Zelf hebben we ook wel eens een flesje gekraakt om de lange nachten door te komen, maar of dat nu valt onder de wet van ‘openbare dronkenschap’ is niet helemaal duidelijk. Want zo’n park, mag dan wel een publieke plaats zijn, als er niemand is, is er een wezen geen publiek, dus geen probleem. Maar met de nieuwe camera is er dus altijd iemand die kijkt, dus is er ook altijd een overtreding. Daarom zou het ook raadzaam zijn om het onding weg te bergen, want wat niet wordt gezien, bestaat simpelweg niet. Doe het voor de burgers, doe het voor de eenden, zodat we een vreedzame natie blijven waar huid en pluim elkaar vinden in wederzijds begrip en tederheid.

Foto: Stefaan H.

Lezersbrief: Schmekl en oneerlijke handel

De wereld draait om geld. Aldus constateerde ik nogmaals na een boodschappensessie in een niet nader te noemen supermarkt ter hoogte van de Gentse Steenweg te Zele... Voor de viering van één maand herfst besloot ik mezelf te trakteren op een gepaste traktatie. Na het nodige speurwerk eindigde ik in de chips-afdeling, waar mijn oog viel op enkele zakjes ‘Funny Potatoef Mixxx’ van het (Zweedse) merk Schmekl. Ik voegde dit product toe aan mijn standaard boodschappenlijst, die zonder uitzondering (behalve deze ene uitspatting) bestaat uit acht pakken beschuit, twee potten confituur, zes flessen fruitsap en één tetrabrik chocomelk + additionele onderhoudsproducten. Thuisgekomen nestelde ik me knus bij de elektrische verwarming, mijn traditionele cd voor het middellate middaguur (“Le meilleur d’ Adamo”; Adamo; Recordeurs Chansons Inc.; 1985) en een verse fles fruitsap + de extra van Schmekl binnen handbereik.

Van zodra ik de zak opende, wist ik hoe laat het was. De verpakking beloofde een ongeziene variëteit aan chips (maar liefst vier soorten in één en dezelfde zak!!), maar al gauw bleek dat de goedkoop weer de bovenhand kreeg, gezien een bepaalde chipssoort overduidelijk domineerde in aantal. Ik heb het hier over de zogeheten Kaasknabbel, een naar zure melk smakend stuk piepschuim, dat moet doorgaan voor eetbare consumptie. Na telling (en hertelling, laat dat duidelijk zijn) kwam ik tot de vaststelling dat er maar liefst dertig van deze kaasknabbels in het zakje zaten, tegenover twaalf German Fries, negen Wacko Taco’s en zes Tomaatvenstertjes. Ik kan me moeilijk voorstellen dat dit een toeval betreft, ook al omdat de Kaasknabbel de goedkoopste chip is in het assortiment. Ondertussen heb ik reeds een drietal e-mails verstuurd naar de hoofdzetel van Schmekl, doch deze correspondentie bleef tot op heden onbeantwoord. Ik vraag me waarlijk af waar deze mensen mee bezig zijn en wat zij precies verstaan onder professioneel zakendoen! Mocht ik niks beters te doen hebben, zou ik juridische stappen ondernemen, maar gezien mijn stijgende succes in het dominocircuit, moet ik me beperken tot deze boycot:

Indien u een product van het merk Schmekl in de rekken treft, besef dan dat aankoop gelijk staat aan het steunen van oneerlijke handelspraktijken.

Piet Vosmeer

Bestialiteit op jaarmarkt

De Zeelse jaarmarkt is een druk bezocht evenement, waarvan wordt aangenomen dat het gezinsvriendelijk is. Toch gaan er stemmen op die iets heel anders beweren. Eén van hen is Eddy Beukman (56), een moraalfilosoof die momenteel werkt aan zijn debuut ‘ Honderd en één vieze boekjes geanalyseerd vanuit louter ethisch perspectief’ (werktitel). Hij beweert dat de jaarmarkt – letterlijk en figuurlijk – opening biedt voor perversiteiten allerhande.

CM: U bent de eerste Zelenaar die dit probleem aankaart. Is daar een reden voor, denkt u?

Beukman: De oogkleppen des mensen zijn groter dan die der paarden. Al eeuwen lang flaneert de Zelenaar doorheen dit evenement, onverschillig kauwend op een hamburger of een baarmoederbroodje (kermisdelicatesse tijdens de Japanse bezetting; Nvdr.). Ze zijn zodanig verdoofd door het audiovisuele geweld en de overconsumptie, dat ze het gevaar van de dierlijke naaktheid simpelweg voorbijlopen.

CM: En dat is?

Beukman: Daar moet ik toch geen tekeningetje bij maken!? Ook al omdat ik een paar schokkende foto’s heb genomen. Laat ik mijn bedenkingen schetsen vanuit het idee dat mens en paard beiden dieren zijn, niet toevallig uitgerust met dezelfde copuleermiddelen. Stel u een jaarmarkt voor waar een kleine honderd mensen naakt zijn vastgebonden aan touwen… Dat zou ronduit weerzinwekkend zijn! Bij paarden is dit gegeven niet minder pervers. Geslachtsorganen en heilige holtes staan daar open en bloot in een tijd waarin Dutroux niet langer als afwijking, maar als pionier wordt beschouwd! Het is tegenwoordig al seks en viezigheid wat de klok slaat!!!

CM: U werkt ook aan een boek rond dat thema…

Beukman: Inderdaad, al zit ik pas in de researchfase. Momenteel maak ik een selectie uit het privé-archief van onze organisatie (‘vzw Pornopiraten’; nvdr.), die ik reeds in de jaren ’60 heb opgericht, toen de walgelijke wereld der vetzakkerij zich voor het eerst aan mij openbaarde. Nu, die research is een tijdrovend werkje. Vooral de restauratie van bepaalde foto’s neemt veel tijd in beslag. Maar laten we het vooral niet vooruit lopen op de feiten. Zolang ik geen uitgever heb gevonden blijft het een ambitieus tijdverdrijf. Laten we het vooral hebben over de jaarmarkt.

CM: Goed, welke alternatieven biedt u aan voor het paardenprobleem? Hun naaktheid verbieden?

Beukman: Euhm… Dat gaat misschien een stap te ver. De paarden moeten natuurlijk nog gekeurd kunnen worden door de jury. Dat wordt vrijwel onmogelijk als ze een los trainingspak of een boerka zouden dragen. Een stretchbroek of hotpants is misschien nog haalbaar, maar er moet wel nog iets te zien zijn, natuurlijk.

CM: Wij danken u voor dit gesprek


Foto: Eddy Beukman

DichtVorm uit op dvd

Bestaande gedichten adapteren tot (zeer) korte animatiefilms, dat was het opzet van DichtVorm, een pedagogisch project van het Brusselse productiehuis S.O.I.L. Sinds vorige week is de dvd beschikbaar in de reeks 'Selected Shorts' en te vinden in o.a. Fnac en Free Record Shop. Een van die kortfilms is 'Wat met het hart wordt aangegaan', gerealiseerd door Bert Blondeel en gebaseerd op een scenario van - jawel - uw dienaar, Filip.

Naast deze en andere films (waaronder enkele onbetwiste pareltjes), is er ook een uitgebreide making of voorzien, waarin minstens één participant onwaarschijnlijk vlot en diepgaand uit de hoek komt. Check het uit!

