Omdat het kind een naam moet hebben. Omdat marginal rijmt op canal en omgekeerd.
Welkom op het forum der fora, zoals er een paar miljoen bestaan, maar wat dan nog!? Blogs kunnen er nooit genoeg zijn.
Dompel u dus onder in deze wilde verzameling van teksten, foto's en andere zaken, waarvan een deel reeds verscheen in magazines, weekbladen en Lourdes.
Tjörn en Wolfgert betraden de duistere grot en stootten op de magische steen. ‘ Wie of wat ben je?’, vroeg Tjörn. De magische steen leek op te lichten, al konden het ook Tjörn zijn pupillen zijn die zich aanpasten aan het duister van de duistere grot. ‘ Antwoord!’, riep Tjörn, enigszins angstig door zoveel mystiek en magie. De steen bleef stil en roerloos. ‘ Hij zegt niks,’ zei Tjörn. ‘ Dat is omdat hij je niks te vertellen heeft,’ zei Wolfgert, ‘ Nog niet. De steen spreekt enkel tegen De Uitverkorene. En tegen mij.’ Wolfgert ging dichterbij en legde zijn oor te luister bij de steen die hem iets leek in te fluisteren. ‘ Wat zeg je, steen? Ik moet Tjörn aan stukjes laten knabbelen door de bultrugratten en de overschotjes op een pizza leggen die ik je om middernacht moet offeren. Zonder olijven en met niet te veel kaas. Wat zeg je? Lactose-intolerant. Geen kaas. Kan ik ze dan niet beter op een zoute pannenkoek leggen? Ik ken anders wel een goed adresje in de…’ ‘ Hou op!’, onderbrak Tjörn de ongenadige ongein, ‘ Je jaagt me de daver op het lijf met je fratsen!’ ‘ Ik weet het,’ grijnsde Wolfgert en hij liep naar de uitgang van de grot, ‘ Laten we gaan. Als je wil weten wat de steen je echt te vertellen heeft, hebben we geen tijd te verliezen. Op naar het dal van Babelmosesgart!’
Fragment uit ‘ Tjörn Töpelsmeg en de Vermeend Magische Steen’
Canal Marginal publiceert geregeld fragmenten uit literaire werken van eigen kweek die om een of andere reden ongepubliceerd zijn.
Ik herkende de schim in een oogopslag. Het was Frostie: ex-klasgenoot, ex-bajesklant, ex-blanco. Zijn pad was al lang uitgestippeld, zijn huidige verschijningsvorm gekneed nog voor hij met sap en al uit zijn moeder gulpte. Menig leraar bezwoer hem dat hij hooguit achter de vuilniskar zou eindigen, maar geen van hen durfde voorspellen dat hij er in de zomer van 2003 een zou overvallen. Het was een van de vele stommiteiten die hem twee jaar van zijn leven kostten. Want stom was hij wel. Stom, maar immer vriendelijk. Dus deed ik maar vriendelijk terug. Zo stom ben ik nu eenmaal. ‘ Yo Frostie, lang geleden! Hoe gaat het nog?’ ‘ Dat gaat.’ ‘ Wat doe je nog tegenwoordig?’ ‘ Beetje van alles, ditjes en datjes. En jij?' ‘ Hetzelfde, maar dan anders.’ Stilte. ‘ Hoe gaat het nog met je broer?’ ‘ Welke? Krispie, Smacks, Pops, Loops, Chocos of Prokorn?’ ‘ Ik weet niet, die met zijn snor en bril.’ ‘ Ze dragen allemaal een bril, maar geen enkele heeft een snor. Nu toch niet meer.’ ‘ Tja, doe ze alleszins de groeten, allemaal.’ ‘ Zal ik doen, als ik ze nog eens zie. Zeg, euh…’ ‘ Ja...?’ ‘ Mag ik u iets vragen?’
Hoort… Wie klopt daar op de deur? Arend Barend Dreverhaven of de belastingscontroleur?
Een Anonieme Alcoholist of de Jehova getuigen. De buren voor wat gist? (die mijn kast leeg zuigen)
De tombola van de flikken of de stofzuigerman? Een dief die wat wil pikken, een snob met 'n verzekeringsplan?
Mijn dood gewaande schoonmoeder, een Afghaanse terrorist, een reclametiest met waspoeder? Ik wou dat ik het wist.