Vondst

Ik zat op de rand van mijn bed en wachtte op een of andere idiote vondst, toen er plots een boswachter zonder oorbellen verscheen. Hoewel ik alle moeite deed om mijn teleurstelling te verbergen achter een rondslingerende Streekkrant, barstte hij spontaan in tranen uit.
‘ Ik ben waardeloos,’ griende hij, ‘ Niet alleen als idiote vondst. Maar ook als boswachter. Dit is een kamer, godbetert. Een slaapkamer, zelfs! In Zele, nog wel!
‘ Excuseer, maar nergens komt een slaapkamer beter tot zijn recht dan in dit dorp,’ sprak ik plechtig, ‘ Oh, Zele, glorieus baken van jenever, vlas, mest en kultuur met een k, aan uw behaarde tenen wil ik u werpen! Daarenboven hebben we hier wel degelijk bossen.’
‘ Maar niet het Grote, Geurige Okselbos!’, snikte hij, ‘ Je weet niet wat het is, als je het niet gezien hebt. Een beetje zoals wanhopige, hete, Russische bruidskandidates, met dat verschil dat het Grote, Geurige Okselbos wel degelijk bestaat. De bewoners leven ondergedompeld in een permanente, verdovende walm, laven zich aan de liefde en wat de poriën hen schenken, terwijl hun zonnefrisse kinderen op dikke zweetdruppels van grote, lange haarbanen ritsen. Het is één grote, harige hemel.’
Mijn dwaze grijns hakte in op zijn pose. Hij slorpte zijn smart door zijn neus en zei: ‘ Maar als je dat niet interessant vindt, kan ik je ook naar een bankkantoor gidsen.’
‘ Een bankkantoor? Wat moet ik daar nu mee aanvangen?’
‘ Volg je geen actualiteit?’, gromde de boswachter verbolgen, ‘ Of lees je alleen artikels over Wendy Van Wanten? De wereld staat op springen, man! De beurs gaat helemaal loos! We zijn blindelings in de val gelopen, hebben iets opgebouwd met modder en bagger uit de poten van gretige, lafhartige honden. En nu zal die zogeheten welvaartsconstructie instorten! Uit het puin zullen meedogenloze legers herrijzen. Kwijlend van bloedlust zullen ze de moordhoorn blazen over onwetende, zwarte schapen. Kudde tegen kudde. Hard tegen hard. Oog om oog, tand om tand. Boontje om zijn loontje. Pief paf poontje. De kat uit de boom.’
‘ Ach man, ga een ontsnapte kindermoordenaar vangen,’ lachte ik, ‘ Je praat nonsens.’
‘ Uiteraard, daarvoor ben ik hier,’ antwoordde hij, ‘ Al voel ik me eerder op mijn plaats in het bos.’
Ik kauwde bedachtzaam op mijn nachtlampje en zei: ‘ Weet je wat, laten we er dan gewoon naartoe gaan.’
‘ Hiep hoi,’ riep de boswachter en hij maakte een vreugdedansje.

We vatten de lange tocht aan, zwierven langs kebabzaken en fietspaden, toen mijn GPS bliepend het leven liet.
‘ Waar zijn we?’, vroeg de boswachter verward.
‘ Ommegangstraat,’ las ik op een bordje en zei: ‘ Ik denk dat er iets fout is gelopen. De berekening van de locatie heeft het systeem overbelast. We zullen het Grote, Geurige Okselbos nooit vinden… Dit is een ramp!’
Strijdvaardig stond de boswachter op en sprak: ‘ Gelukkig kunnen we rekenen op mijn door ’s werelds grootste speelgoedfabrikant gepatenteerde en binnenkort op menige speelplaats nagespeelde superkracht.’
‘ En wat mag dat dan wel zijn?’
‘ Zelfvertrouwen!’
‘ Allemaal goed en wel,’ zei ik, ‘ Het is beter dan niks, maar ik vraag me toch af hoe dit ons zal helpen in onze nobele queeste?’
‘ Gewoon, vertrouwen op jezelf,’ bromde de boswachter geïrriteerd.
Ik plooide mijn lippen tot een betweterige grijns en zei: ‘ Je bedoelt allicht: vertrouwen in jezelf.’
Zijn barstende ego kraakte het middelpunt van zijn ruggengraat. Zijn zwetende hoofd kwam dreigend overeind.
‘ Dit pik ik niet, sterveling,’ riep hij ziedend, ‘ Hiervoor zal je boeten.’
Hij haalde een vreemd wapen uit zijn tas en hield de horizontaal dubbele loop voor mijn beide ogen, waarop hij plotsklaps in een reus veranderde. Verblind door paniek gooide ik het wapen naar zijn kop en ging er gillend vandoor. Toegegeven, er gillend vandoor gaan is voor mietjes. Maar dat interesseert me niet. Dan ben ik maar een mietje. In de dood zijn we toch allemaal gelijk, dus waarom sterven voor je imago?

Maar soit, ik rende en rende. En daarna rende ik nog wat meer. Zo bleef dat maar doorgaan tot ik de hele wereld rond was gehold en terug in de Ommegangstraat ontdekte dat de boswachter honderd procent verdwenen was. Dat dacht ik tenminste, want plots verscheen hij vanachter een luchtspiegeling die iets weg had van een grassprietje.
‘ Hoezee!’, schreeuwde hij, ‘ Hoezee!’
‘ Hoezee?’, vroeg ik, ‘ Watzee? Waaromzee?’
‘ Yatzee!’
‘ Man, dit slaat op niks,’ zei ik, ‘ Ik vrees dat je moet sterven, want je bent zowat de zieligste creatie die ooit is ontsproten aan de endeldarm van mijn brein. En geloof me… Als je bedenkt wie de vorige was (Danny Dorito, volksdanser in die zin dat hij wel eens danste in de buurt van volk; Nvdr.), is dat rampzalig tot levensonvatbaar. Ga je het zelf doen of moet ik je een handje helpen?’
‘ Dat hangt er vanaf wat het minste pijnlijk is. Ik dacht iets te doen met een elektrische fietspomp en een naald, maar ik zoek nog een passend tsjoepke, dus als je iets beters kan bedenken...’
‘ Vraag me niet iets te bedenken, want dit is niet het moment. Mijn arme brein is bezoedeld als een kakbarak op de laatste dag van een zomerfestival. Ik. Moet. Afsluiten.’

En ik nam een geweer en schoot hem dood. De bloedrode afdruk met korrelig reliëf was prachtig. Blijkbaar moest de brave creatie eerst sterven, om zijn ware schoonheid te openbaren. Het was kunst. Reeds diezelfde avond vond ik een geïnteresseerde koper, die niet alleen mijn muur meenam, maar ook een kapotte joystick, waarover ik zei dat hij symbool stond voor onze zielige pogingen om onze eigen levens te controleren. De man, een vette Duitser met een verniste braadworst op zijn hoed, vond het wünderbar en kocht ook een rol wc-papier, omdat hij heel dringend moest kakken. Vraag en aanbod resulteerden in een fortuin, waarmee ik een vet kasteel kocht en een dvd-box van ‘Familie’.

Terwijl de serie meeslepend lag te smelten in het haardvuur, blikte ik naar de onbekende grootheid in de hemel en zei: ‘ Eind goed, al goed. Over tot de orde van de dag!’

Final Thought

Hey fans!

September zit er bijna op, wat betekent dat het weldra oktober wordt. Dat betekent op zijn beurt: een kersverse mainpage met okselfrisse items. Toegegeven, afgelopen maand was eerder chaotisch, maar vanaf volgende week pikken we de draad weer op.

Het is overigens de bedoeling om een zekere regelmaat in te voeren. Vanaf volgende maand zal u elke, euh, wacht hoor... Op welke dag valt één oktober? Anyway, die dag wordt de vaste publicatiedag, zodat u geen honderd keer per uur naar de site moet surfen om te zien of er geen gigaboeiende items zijn bijgekomen. Dat betekent één nieuw item per week. Een neurotenvriendelijke site, is dat geen ding? Ja, een ding is het zeker! Of is een ding per defintie tastbaar, want anders is het geen ding, maar een onding of een... Euh, laat maar.

Voorts zal de pipikakascrotumfactor enigszins worden teruggeschroefd. Toegegeven, dat is een valse belofte, hooguit bedoeld om het woord 'teruggeschroefd' eens te kunnen gebruiken.

Maar genoeg van dit slappe gepiemel... Op naar de volgende!


Groet namens uw held,

Filip

Uit het archief: Tsunami

Dit programma wordt u aangeboden door Smoothrub Tettencrème: de crème die iedereen koopt, maar niemand weet te gebruiken. Doek; lichtjes, toeters, bellen, een showtrap uit Walter Capiau’s natste dromen, Matroesjka’s op het podium… In vijf containers naar Vilvoorde verscheept, Peter Van Den Begin aan het roer, de kantoren binnengeloodst, even bukken en recht naar het sterrendom, de trap af, richting Antwerpse goot. Maar dat is voor na de show. Nu: lachen! Blinkende billen en sosiesen. Koentje! Daar is Koentje! (gil, gil, hormonale kettingreactie treft binnenland) En Bart: Dag dames en heren! Net nog een chronische ziekte opgelopen, tijdens de screentest backstage en een robbertje gevochten met die egotrippers van de andere kanalen, maar hier zijn we dan, voor het goede doel. Is het niet erg!? Is het niet gruwelijk!? Blij dat het pas op tweede kerstdag gebeurde, anders had ik die zevengangen menu niet meer binnen gekregen. (Blijven lachen, stelletje hoeren) Camera 3!

Ok, tot zover de vleesparade… Tijd voor relevantie. Hier zijn enkele specialisten: dokter Zwabberstok en Fientje, die drie weken geleden haar niet onopgemerkte debuut maakte in P-magazine. Jullie hebben de beelden gezien op televisie, wat ging er door jullie heen? De dokter: ontzag voor moeder natuur, God en de hogere kracht die ik voor het gemak Smoothrub Tettencrème zal noemen. (slik, slik, ze slikken het!). Als die moslimextremisten denken dat Allah de ongelovigen dood wil, waarom bellen ze hem dan niet even op, in plaats van zichzelf altijd moe te maken. Hij hoeft maar met zijn vingers te knippen en boem!

Ondertussen is ook Theo Loog (bekend van zijn religieuze columns op dozen hondenvoer) er bij komen zitten. “ Dit is de zondvloed: the sequel. Een ramp van bibliologimatische proportie, die zélfs ons zou kunnen treffen.” Hola… Niet te moeilijk. Niet te grof. We kunnen niet knippen, dit is live. Vlug! Natalia. Waar zit dat hespenfabriek? Voor de gelegenheid sober gekleed, halfnaakt zoals al die arme stumperds, wiens klerenkast is weggespoeld met de nietsontziende golven. De gemoederen worden gesust. De stress ebt weg.

Camera 1. Hier is Ruben Van Der Stappen! Ruben is onderdirecteur van ‘Smoothrub Inc’. Vertel eens, Ruben, vriend, makker, strijdgenoot, wat jullie hebben gedaan met het bedrijf? Wel, Koen, Bart, kijkers, we hebben fluoriscerende badmutsen verkocht voor het goede doel. Leuk aan deze badmutsen is, dat ze licht geven in het donker. Dit sluit ook aan bij het thema van de verkeersveiligheid, dat we als bedrijf willen ondersteunen. ’t Zal je maar overkomen dat je in de Schelde aan het zwemmen bent en plots wordt gegrepen door een zeilboot of een ander vaartuig. Ik wil bij deze dan ook nogmaals ons engagement als firma benadrukken… Met ‘Smoothrub Inc.’ ben je altijd goed gemutst! (knipoog, knipoog, hallo?) Lachband op audio-kanaal! Lachband op audio-kanaal! Sneller sukkels! Stelletje jobstudenten!
Dank je, Ruben!

Smoothrub Tettencrème: de crème die iedereen koopt, maar niemand weet te gebruiken.

En hier zijn we dan weer… Hopelijk heeft u zich even kunnen ontspannen, tijdens de reclame, want er wachten u nog twee goed gevulde uren vol keiharde feiten, controversiële opinies, schokkende beelden, spetterende optredens en iets met halfblote wijven en dikke cheques. Maar eerst… Het verhaal van Marc, die met zijn familie in het getroffen gebied verbleef. Gelukkig was hij op het moment van de feiten, net een uitstapje per helikopter aan het maken. Tja, Bart, ik wist niet wat me overkwam. Ik dacht: ‘waar moeten we in Godsnaam landen? Straks wordt het hotelbuffet opgedoekt!’ Dus ik belde naar Thomas Cook, maar daar zei men…

KRRRRRRRRRRR…. Wat gebeurt er? Wat doet die olifant hier?! Die hoorde te wachten tot de finale… Nee, Bessy, rustig jongen! Terug aan de ketting! Terug of vanavond geen pindanootjes! Bessy! Niet het publiek, Bessy! Neeeee, niet die mensen van de bejaardenbond!
Bessy walst door het publiek. Botten kraken. Lichamen scheuren. Gegil. Hysterie. Machteloosheid. Olifantenexpert Heinrich probeert het dier onder controle te krijgen, maar het heeft genoeg van de gevangenschap. Het wil vrij zijn, zoals die orka uit die hypocriete film. De tribune kraakt, kraakt verder en begeeft het. Tweehonderd zesendertig levende decorstukken, vermorzeld onder het puin, onder elkanders kermende lichamen, onder de ruwe stampers van het logge, nerveuze beest. Waar is de uitgang? Bessy denkt na en keert terug richting podium, de massa verder knedend. Koen en Bart worden in veiligheid gebracht. Marc gaat ten onder. Ach ja, uiteindelijk was hij ook maar een Marc. Bloed op de showbiztrap. Een Matroesjka wordt opgepeuzeld, gefolterd door tandenloosheid tot de door er op volgt. Cut! Cut! Off the air! Off the fucking air, motherfuckers! Juul! Juul! Juuuuul, godverdomme!

Even geduld. We komen zo terug.

(Onweerstaanbare consumptiedrang… Moet naar nachtwinkel… Smooth-rub Tet-ten-crème)

Deze tekst werd indertijd geschreven ter gelegenheid van het Tsunami-benefiet en bevat los van het feit dat ie een klein beetje gedateerd is, een productie-assistent die Juul heet. Vandaar deze publicatie.

Ruis

Na zijn avondlijke dosis journaal besloot Peter Kamphout dat hij internet zou aanschaffen, om het kaf voorgoed van het koren te scheiden. En om partituren en liedjesteksten te downloaden, want Peter speelde orgel. Dat deed hij elke dag: van tien tot twaalf, van drie tot vijf en van acht tot negen of zelfs tot tien, als er niks op televisie was. Al legde hij soms ook gewoon een plaatje op. Muziek was zijn leidraad, de soundtrack bij zijn film. Altijd was er wel geluid in huis. Was het geen muziek, dan was het wel tv of introspectief geneuzel. En als hij niet luisterde, dan keek hij wel. Door het raam of voor het raam, dat hing een beetje af van de omstandigheden.