De stoute man met het snoepje, een oude pokervriend? Wat het ook mag wezen… Ik heb het niet verdiend.
"Wees maar gerust mijn kind, ik ben de goede Sint. Ik kom in peis en vree en de roe valt best wel mee."
Canal Marginal bezit alle rechten op de complete Jan Langeman-catalogus. Om deze investering te laten renderen wordt zijn werk geregeld gepubliceerd op de site.
'Bond zonder Hoop' is een vereniging zonder winstoogmerk die een volwaardig alternatief wil bieden voor een andere Bond die wij niet bij naam wensen te noemen.
De Zeelse Kloosterstraat staat sinds jaar en dag bekend als een oord van verderf. Om de bras -en knokpartijen op de voet te volgen heeft het gemeentebestuur acht camera’s geïnstalleerd. Hoewel het initiatief op heel wat steun kan rekenen zijn er ook tegenstanders én mensen die geen mening hebben. Een van hen is Jan Pas (35), vader van drie kinderen en verzamelaar van behangpapier.
CM: U bent een van de weinige Zelenaars die geen mening heeft over de nieuwe camera’s. Hoe voelt het om tot een elite te horen?
Pas: Als fervent verzamelaar van behangpapier ben ik dat eigenlijk gewoon, ook al omdat ik een verleden heb als verzamelaar van muurverf, maar door het beperkte aantal kleuren was mijn verzameling als snel compleet en moest ik mijn horizon verruimen. Nu, ik weet ook niet hoe het komt dat ik geen mening heb over deze materie, maar ik vermoed dat het geen afwijking is die een officiële naam heeft binnen het psychologische domein. Ik denk dat mensen het recht hebben op geen mening, al wil ik daar ook geen al te harde uitspraken over doen. Als u een interessanter gesprekspartner zoekt kan ik u wel een adresje geven, want eigenlijk werkt u me een beetje op mijn systeem, ook al omdat ik aan het kakken ben en u de weg naar het wc-papier verspert.
Jan stuurt ons naar Kenneth De Caluwé (23), een Zeels multi-talent dat binnenkort iets zal doen in de media. Hij is niet te spreken over het initiatief.
De Caluwé: De mensen lijken dit echt super te vinden, maar ik heb eerder zoiets van oei! Allez, geef nu toe, dat is er toch echt wel een beetje over, he! De scheiding van onze privacy en zo. Ik heb echt zoiets van amai, waar gaat dat toch allemaal naartoe zeg?
CM: Kan u zeggen wat uw specifieke probleem met de camera’s is?
De Caluwé: Absoluut! Dat ze Jan Met De Pet filmen, akkoord, maar dat ze iemand als mij zomaar capturen, daar kan ik met mijn kopke niet bij! Ik ben altijd unieker geweest dan de rest, als kind al, ik voelde dat gewoon en mijn moeder en nonkel Heidi ook. Ik knok al jaren om het te maken in de media en nu ik op de rand van de doorbraak sta, heb ik zoiets van enfin, nu gaan die mij gewoon zomaar filmen en toestanden!
CM: Wat bedoelt u met het maken in de media?
De Caluwé: Binnenkort start er een nieuwe editie van Idool, waarbij ze nog eens een echte superster gaan lanceren, dus niet zo’n witwasje als Peter Evrard, Joeri Fransen, Wouter De Clerck, Esther Sels of Andrei Loegowski, maar een echte superster zoals ik. Ik ben me al jaren aan het voorbereiden, ik heb alle afleveringen van Idool, Star Academy, X-Factor, So You Think You Can Dance, Move Like Michael Jackson, My Name Is Michael, My Name is en Wie Wordt De Man Van Wendy op video, dvd, Hd dvd, blue-ray en Betamax. Ja, opsommingen zijn echt wel mijn ding, zo een beetje zo.
CM: Ok, maar u bent nog niet doorgebroken, dus waarom zou de politie u niet mogen filmen?
De Caluwé: Dat mogen ze wel. Als ze er voor betalen! Mijn hele manier van zijn, bewegen en spreken is een totaalconcept, gebaseerd op mijn grote voorbeeld Showbizz Bart. Niet dat ik echt op hem lijk of wil lijken, maar geef toe, die is toch echt super de max? Maar naast de directe registratie breek ik me vooral zorgen over de zogezegde overdracht van rechten. Wat als men besluit om een compilatie van de beste fragmenten uit te brengen op dvd? Wie garandeert me dat ik mijn deel van de cake krijg? Wie oh wie? Nee, als het zo moet dan moet het niet, zou ik zo zeggen precies.