Vandaag was het pokkenweer. Net nog had hij zijn beklag gedaan tegen zijn buurman, Dag, die op zijn beurt wat zwamde over het drankmisbruik bij jongeren, zijn afgenomen rijbewijs, de schandelijke olieprijzen en de dalende kwaliteit van het kattenvoer. Peter ergerde zich vaak aan zijn buur. Hij begreep niet dat hij zich zomaar liet gaan. Voor Peter was orde het hoogste goed. Structuur brengen in de mentale chaos veroorzaakt door de ruimtelijke leegte, zoals hij het op donkere momenten wel eens benoemde. Dat Dag ervoor koos zijn eigen chaos te vergroten, kon hij moeilijk bevatten.
Soms, als het hem te veel werd, zei Peter: ‘ Drank is een probleem, geen oplossing.’
Het waren holle woorden, maar wel lekker voor zijn serotoninepeil.

Peter nam het boek ter hand dat hij afgelopen dinsdag, na zijn koffie met Pol, was gaan halen in de bib. ‘The Origin of Species’ van Darwin, in de originele versie. Peter vond het belangrijk om zijn geest te verruimen. In het verleden had hij zich letterlijk kapot gewerkt. Een jammerlijk eindpunt van wat hij ooit constructief achtte. Nadien had hij zich op de letteren gestort, ook al was het soms vermoeiend en in dit geval ronduit saai. Toch sloot hij nooit een boek zonder het helemaal gelezen te hebben. Hij was altijd bang dat het boeiend zou worden in de volgende pagina. Ook dit keer was ijdele hoop een wankel substituut voor leesplezier. Gelukkig werd Peter geregeld afgeleid door dingen op straat. Zo zag hij een gladde gast in een sportkar door de straten scheuren als was hij op de vlucht voor een doodsangst die hij finaal hoopte te smoren tegen een muur.

Peter keek op de klok. Het was vijf voor acht. Tijd om aan het tv-aanbod te toetsen hoe lang hij zou spelen. Hij sloeg de gids open en huiverde. Naast de gebruikelijke dosis gluur en scherts gaven ze Rambo 4, een geweldorgie zonder gelijke. Peter had ooit gelezen dat Rambo nog nooit van jetje had gegeven. Toch niet binnen de uren. Dat vond hij wel grappig, ook al was het bij hemzelf eveneens een ontelbaarheid geleden. Hij had het ook niet nodig. Vagina’s hadden hem alleen maar ellende bezorgd, onder andere in de vorm van een dochter: Miranda, een narcistische kettingrookster die vijftien keer per dag eten uitkotste en honderd twintig paar schoenen had, sandalen en slippers niet meegerekend.

Peter stond op en liep zuchtend naar zijn orgel. Hij was verward door de gedachte aan zijn dochter; een perfecte weerspiegeling van zijn vrouw en een niet al te strikte Jehova-getuige. Trillend stak hij de stekker in het contact, toen een siddering naar het hart van zijn orgel schoot.

Een dikke rookpluim vulde de kamer met koortsige leegte.

Nieuwe maatregel voor agecoins

BRUSSEL/ZELE – In volle regeringscrisis heeft Yves Leterme zijn volgelingen en tegenstanders verzocht om de wapens tijdelijk neer te leggen. Dit om een prangend probleem aan de kaak te stellen na een tragisch incident in het Zeelse jeugdhuis Juvenes. Toen Bolwiek Beirens zijn zestiende verjaardag wou vieren met een allereerste pakje sigaretten, liep een en ander fout. Hij staat, of ligt ons tenminste, te woord vanuit het St.-Blasius Ziekenhuis in Dendermonde.

Bolwiek Beirens: Ik was net zestien geworden en zou dus voor de eerste keer in mijn leven bier drinken en sigaretten roken. Ik ben een zeer respectabele jongen, iemand die het belangrijk vindt de wet tot op de letter na te leven. Zo was ik ook van plan om op mijn achttiende mee te spelen in een pornofilm, al zal ik dit na het incident misschien wat uitstellen.

CM: Vertel…

Bolwiek: Wel, iemand van de tappers had me een zogeheten agecoin meegegeven. Omdat ik heel graag zaken eet die bronskleurig zijn, zoals bepaalde vogelsoorten en Ferrero Rochers, besloot ik de coin in mijn mond te stoppen. Een begrijpbare daad, vind ik zelf. Ik had simpelweg niet de levenservaring om te beseffen dat de slechte ideeën die door alcohol goed gaan lijken dat niet noodzakelijk zijn. Jammer dat ik dit lesje op zulke harde wijze moest leren. Gelukkig kon ik ademen door het kleine gaatje in het midden, zodat ik in leven bleef tot de ambulanciers toekwamen die een gat in mijn strot boorden.

CM: Hoe loopt het herstel?

Bolwiek: Zeer goed, ook al omdat het contact met mijn vader, een eerzuchtige militair met een hangzakcomplex, langzaam begint te verbeteren. Hij beseft dat deze ‘uitspatting’ een product is van zijn strenge opvoeding en de oogkleppen die me jarenlang zijn omgegord.

Het verhaal raakte in het parlement, waarop onze premier besloot de huidige onderhandelingen opzij te schuiven voor deze prangende kwestie. Gezien de man zelve ons niet te woord kon staan, gingen we ten rade bij zijn woordvoerder Jordy Tak.

CM: Mijnheer Tak, er zijn drastische maatregelen genomen om te voorkomen dat in de toekomst nog agecoins worden opgegeten door onwetende jongeren… Welke precies?

Tak: Aanvankelijk dachten we aan een waarschuwing, zoals we die ook op pakjes sigaretten plaatsen. De ultieme versie luidde: ‘ Het inslikken van age coins kan verstikking, blijvende strotschade en uitgesproken bronssmaak veroorzaken en is bijgevolg af te raden voor mensen die sterfelijk zijn en/of geen brons lusten’. Een zeer allesomvattende omschrijving vonden we zelf. Maar toen volgde de discussie over de te hanteren taal. Het was een bittere strijd die meermaals ontaardde in rapbattles en bitch fights. Uiteindelijk besloten we het er in beide landstalen op te zetten en ook nog eens in het Engels, Arabisch en Zweeds, voor eventuele toeristen. Oh ja, voor ik het zou vergeten: ook in het Duits, want we hebben hier drie landstalen, nietwaar? Helaas bleek dat niet allemaal op dat bronzen schijfje te kunnen, dus schakelden we over naar een volgende denkpiste, zijnde eetbare coins.

We deden verschillende proefjes, sommige helaas met dodelijke slachtoffers tot gevolg… (herpakt zich snel) Uiteraard geen mensen, maar konijnen, ratten en paarden. Anyway, we slaagden er maar niet in om iets te ontwerpen dat eetbaar was én vlot in de gleuf paste. Toen ook het ultieme concept, een pizzacoin, ontaardde in een machine die hopeloos verstopt raakte met bolognaise en iets te veel kaas, besloten we alweder een ander spoor te volgen. Ik moet toegeven dat ik niet meer weet wat precies, want mijn aandacht was tegen die tijd al lang verslapt. Net zoals die van de regering, het koningshuis en het Belgische volk. Daarom besloten we, euh… Een drastische maatregel te nemen, agecoins gegeten, euh geheten. Deze coins zijn van brons en bijgevolg oneetbaar. U ziet het, we leveren geen half werk!