CM: Wat is uw volgende stap?
De Caluwé: Ik heb een aanvraging naar Jef Vermassen gestuurd, maar hij stuurde me een beleefd, maar afwijzend briefje met handgetekende foto en T-shirt en zo. Daarom zou ik mezelf verdedigen, want ik ben niet op mijn tong gevallen en heb ooit een zelfverdedigingscursus gevolgd. Dat is een mopje, he. We mogen toch eens lachen, he, maar alle gekheid op een staartje, hoeveel schuift dat hier?
Foto's: Stefaan H.
Noot: omwille van budgettaire redenen moesten we Kenneth De Caluwé photoshop-matig verwijderen van zijn ingezonden foto, genomen op daguitstap in de zoo van Tokio.
Canal Marginal bezit alle rechten op de complete Jan Langeman-catalogus. Om deze investering te laten renderen wordt zijn werk geregeld gepubliceerd op de site.
Je kan je verstand niet gebruiken. Het gebruikt zichzelf.
'Bond zonder Hoop' is een vereniging zonder winstoogmerk die een volwaardig alternatief wil bieden voor een andere Bond die wij niet bij naam wensen te noemen.
Narcissus liep door de woestijn en was de wanhoop nabij. ' Water… Water…’, hijgde hij, ‘ Al zou een spiegel nog beter zijn.’ Hij trachtte door de kringelende hitte te kijken die als een sluier over de open vlakte hing, maar zag enkel waas bespot met de dikker wordende vlekken voor zijn ogen. Narcissus stelde zich voor hoe hij heldhaftig ten onder zou gaan, terwijl er niemand was om het waar te nemen. Hij haalde zijn gsm voor de honderd en zoveelste keer uit zijn zak, in de hoop zijn lijden te facebooken of te twitteren, maar de batterijen waren nog altijd opgedroogd. Hij keek naar het glazen schermpje, in de hoop zichzelf te zien, maar het was nog altijd even mat door het zand. Hierop sloeg hij tilt. Hij wou weten of zijn haar nog in de plooi zat en zijn gebit niet ontsierd werd door zandkorrels. Hij wou zichzelf bewonderen en zich voorstellen door de ogen van een ander. Zoveel schoonheid mocht niet langer ongezien blijven. Narcissus dacht na. De woorden dansten door zijn hoofd, als bloemblaadjes in een wervelwind, toen ze werden opgepikt door een beat in de verte. ‘ Ik ga waar ik sta en tiptap vooruit op het ritme van ’t geluid en zo kom ik eruit,’ rapte hij in zijn hoofd. Het was slap gelul en hij wist het. Hij moest handelen. Dus volgde hij het klankspoor, smachtend naar mensen en spiegels, tot hij bij zeven vierkante meter zandkorrelvlakte strandde die zich enkel onderscheidde door een man die in het midden stond.
' Wie is daar,’ riep de man angstig. ‘ Narcissus,’ zei Narcissus,’ Maar mijn vrienden noemen me Nancy.’ ‘ Dag Narcissus,’ zei de man, ‘ Ik ben Dave en mocht ik een of meerdere vrienden hebben zou ik niet willen dat die me anders noemen, ook al vind ik Jimmy Papa Banjo een oneindig veel coolere naam. Dave wordt al snel teef of zeef, maar met Jimmy Papa Banjo kunnen pesters weinig aanvangen, al zat er een Jimmy in Get Ready, wordt Papa al gauw kaka en heb je Jo met de Banjo en Bansjovis.’ ‘ Interessante visie,’ sputterde Narcissus die de hoekige man in zich opnam, ‘ Maar ik wil enkel weten of mijn haar, tanden, neus, oren, ledematen, ribben, alvleesklier en bleach nog intact zijn.’ ‘ Geen idee,’ zei Dave, ‘ Ik ben blind.’ ‘ Oh my God,’ kreunde Narcissus theatraal, ‘ Kan je anders even aan me voelen?’ ‘ Natuurlijk,’ zei Dave die niet goed wist waar de vraag hem heen zou leiden, maar het allemaal best vond. Hij legde zijn smerige hand plechtig op het gezicht van Narcissus en bepotelde het. ‘ Woel je ietz?’, wauwelde Narcissus met drie bruinige vingers in zijn mond. ‘ Nee,’ zei Dave, ‘ Ik ben melaats.’ Geschrokken duwde Narcissus hem weg. De stakker viel in het zand. Althans zijn bovenlijf. Zijn onderlijf bleef rechtop en ging in kraanvogelpose staan. ‘ Pas op,’ zei Dave, ‘ Ik heb ‘The Karate Kid’ gehoord en niet die belachelijke remake met die kleine van Will Smith.’ ‘ Dat klinkt nogal racistisch,’ zei Narcissus, ‘ Heb je iets tegen negers misschien?’ ‘ Alleen als ze succesvol zijn. Of als ze aan de rand leven. En doorsnee zijn kunnen ze niet, want wat ze ook doen of vooral niet doen, het zijn en blijven altijd negers.’ ‘ Daar heb je een punt,’ zei Narcissus die zo snel mogelijk van onderwerp wou veranderen: ' Kan je ruiken?’ ‘ Het spijt me,’ lachte Dave, ‘ Maar mijn neushaar werd verschroeid in Viëtnam door een napalmbom waar ik ’s ochtends iets te enthousiast aan geroken had.’ ‘ Je bent met andere woorden waardeloos?’, zei Narcissus en zonder verder verweer af te wachten wandelde hij weg van de twee helften die voorheen een en dezelfde man waren.
Honderd meter verder kreeg hij spijt van zijn daad. Het alleen was terug op zijn rug gesprongen en haakte zich vast als honderd kilo biefstuk, al kan het ook beton of gebakken lucht zijn, want honderd kilo is altijd honderd kilo. Narcissus werd moedelozer bij elke stap en toen hij zijn angstzweet wou afvegen nadat hij voor de honderd eenentwintigste keer zijn gsm en bijhorende hoop had opgeborgen, merkte hij dat zijn hand in zijn broekzak was blijven steken. ‘ Er hangt bloed aan mijn voorhoofd,’ gilde Narcissus, ‘ En ik ben mijn hand kwijt! Wat als iemand me ziet! Ik ben helemaal melaats en jakkie!’ Door de kracht van het gillen scheurden zijn billen als instortende ijsschotsen van zijn onderrug. Hij tastte met de resterende hand in zijn onderbroek en toverde zijn achterste tevoorschijn. ‘ Lekker kontje,’ glimlachte Narcissus keurend, ‘ Om op een schoorsteen te zetten, al heb ik het liever aan mijn lijf zodat iedereen het kan bewonderen.’ Hij keek nog eens van dichtbij. Het was de eerste keer dat hij zijn kont zo gedetailleerd kon bestuderen, meestal ving hij enkel een glimp als hij met gedraaid bekken voor de spiegel stond. Spiegel... ‘ Spiegel!’, ijlde Narcissus, ‘ Ik moet mezelf zien!’ Hij herhaalde de woorden tot hij een ingeving kreeg.
Een briljante ingeving dan nog wel. Hij tastte naar zijn gsm en wrikte hem uit de vingers van zijn versteven hand. Vervolgens klapte hij het ding open en keek of hij zichzelf kon zien in het glas, maar het was nog altijd mat. Teleurgesteld schoof hij de rand van de gsm onder zijn rechter oogscheel, duwde hem diep en lepelde. Doorheen de bijtende pijn hoorde hij iets knappen en zag hij met zijn linker hoe zijn rechteroogbal in het zand viel. Hij dacht er gelijk de andere uit te halen, maar bedacht dat hij zichzelf alvast in 2D wou zien. Hij raapte de oogbal op, stofte hem af en hield hem voor zich uit, naar zichzelf gericht. ‘ Tiens,’ dacht Narcissus, ‘ Ik zie niks. Ik zie enkel een oog in mijn hand. Een mooi oog, dat wel. Wat zeg ik… Het mooiste oog op aard!’ Daarna dacht hij: ‘ Het doet wel een beetje pijn.’ Hij duizelde nog even, zich kort afvragend of het van verliefdheid of ondraaglijke pijn was, en viel dood.
Drie dagen later werd hij gevonden door een woestijnpekinees die hem opat en tot een mooi drolletje perste dat zichzelf verteerde zonder dat iemand er verder last van had.
Dagen zonder vragen zijn als koeien zonder magen. Er kan niks in. Er kan niks uit. En als ze ontploffen maken ze geen geluid.