Alweer een probleem dat van de politieke agenda is verdwenen. Vermoedelijk tot het weer actueel wordt… Een beetje zoals de bende van Nijvel, de legalisering van cannabis of het pijnloos castreren van prijsduiven, maar dan klein, rond en in het brons. Nu is het weer tijd voor de nieuwe orde van de dag, zijnde de splitsing van B-H-V en het kapsel van prins Laurent. Tot de volgende keer!

Foto: Stefaan H.

Costa del Gento

Wat is er zaliger dan een dagje kust? Gezellig samenhokken in de caravan, genieten van het uitzicht en relaxen in een strandstoel... Life can be sweet!

Tand om land

Ik zat mijn levensverhaal te vertellen tegen een matig geïnteresseerde koe, toen ik besefte dat ik aan de verkeerde kant van de aarde ben geboren. Daarom besloot ik terstond te verhuizen. Ik haalde mijn wereldkaart (die ik steeds bij me heb, voor het geval ik ooit verdwaal) uit mijn achterzak en gooide mijn vogelpik. Deze landde per ongeluk in de hersenpan van de koe, die haast euforisch loeiend neerzeeg, blij dat ze eindelijk van mijn gelul was verlost. Haar postmortale drek spatte deels op mijn kleren, deels op de kaart. Disneyland! Dat was de keuze die ze voor me had uitgetekend.

Ik nam een taxi naar Californië die me een dikke poos later afzette bij de ingang. Daar bleek dat ik de chauffeur niet kon betalen, gezien hij me zwaar had opgelicht. Zo had hij me wijsgemaakt dat hij moest gaan tanken in de Verenigde Arabische Emiraten en ook de omlegging wegens dinsdagmarkt die ons langs Australië leidde had ik blindelings geslikt.
‘ Dat is dan vijftienduizend euro,’ grijnsde hij.
‘ Kan je teruggeven op honderd,’ probeerde ik met wat humor.
Razend eiste hij al mijn bezittingen, te weten: honderd euro eenentwintig cent, mijn bril, mijn horloge, mijn papieren, mijn neustrimmer, mijn zakbijbel en mijn e-mailadres, facebookruimte, blogspot en bijhorende virtuele identiteit. Mijn kleren mocht ik aanhouden, omwille van esthetische redenen. Ja, de man had nog enig normbesef. Aldus eindigde ik helemaal gepluimd aan de ingang van Disneyland. Ik schoof aan bij de balie en vroeg of ik gratis binnen mocht. De vrouw die haar karakterloze kop goed had verdoezeld achter een knalrode brilmontuur wou weten waarom ik recht meende te hebben op een dergelijk privilege.
‘ Omdat ik een vluchteling ben,’ zei ik, ‘ Ik ben op de vlucht voor, euh, de communautaire crisis en Dutroux en Luikse wafels en Franse frieten en zo.’
‘ En zo?’
‘ Ja, Enzo, een Vlaamse boysband die we uit het collectieve geheugen hebben gewist, vooral onbekend van hun coverhit Opzij, opzij, opzij. Mochten ze doorgestoten zijn tot in Guantànamo, was Osama al lang gevangen.’
‘ Dat klinkt ernstig,’ zei de vrouw, ‘ Maar niet ernstig genoeg om mensen die wel betalen te overtuigen van uw ellende.’
Ik probeerde mijn meest troosteloze puppyblik op haar uit, maar hij ketste af op de rode rand van haar bril. De man achter mij (een kale, rosse Chinees met een dikke snor) kuchte opzichtig. De anderen volgden zijn voorbeeld en kuchten me weg, hun ziedende blikken op mijn vege lijf gericht. Ik droop af en cirkelde wat rond de omheining van het pretpark, toen ik de achterdeur ontdekte. Stiekem glipte ik er doorheen en sloop door de backstage, laverend tussen de opgeslagen kernraketten en Disney-dollars. Uiteraard griste ik een stel briefjes mee, waarmee ik een paar bewakers moest omkopen, omdat ik net mijn tanden had gepoetst. Gelukkig hield ik nog genoeg over voor een grote zak popcorn, een halve liter cola en een T-shirt met opschrift ‘ Disney: Major Magic’, zodat ik niet te veel zou opvallen.

Ik dook onder in de wondere wereld van Disney, mezelf trakterend op een rondje Space Mountain en andere zooi, toen ik op een gegeven moment het gevoel kreeg dat ik gevolgd werd, meer bepaald door Goofy, die maffe, kleine kok uit Ratatouille en Ariël die ze noodgedwongen meesleepten aan een leiband.
‘ Subtiel,’ dacht ik, niet beseffend dat het een manoeuvre was om mijn oog weg te gidsen van de tank die naast me reed, zijn loop langzaam zwenkend naar mijn kop. Toen ik mijn hoofd draaide om het aroma van mijn recentste popcornscheet optimaal te inhaleren, kwam ik oog in oog met de loop. Ik schrok en propte er snel mijn colabeker in, waarna ik wegdook tegen een paar struiken die van zeer stevig plastiek bleken te zijn. De loop knalde, het karton kraakte en de cola dwarrelde neer als zure regen. Een paar werknemers probeerden hem op te vangen, omdat verspilling nu eenmaal niet strookt met de Disney-filosofie, en ik maakte van de verwarring gebruik om een klein meisje te beroven van haar lolly en er al snoepend vandoor te gaan. Het kind krijste het hele park bij elkaar, waarop enkele personeelsleden haar een injectie moesten toedienen. De laxerende werking van het goedje zorgde echter voor ernstige logistieke problemen, zodat ik tijd genoeg had om me te verschansen. Meer bepaald in de top van The Big Thunder Mountain Railroad. Toen ik werd opgemerkt door een overijverige jobstudent, werd de machine meteen stopgezet. In geen tijd ontstond er een kleine opstand bij de passagiers. Ze wouden verder met hun rit, verder door het park, schoffelend naar hersenverlammers en kwabvulling. De egoïsten!
‘ Werp die oogkleppen af en kijk naar mij!’, riep ik, maar dan in het Engels, ‘ Ik ben het levende bewijs dat er nog steeds onrecht bestaat in deze schijnbaar vlekkeloze maatschappij. Reeds twee uur drie kwartier ben ik actief aanwezig in Disneyland en nog steeds ben ik geen officiële Disneyburger.’
‘ Spring dan in een hakmachine, dan gooi ik je wel op de bakplaat,’ riep een dikke mof vanuit zijn karretje.
‘ Halt dein kopf!’, riep ik, hoger op de berg klimmend, ‘ Ik eis volledige regularisatie, zodat ik een eerlijke kans krijg om deel uit te maken van het lokale leven en ook mijn tientallen kinderen die ik spoedig hoop te verwekken bij zoveel mogelijk naar vers fruit geurende vrouwen.’

Ondertussen was er een onderhandelaar bij komen staan, zijnde Donald Duck, waar ik maar de helft van verstond.
‘ Waschawascha schpaaschpaaschpaa!’, riep hij, wat ik meende te begrijpen als: ‘ De aarde is het geweten van het doodse universum, dus laten we daar ook naar handelen.’
Kapitein Haak duwde hem echter ruw opzij en schreeuwde: ‘ Waarom zou jij in Godsnaam extra rechten moeten krijgen? Ik moest godverdikke mijn hand laten amputeren voor een job die me reeds na drie dagen een burnout bezorgde. Nooit zal ik die andere droom nog kunnen realiseren: masseur worden in het achterkamertje van een louche pitabar.’
‘ Wij hebben onze onderbenen laten afzagen en onze schoenen aan onze knieën laten naaien,’ grienden de zeven dwergen in koor.
‘ En ik heb mijn borsten laten vergroten,’ jankte Sneeuwwitje, waarop iedereen troostend zijn arm om haar heen probeerde te leggen.
‘ We hebben allemaal een reden tot klagen,’ zei Merlijn de tovenaar, ‘ Kom dus maar van die berg…’
‘ Maar ik heb nog meer reden tot klagen,’ morde ik, ‘ Ik moest vluchten, het was een kwestie van leven of dodelijke verveling… Waarom vellen jullie oordelen? Weten jullie veel waar ik vandaan kom? Weet ik veel waar jullie vandaan komen? Weet iemand veel?’
‘ Niets weet niemand,’ zei Merlijn wijs, ‘ Of nog beter gesteld: niemand weet niets of nee wacht, iedereen weet niets of nee, niemand weet iets. Ja, dat is het. Sorry, ik ben mentaal gehandicapt, men heeft mij bij wijze van positieve discriminatie in de rol van wijze man gecast. Anyway, kom van die berg, mijn zoon.’
Ik aarzelde nog even om de dramatische spanning op te drijven en schreed vervolgens de berg af, waarna ik bij de kladden werd gegrepen door de security. Enkele stroomstoten later stond ik weer bij de ingang, radeloos en verloren, dromend van een warme thuis en een Playstation 3 .

Expansie

Omdat ik een klein beetje de pest (en ook wel ebola) heb aan ellenlange reisverslagen zal ik af en toe een foto met een streepje uitleg serveren.

Laten we aftrappen met de meest frappante vaststelling tijdens mijn recente trip in Lissabon: buiten mijn weten om is het imperium van 'Canal Marginal' uitgebreid met een gelijknamige kiosk, gelegen in een gelijknamige straat (Avenida Marginal). Voorlopig is er nog geen 'Gazetta Marginal' om hier te verkopen, maar er wordt aan gewerkt. Steenrijke sponsors mogen zich steeds melden via het gastenboek, al mogen mindere goden eveneens geld storten om pakweg mijn internetverbinding of de kunstmest voor mijn bureauplant te financieren.

Holiday

Een mini-mashup om de achterblijvers te pesten, terwijl de fotogenieke beheerder van deze site een weekje op vakantie was. Omdat pesten zo leuk is, blijft hij nog even staan tot de laatste bezoeker is dolgedraaid.

Napels

Gegijzeld door dwangneurose

Erwin De Plecker (27) lijdt aan obsessief-compulsieve stoornissen (ook gekend als dwangneurose). Zo volgde hij tot voor kort, tweeëntwintig keer per dag hetzelfde één komma zeven kilometer lange traject om aan de bakker te gaan vragen of die toevallig geen préparé verkocht. Tijdens deze route voerde hij bepaalde rituelen uit bij diverse elementen in de openbare ruimte. Eén van die elementen was het bord van ‘Star’ (Zeelse matrassenzaak; red.), waar Erwin telkens drie minuten en zeventien seconden naar staarde. Op zekere dag werd dit ritueel echter bruusk verstoord.


Erwin: Ik deed mijn dagelijkse wandeling, toen ik plots zag dat de ‘r’ was verdwenen. Voor mij was dit een duidelijk teken. ‘Star’ is een zeer expliciet bevel, maar ‘Sta’ is zo mogelijk nog explicieter. Dat is zelfs correct geschreven Nederlands. Daarom besloot ik te staan. En dat doe ik nog steeds. Tot er een andere letter afvalt. Of een nieuwe letter bijkomt, want ik heb het gevoel dat deze boodschap van bovenaf werd uitgezonden en elk moment kan wijzigen.

Filip: U denkt aan aliens?

Erwin: Laten we nu niet onnozel doen, he. Aliens of extra-astrobiologische levensvormen zijn niet de karikaturale figuurtjes die de media ons voorschotelen. Integendeel, het zijn minuscule, zevenhoekige, pokaikleurige washandachtigen. Als – ik herhaal: àls - hun matige intelligentie het al zou toe laten om de aarde te bereiken, zou het hooguit zijn om ons gat te helpen wassen. Laat staan dat ze in staat zijn om een letter uit het straatbeeld te verwijderen om zo een nieuwe boodschap te vormen.

Filip: Wie zijn het dan wel?

Erwin: Zeker geen aliens, laat dat duidelijk wezen. Maar nu moet u me even excuseren, want het is kwart na vijf. Tien, negen, acht,… (enzovoort) Gelukkig pruimenfeest! Maar goed, waar zat ik. Of beter nog, waar stond ik. Hahaha… Je ziet het, ook dwangneuroten hebben gevoel voor humor, romuh moruh rhoum rrhonmonienouinguskal... Aaaaaaaaargh! Dat woord zal nog eens mijn dood betekenen. Maar om kort te gaan: ik heb geen idee wie of wat dit gedaan heeft, maar ik hoop dat er gauw een nieuw teken komt. Want ik moet dringend gaan kakken en de brievenbus van de rijkswacht is hier toch weer een paar stappen vandaan.

Foto: Stefaan H.

Kortfilm op cd-release

Sinds juli is de debuut-cd van 'Trauma Sutra' beschikbaar voor de gerechtvaardigde prijs van 8 euro. De cd bevat naast de auditieve chills en thrills van uw leven, een kortfilm van uw dienaar Filip. 'Paso A Paso' is een duister trashexperiment, een evocatie van de nachtelijke mystiek en een reflectie rond onveiligheidsgevoel.

Bestellen kan via deze site, via e-mail, via de site van silken tofu of via het warm aanbevolen www.myspace.com/traumasutra

Vanilla Ice Rink

Een op zolder gebrouwen mix van de befaamde Vanilla Ice-classic met een instrumental van Wiley (Ice-Rink). Enjoy!

Fun met Gamble

Dit bericht is van belang voor alle kinderen, groot en klein. Gamble pakt uit met een nieuw scala ringtones. Na Gilbert Canard de psychotische kikker, Tsjeip het mentaal gehandicapte kuikentje en Tam Pon Lek het in wurgstand verblijvende Pekineesje, hebben we de eer de allernieuwste ringtones voor te stellen in ons uitgebreide, spiksplinternieuwe assortiment.

Nieuw is onze nieuwe collectie Extreem Irritante Lachjes. Koop de nieuwe Betty of Margriet-ringtone voor je mobieltje. De eerste welbekende lach werd speciaal gemixt door Da Big Bass Tunerz (aka Against The Wall) met de Dire Straits klassieker 'Telegraph Road' (integrale versie). Margriet werd dan weer gemixt met 'Beautiful' van Christina Aguilera. Brein achter deze hitmix is DJ No ID. Beide ringtones liggen vanaf deze middag ook als single in de betere platenzaak!