Canal Marginal bezit alle rechten op de complete Jan Langeman-catalogus. Om deze investering te laten renderen wordt zijn werk geregeld gepubliceerd op de site.
Tapijt, Kinky Fredo en ik waren naar ’t stad gereden, omdat daar dingen bewegen. We lieten ons welwillend verzuipen in het menselijke debiet dat ettelijke malen hoger ligt dan in de sociale woestenij waar we vandaan komen en zeiden geen woord. Met elkaar praten konden we elke dag. Toch vond Tapijt het nodig om iets te zeggen. ‘ Ik vraag me iets af,’ opende hij. ‘ Wie niet,’ zei ik. ‘ Nee, serieus. Hebben jullie ook het gevoel dat praten overbodig lijkt?’ ‘ Dat heb ik wel vaker.’ ‘ Dat weet ik.’ Hij pauzeerde even. We keken naar 27 mensen. ‘Ik snap je soms niet,’ floepte hij er uit, ‘ Ik weet niet goed wat ik mag zeggen en wat niet. Soms doe ik mijn uiterste best om interessant te zijn en kijk je alsof ik de dialoog met jezelf verstoor en op andere momenten verkoop ik de grootste kul en word je dolenthousiast.’ ‘ En?’ ‘ Ik vraag mij gewoon af wat je criteria zijn om iets al dan niet interessant te vinden.’ ‘ Moeilijke vraag,’ antwoordde ik, omdat ik onmogelijk ‘hou je muil’ kon zeggen. Ik deed alsof ik nadacht. Iemand die mijn leven had kunnen veranderen beende haastig voorbij. ‘ Ik weet niet wat ik interessant vind,’ zei ik ten slotte, ‘ Maar wel wat in oninteressant vind: aards gelul. Alles wat met materie en enkel met de materie op zich te maken heeft. Ik hou van alles wat zweeft en extra glans aan het leven geeft. Zoals dit gesprek. Denk ik.’ ‘ Godverdomme,’ spuwde Kinky Fredo uit het niets, ‘ Ik heb last van zweetbrand!’ ‘ Is het waar?’ ‘ Ja, die nylons zijn echt dodelijk.’
Vrij naar Nietsche, Nostradamus en Eddy Van Opstal.
'Bond zonder Hoop' is een vereniging zonder winstoogmerk die een volwaardig alternatief wil bieden voor een andere Bond die wij niet bij naam wensen te noemen.
Maak je geen zorgen. Met mij gaat het goed en ook wel grandioso. Het doet me niks wat je doet, want ik weet hoe je wroet.
Huil geen tranen om mijn verdriet, ik huil er enkel om dat van jou, terwijl je wegkwijnt in je hoekje beschilderd in het blauw van je tranen vol rouw.
Ik hoop echt dat het gaat, want een vent zoals ik vind je niet elke dag. Ook al heb ik je vaak verstikt met mijn geweldig grote strik.
Serieus, ik ben echt bezorgd! En sorry omdat ik zo laat nog bel, maar ik schoot plots wakker uit een visioen van je hel: je graaide naar een touw in mijn smeltend caramel,
zoals dit vers als het verdriet dat je hele zijn bedruipt, terwijl je door de nauwe gangen onder het krakende leven kruipt. Wetend dat de deur ooit sluit.
Maak je dus geen zorgen om mij, je hebt er zelf al genoeg. Met mij gaat het prima. Of is het dat niet wat je vroeg. ‘ Ha, je hebt nog een drukke dag voor de boeg.’
Ok, dan ga ik je eens laten, Ik wil ’n beetje lucht, je moet me durven lossen, al wil ik ook niet dat je vlucht…. Ja, ik begrijp wel dat je zucht.
Maar ik moet er nu écht vandoor. Ik geef je nog een snelle zoen.
En doe de groeten aan Gregoor.
Canal Marginal bezit alle rechten op de complete Jan Langeman-catalogus. Om deze investering te laten renderen wordt zijn werk geregeld gepubliceerd op de site.
Sinds kort is er een nieuw skatepark in Zele dat werd ontworpen en gebouwd voor en door Zeelse jongeren.Het gemeentebestuur gaf het project een financiële injectie waardoor het kon uitgroeien tot een grote en stijlvolle constructie.Ondanks het enthousiasme is er een tegenstander opgestaan die gewaagt van ‘discriminatie van andere sporttakken’ en ‘verspilling ten bate van een marginale minderheid binnen een marginale minderheid, jeugd geheten’.Zijn naam is Prosper Verbaet (75), grondlegger en voortrekker van een nieuwe – als alles volgens plan loopt binnenkort ook olympische en paralympische - discipline: ver wijzen.
Prosper: (steekt meteen van wal) Het is een schande!Die mannen drukken op elke deurbel die ze tegenkomen en proberen iedereen hun wafels aan te smeren, terwijl die dingen natuurlijk vol deurbelbacteriën hangen.En altijd wafels, he!Nooit een busseltje zoethout of babbeluten, altijd van dat gesuikerd karton dat ze proberen slijten met hun koorknaapsmoeltjes!Ik ben geen pastoor, laat staan een bisschop of de paus, dat ze met hun kinderarbeid naar Vaticaanstad trekken!
CM: Euh, we gingen het eigenlijk over uw protest tegen het skatepark hebben.
Prosper: (bladert in zijn agenda) Ha, ge zijt van ’Canal Marginal’?Ik dacht dat ge die van ‘De Standaard’ waart.Alleszins, dat skatepark is een schande!Wij, ver wijzers, blijven in de kou staan, terwijl het gemeentebestuur geld versmost aan een bende crapuul.
CM: Kan u voor de leken uitleggen wat ver wijzen precies inhoudt?
Prosper: Met graagte.Bij ver wijzen is het kort samengevat de bedoeling om zover mogelijk te wijzen.De deelnemers strekken hun arm en richten hun vinger naar verschillende ‘targets’ in een lange vlakte.Deze targets kunnen van alles zijn, zolang ze maar aanwijsbaar zijn.In het veld lopen ook diverse lijnrechters die aanduiden hoever de persoon in kwestie gewezen heeft.
CM: En dat kost geld?
Prosper: Handenvol!Eerst en vooral moet er een open vlakte voorzien worden, zodat de kandidaten zo ver kunnen wijzen als menselijk mogelijk is.Dit kan een bestaande open vlakte zijn, maar we kunnen ook een paar wijken plat smijten, want daar woont meestal toch maar plebs en menselijk afval.Daarnaast moeten er nog ‘targets’ gekocht worden.(sarcastisch) Gezien de gemeente toch geld te veel heeft, mogen die al eens afgewerkt worden met diamantjes of andere blink.
En dan zijn er nog de lijnrechters, natuurlijk.Dat kunnen nieuwe krachten zijn of stadswachten die geheroriënteerd worden naar een functie die daadwerkelijk functioneel is.
CM: Heeft u veel medestaanders?
Prosper: Nog niet, maar dat is net het punt.Als het ver wijzen de nodige groeikansen krijgt in Zele, kunnen we uitgroeien tot pionier en Internationaal Mekka Der Ver Wijzen.Dat is wat anders dan ‘Roparungemeente’, he!Al wil ik daar niet neerbuigend over doen, het kan zelfs hand in hand gaan, dan kunnen de renners over de open vlakte lopen en fungeren als ‘moving targets’. Het is maar een van de talrijke variaties die ik wil bedenken.Zo dacht ik ook aan ver wijzen voor blinden, doorverwijzen en uitwijzen waarbij sociale minderheden in het veld worden gezet en zich bij elke aanwijsbeurt moeten verplaatsen tot ze eindelijk uit het zicht zijn verdwenen.
CM: Enig idee hoe u druk gaat uitoefenen op de instanties?
Prosper:Dit artikel zal al heel wat indruk maken en voorts plan ik nog een actie waarbij ik vierentwintig uur achter de burgemeester ga lopen om naar hem te wijzen.Ik ben ondertussen ook een petitie gestart, maar ik kan die pas verspreiden nadat ik het proces met het kopiecenter heb gewonnen.Momenteel liggen de documenten bij het gerecht als bewijsmateriaal.Bij deze wil ik trouwens ook nog een paar woorden richten tot mijn buurman: knip uw haag of ik zal u eens knippen.Boer!
CM: Daar hebt u hem weer flink op gewezen!Mooi zo!
'Bond zonder Hoop' is een vereniging zonder winstoogmerk die een volwaardig alternatief wil bieden voor een andere Bond die wij niet bij naam wensen te noemen.
De loden ernst waarmee mensen op de trein hun kruis woord raad sel op lossen
is iets waar ver der weinig over te vertellen valt.