Uiteraard zijn ook de nieuwste hip hop hits verkrijgbaar in de mono, poly en originele versie: ‘ If you buy this, you will get shot’ (Real Gangstaz feat. Justin Timberlake), ‘You getto, we rich’ (Wallets of Detroit), ‘Hard Life, Eazy Money’ (DJ Loopz feat. MC Word) en de Nederhop hit ‘Ellende, ellende… Ik ben lid van een jeugdbende’ (Crapuul en Zonen). Schaf deze nieuwe ringtones vandaag nog aan. Ze zijn te downloaden voor democratische prijzen:1 euro voor mono, 2 euro voor poly, 3 euro voor origineel.

Eveneens nieuw en exclusief in ons assortiment is ons speciaal klikradar, waarmee je overal en altijd bouwovertredingen kan lokaliseren. Het werkt natuurlijk niet écht, maar het is wel flink lachen, natuurlijk!!!

SMS-kosten en extra berichtjes niet meegerekend. Zeven maal per week wordt u op de hoogte gebracht van onze allernieuwste nieuwigheden, zodat u nooit uit de toon valt. Wie onze extra service wil blokkeren, kan dit doen door volgende code in te geven via sms (op het nummer 1234): dsui. Bel verstandig, bespreek vooraf met je ouders. Of surf naar onze site www.ringtonevoordeel.be (aanbevolen) voor meer info over onze spetterende, gloednieuwe acties.

Keulen

Een zonnig dagje Keulen dat resulteerde in deze sprankelende foto...

2019, A Gates Odyssey

Vlaanderen, 2019. Er is weinig veranderd. Dit in tegenstelling tot België dat niet langer bestaat. Wallonië werd hermetisch afgesloten na een invasie van radioactieve zombies. Het dwingende antwoord op het communautaire vraagstuk, met dank aan een geheim, militair labo in een verlaten steenkoolmijn. Brussel is een land geworden en Limburg een kleine, florerende staat, terwijl Vlaanderen hetzelfde soezende vlekje op de wereldbol is gebleven. Waar het neushaar weelderig groeit en de dagen trager gaan. Mensen lopen er op straat, zweven in auto’s, chatten over bits en bytes terwijl ze een pot confituur bestellen in de netshop,… Gedijen.
Ondertussen is het einde van de wereld nabij. De dood van de paus was een voorbode. Gestorven aan A.I.D.S., dat spreekt voor zich. Net zoals Tom Cruise, al is het illegaal om beide feiten in eenzelfde tekst te gebruiken. Eigenlijk is teksten schrijven sowieso verboden, tenzij je een van de vijftien licenties hebt. Wie het toch doet, wordt vijf jaar lang gedematerialiseerd en bewaard in een enveloppe, die louter als symbolische opbergplaats fungeert. In feite zweeft de gestrafte ziel door het ijle niets, op zijn hoede voor magnetische velden en stofzuigers, in een stil hoekje wachtend op de wedersamenstelling van zijn vlezige huis. Maar we waren dus over het einde der tijden bezig. Tja, wat kan men daarover zeggen? Dat zelfs de grootste malloot het kon voorspellen. Dat een eend in een schietkraam ook niet moet klagen als hij een kogel in zijn gat krijgt.
We hebben moeder natuur verkracht: het was lekker, onbezonnen, decadent, maar nu komt ze terug met vader aarde en de venijnige komeet Wally, genoemd naar zijn ontdekker Jean-Claude Van Walleghem. Deze komeet, bestaande uit roet, lood, uranium, plastic, haarlak en kauwgom zal weldra inslaan en de hele aardbol versplinteren. De T-shirts en benefietsingles zijn al sinds 1 januari 2012 te koop. De redactie van Worldnews kletst sinds die datum chronisch uit zijn nek. Elke dag komt een brave ziel melden dat de wereld nog niet vergaan is, dat men nog even moet wachten op de laatste knal van het kijkcijferkanon. Ik heb mijn chips en cola alvast in huis gehaald.

Worldnews is overigens de grootste en enige speler in het nieuwsveld. Op een gegeven moment was de informatiesnelweg zodanig versplinterd dat Bill Gates, die zich sluimerend en subtiel had opgeworpen tot heerser van de wereld, besloot om het aantal nieuwskanalen te beperken tot één. Dit had enkele gevolgen: door de totale beheersing van de advertentieruimte werd Microsoft ’s werelds grootste marktleider in elke industrietak. Zo produceren ze niet alleen elektronica, maar ook hamburgers en fietsen. Daarenboven is elk lied, elk woord en elk beeld gewijd aan de grote geest van Bill Gates en de schitterende gedachten en producten die hij voortbrengt. Is dat niet wonderlijk!?
Dat het wonderlijk is! Ik kan niets anders zeggen of ik word gedematerialiseerd of geliquideerd, in de zin van vloeibaar gemaakt en gedropt in een anonieme WC-pot tot ik met een verse lading wordt doorgesjast naar de woelige, smerige wateren die 90% van de wereld bevochtigen, terwijl 5% sterft van honger en dorst en de andere 5% de restjes verspilt. Daartoe behoort Vlaanderen, het stuk waar wij wonen. Je mag dus stellen dat het goed gaat, want laten we duidelijk wezen: 2019 heeft ook zijn pluspunten.

Zo is alle terrorisme uitgebannen en dit simpelweg door zijn oorsprong te vernietigen. Elke God is vervangen door Bill, wat onder andere bespoedigd werd door de dood van de paus. De besmetting door Tom Cruise werd handig vervangen door een onbevlekte besmetting door aliens, de claimers van de Godpositie en de zenders van Bill. Geloofwaardig, ook al omdat homoseksualiteit in theorie niet meer bestaat. Het zit namelijk zo dat alle verschillen worden uitgevlakt met een laserlobotomie bij de geboorte. Huidskleuren worden vervangen door neutraal grijs. En het diginet toont enkel tetten afgewisseld met boodschappen van Bill. Er heerst dus een complete vrede, los van de verdoken concentratiekampen waar de burgers met productiefouten worden overgeleverd aan de kuren van al even defecte soldaten. Het zijn helse oorden waar botten en vleespulp elkaar ontmoeten. Qua diversiteit is alles dus onder controle. Ook geld is geen probleem. Bill beheert alles. Elk dispuut is een dispuut met Bill, dus is er geen dispuut. Nergens. Officieel is alles stabiel en vredig!

Wat u doet met al deze informatie is overigens uw eigen zaak. Aanvankelijk dacht ik om de feiten te fictionaliseren, in de hoop algemene, globale paniek te vermijden. Ik wou dit stuk eindigen met een droomsequentie, waarin ik badend in het zweet ontwaak en vervolgens een boompje plant om mijn bijdrage te leveren aan het milieu of zo. Maar dat vond ik onnozel. Ik wou ook niks relativeren. Zo van: ik pis hier een beetje in het rond, maar ik wil niks bevuilen. Ik had geen zin om me te profileren, wou me beperken tot de poesnaakte feiten: Vlaanderen, 2019. Wat is het, wat doet het, waar gaat het heen? Bij deze heeft u het antwoord. U hoeft me niet te bedanken, maar een pintje zou wel fijn zijn.