Canal Marginal bezit alle rechten op de complete Jan Langeman-catalogus. Om deze investering te laten renderen wordt zijn werk geregeld gepubliceerd op de site.
k zat op een terras met Tapijt en Kinky Fredo, mijn tweede beste vriend. Ik slurpte van mijn milkshake en beeldde me in dat ik in de zon zat, terwijl zij de regen overstemden:
' Mijn buren zitten met een kikkerplaag,' zei Tapijt, ' Die beesten zitten dag en nacht te kwaken. Als het zo doorgaat ga ik doorslaan.'
' Kikkers vallen nog mee,' snoof Kinky Fredo minachtend, ' Wij hadden eens padden, in onze eigen tuin dan nog wel. Een echte ramp! Kikkers kwaken min of meer ritmisch en synchroon, ze geven hooguit een ongevraagd concert, maar padden! Tjongejonge... Die braken een ongecontroleerde geluidsbrei uit over iedereen die het niet horen wil! En ik kan het weten: been there, done that.'
' En toch is het een drama,' sputterde Tapijt, ' Ik lig hele nachten wakker!'
' Geloof me, van padden lig je wakkerder.'
Ik wou uitpakken met een straffer amfibieverhaal, maar moest - nogmaals - besluiten dat mijn leven redelijk leeg is.
De schrijver nam een dagje verlof en trok naar het strand. Hij vleide zich neer in het zand en keek naar de wolken waarin hij vooral niks probeerde te zien.
‘ Oh rust,’ wauwelde hij voor een keer tegen zichzelf en niet tegen een imaginair publiek, ' Jou proberen omschrijven zou niet alleen vermoeiend zijn, maar ook afbreuk doen aan je schoonheid. Vandaag laat ik je zijn wat je bent.’
Een wolk dreigde op een grote kebab te gaan lijken en de schrijver sloot zijn ogen. Hij probeerde vooral niet te fantaseren of te denken. Vreugde, verdriet, triomf, verlies, liefde, haat, onmacht… Het waren geen woorden, maar essenties die hij liet woelen in zijn eigen rauwe ik.
‘ Ik ben precies levend biefstuk,’ dacht hij, maar herpakte zich meteen: ‘ Nee, dat ben ik niet. Ik ben niks in het bijzonder, ik besta. En dat is een ijskar.’
Scherp gejengel sneed de rust in twee. De schrijver sprong recht en rende naar de mobiel die stopte bij de strandrand. Aangekomen keek hij dwars door de kaart, bang dat ze zijn taalgevoel zou prikkelen.
‘ Doe maar wat,’ zei hij schijnbaar achteloos tegen de ijsventer.
De man keek verbaasd en sprak: ‘ Mijnheer, u brengt mij van de wijs, ik verkoop gewoon ijs en voor een democratische prijs geef ik u gewoon euh… Euh…’
'Bond zonder Hoop' is een vereniging zonder winstoogmerk die een volwaardig alternatief wil bieden voor een andere Bond die wij niet bij naam wensen te noemen.
Omdat de Vlaamse zangers oh zo weinig aandacht krijgen en die crapuleuze Tom Waes hen moeiteloos overschaduwt, willen wij via deze weg ons steentje bijdragen. Met deze spetterende link die aantoont dat het probleem van alle tijden is én zichzelf in stand houdt:
-->Mijn lichaam wapperde min of meer mee op de diepe bassen. Om mee heen stond een menselijk korenveld dat een woeste storm leek te trotseren. Dubstep. Een interessant genre in ontwikkeling, waarop men vooral niet te beweeglijk dient te bewegen. Dat durft al eens problemen geven. Ik noem mezelf graag funky. Al de rest noemt het spastisch, maar geen van hen zal beweren dat ik beweeg als een korenhalm. Dus ik sprong, zwierde en zwaaide, dacht in hoofde: 'Fuck jullie genreconventies! Free your mind!' Ja, op zo'n festival beginnen zelfs de grootste denkers al eens compleet banale shit te bricoleren. Aldus sprong ik door de tent, toen ik plots werd verlamd door een doelgerichte schaterlach. Ik keek achterom en zag een piepjong gezicht waar ik de voorbije tien maand op had gekeken. Een leerling! Ze kwam voorzichtig dichterbij, haar façade vertrokken in een kramp die de roes moest verbergen. ' Mijnheer De Koning,' lachte ze, ' Wat doet u hier?' Ik wou dat ik hetzelfde kon vragen, maar ik zei: ' Gewoon. Hetzelfde als jij.'