Hard Gekookt

Het leven is vermoeiend, zeker als je niks te doen hebt. Ik klaarde dan ook helemaal op toen ik enkele maanden geleden een job vond als huis-aan-huis-bezorger van gekookte eieren. Een gat in de markt, want geef toe: wie een gekookt ei wil eten, moet daar veel te veel moeite voor doen. Eerst moet men het ei gaan rapen, kopen of stelen, daarna koken, pellen en zouten en dat terwijl alles in twee happen verorberd is. Deze nieuwe tak is dan ook perfect afgesteld op de vlugsnelhalsoverkopdwarsdoorallesheenmaatschappij (nu in deze tekst, morgen in de nieuwe Van Dale), al voldoen niet al mijn klanten aan dit profiel.
Inteelt en Zuskind bijvoorbeeld, een bejaard koppel dat zijn dagen slijt met zonnebloempitten pellen en draaitollen beitelen. Een florerend handeltje volgens henzelf, ook al liggen hun zaakjes torenhoog te beschimmelen. Maar anders zijn het geen misse mensen, los van het feit dat ze wel eens een kind mishandelen en een chiwawa hebben die Hitler heet, al kunnen ze daar – meer dan honderd jaar oud als ze zijn – niks aan doen. Zo bleek vorige week, toen ik mijn nieuwsgierigheid niet langer kon bedwingen en vroeg waarom ze het diertje zo genoemd hadden.
‘ Omdat Hitler economische welvaart wil bezorgen aan het Duitse volk,’ reutelde Inteelt.
‘ Welvaart? Wil? Duitse? Omdat? Wanneer hebben jullie laatst een krant gelezen?’
‘ Ik hebben een banalfabeet, maar ik ving het relatief onlangs op in café/coiffeur/wratsmelterij Den Dollen Osch’
Er viel een korte stilte, waarop Zuskind schoorvoetend zei: ‘ Goed dat je over Hitler begint, want ik wil je eigenlijk iets vragen. We gaan volgende week op reis naar Moerbeke en we zoeken iemand om op ons hondje te passen. Gezien jij de enige bent die geregeld op ons deurtje klopt, ons hartje verwarmt en zachtaardig genoeg is om Hitler driedagelijks te pijpen, vroegen we ons af of jij op hem wil passen.’
‘ Daar moet ik even over nadenken,’ stamelde ik, ‘ Het is namelijk zo dat ik enkel giraffen pijp, op voorwaarde dat zij mij pijpen, natuurlijk. Deep throat zoals dat heet. Met andere woorden: nee.’
‘ Mooi zo!’, riep Inteelt enthousiast, ‘ Jij en Hitler worden ongetwijfeld doltoffe speelvriendjes. Hier zijn z’n spulletjes.’
Hij propte me een reiskoffer, een sportzak en een gettoblaster in de handen, waarna hij het hondje over mijn schouder drapeerde. Een duw in de rug en daar stond ik, voor een dichtgeslagen deur, waar nog enkele vluchtige bevelen doorheen galmden: ‘ Niet voederen na middernacht! Enkel vroege Madonna draaien en nooit achterstevoren! En als hij Hebreeuws begint te murmelen, overgieten met wijwater en maagdentranen!’
‘ Waar kan ik dat kopen?’
Inteelt schoof een briefje onder de deur. Ik raapte het op en las: ‘ Jan With The Pet – zeer speciaalzaak voor dieren. Louis Paul Boonlaan 69, 2840 Reet.’
Daar moest ik het mee doen, dus ging ik naar huis om mijn koffers af te werpen, waarna ik met Hitler naar Reet vertrok.

Onze queeste verliep echter niet zo vlot, als ik gehoopt had. Zo kregen we af te rekenen met drie jumpgnomen, zeven tecktonicktrollen, de boze treinconducteur, zeven geitjes, drie biggetjes en diverse sirenengezangen van de machtige Mobilius. Had ik de vleesetende spurtplanten al vernoemd? Nee? Goed zo, want die waren er namelijk niet. Maar soit, al dit vreeswekkends woog amper op tegen de werkelijkheid wordende nachtmerrie waarin ik ontwaakte, toen Hitler onaangekondigd door de achterste pootjes ging en een gigantische bolus uit zijn trillende lijfje perste. Op zich geen probleem, gezien ik altijd plastic zakjes bij heb voor het geval ik dezelfde handeling dien te verrichten, want een huis-aan-huis-bezorger van gekookte eieren is soms lang onderweg.
Ik bukte me, raapte het zootje op en zocht de dichtstbijzijnde vuilnisbak. Enig onderzoek leerde echter dat men zijn vuilnis in Reet moeilijk kwijt kon. Sluikstorten was eveneens uit den boze, gezien elke straathoek bewaakt werd door duiven, die zich verschansten in dakgoten en bomen. Een schande, vond ik. Te gierig voor vuilnisbakken, maar rijk genoeg voor speciaal getrainde gluurduiven. En dat allemaal met de zuurverdiende centjes van de arme belastingsbetaler, terwijl de kindjes in de Bulgaarse opvangtehuizen in een wrange grap leven, die ik hier niet verder wil uitpuren, omdat ik beter iets had gedaan rond Somalische kindjes. Dat lijkt namelijk iets correcter en dus grappiger, vooral als ze in groteske situaties belanden zoals een taartengevecht op een verjaardagsfeest, na een uit de hand gelopen spelletje Levende Mikado.

Maar goed, waar zaten we? Ik had dus de ingewikkelde kak van Hitler in mijn handen en zocht een vuilnisbak in Reet. De dingen des levens, zoals dat heet. Ik was op een kruispunt beland, waar het drie kanten uit kon: de Eenstraat, de Tweestraat of de Driestraat. De Cijferwijk was een ideetje van de befaamde, avant-gardistische schepen van Cultuur en Publieke ruimte, zo had ik eens gezien in een special op de regionale zender Math Channel 7 (leve de Digibox!). Ik besloot de Driestraat te kiezen, die bleek uit te monden in de Eenstraat. Ik voelde onheil en spurtte naar het eind, waar ik het naambord van de Tweestraat zag, die op zijn beurt weer uitvloeide in de Driestraat. De cirkel was rond en ik had geen idee hoe ik in deze Bermudiaanse driehoek was terecht gekomen, laat staan hoe ik eruit kon komen. Dus besloot ik de kak over een muurtje te werpen, waarop een vreselijk gevloek weerklonk. Ik sloeg meteen op de vlucht, weliswaar beseffend dat ik enkel rondjes kon lopen. Ik werd dan ook al snel tegen gehouden door twee ruiters van de blauwe brigade.
‘Hoe durft u burgers te bekogelen met kak?’, bromde de lelijkste van de twee, terwijl zijn paard een gigantische vla op de straatstenen draaide.
‘ Jullie zouden beter echte misdadigers gaan vangen’, antwoordde ik, ‘ Zoals Kaye Styles of Dennis Black Magic.’
De agent begon een betoog over de invloed van rapmuziek op de normalisering van het anti-autoritaire gedrag, terwijl Hitler nieuwsgierig naar de dampende vla trippelde. Ik liet hem begaan, want hij had nog niet gegeten. Het beestje schrokte de hele zooi naar binnen, toen ik besefte hoe laat het was, zijnde zeven minuten na middernacht. Hitler trilde en tolde, hele flarden uit ‘The Passion of The Christ’ citerend en golven bijtend maagzuur gulpend, dat op de ruiters en hun paarden spatte. In geen tijd smolten ze weg, druipend, krijsend, vage bedreigingen pruttelend, zwaaiend met een wegterende PV. Ik deinsde verschrikt achteruit. Hitler merkte het op en loste zijn laatste gulp. Hij kijk me vragend aan met zijn lieve oogjes en ik wou hem uitleggen dat elk hondje anders is en er ook gebrekkige hondjes bestaan, zoals hemzelf. Helaas ontplofte hij en vernielde alles en iedereen in zijn buurt, op één iemand na: de getuige die zijn legende moest laten voortleven.