Ik liet me neerploffen in de treinzetel en haalde De Bijbel uit mijn rugzak, een werkje dat ik elke zomer wel eens herlees, omdat het nu eenmaal het ultieme vakantieboek is, in het bijzonder de passage waar Mozes met een toffe bende een reisje door de woestijn maakt. Ik klapte het open waar ik laatst was gestopt en haalde de bladwijzer ervan tussen: twee festivaltickets die ik net had gekocht in een of andere winkelketen, waar men mij twee euro servicekosten had aangerekend. Ooit al servicekosten betaald voor een brood of honderd gram preparé? Vroeg Jezus servicekosten om water in wijn te veranderen? Ik dacht het niet! Maar mijn verontwaardiging doet me afwijken: twee festivaltickets die dienst deden als bladwijzer.
Ik moest die dingen ergens kwijt. Ze in mijn rugzak stoppen leek geen optie, want neurotisch als ik ben was ik bang om ze te scheuren. Na enige praktische overwegingen legde ik ze op het tafeltje waar ze net niet werden weggeplukt door een bries uit het open raampje. Geschrokken sloeg ik mijn hand erop, dat ik niet meer zou doen wijken. Aldus reed ik verder: een hand en oog op de tickets, een hand en oog op het boek.
‘ Ce train arrête à Lokeren?’, klonk een zware stem uit het niets. Ze hoorde toe aan een zwarte die naast me stond. Zijn grote, witte ogen keken me indringend aan en piepten dan naar mijn hand dat angstvallig op de tickets lag. Zijn blik pingpongde heen en weer, terwijl hij wachtte op een antwoord. Mijn politiek correcte zelf vreesde dat de man zou denken dat ik bang was dat hij mijn tickets zou stelen, dus versoepelde ik mijn grip en probeerde ontspannen te lijken.
‘ Oui monsieur,’ zei ik, ‘ Ce train arrête premièrement à Termonde, il reste la pendant dix minutes et aprés cela il vient à Zele et après ca il va à Lokeren.’
Maar dan in Frans dat gebrekkig was.
‘ Ha, ok,’ zei de zwarte die het duidelijk niet begrepen had, maar me uit mijn lijden wou verlossen en weer wegwandelde. Enigszins verward door het intermezzo probeerde ik me terug op mijn boek te richten, toen mijn blik op het tafeltje viel. Het was leeg! Mijn tickets waren verdwenen!
Evenals de zwarte, zo stelde ik vast toen ik recht sprong.
Fucking neger!
Ik wou hem eerst achterna lopen, maar ging in een reflex tegen het raam plakken. In de verte zag ik mijn vierdaagse een dansje maken.
Canal Marginal bezit alle rechten op de complete Jan Langeman-catalogus. Om deze investering te laten renderen wordt zijn werk geregeld gepubliceerd op de site.
'Bond zonder Hoop' is een vereniging zonder winstoogmerk die een volwaardig alternatief wil bieden voor een andere Bond die wij niet bij naam wensen te noemen.
Canal Marginal bezit alle rechten op de complete Jan Langeman-catalogus. Om deze investering te laten renderen wordt zijn werk geregeld gepubliceerd op de site.
De voorzitter van de vergadering drukte op de rode knop zodat de stroomstoot het centrale zenuwstelsel van de heer Houtheulen een halve seconde in lichterlaaie zette.Schreeuwen, tieren, brullen, pijnbraken, dondertongen: deze woorden schieten schromelijk te kort om het geluid dat de heer Houtheulen voortbracht te beschrijven.Maar wakker was hij, met zijn suffe kop terug bij de les geknetterd.
‘ Mijnheer Houtheulen,’ sprak de voorzitter streng, ‘ Wat is het nut van deze vergadering als u in die mate ligt te slapen dat wij u menen te moeten reanimeren middels electroshocks?Zeker als u bedenkt dat deze vergadering bedoeld is om het nut van vergaderingen te bespreken en te onderzoeken hoe we deze nog vlotter en productiever kunnen maken.’
‘ Waar zitten we?’, hoestte Houtheulen een rookpluim uit.
‘ Mevrouw Dodevogel gaat een werkgroep oprichten om het resultaat van de vergadering in een visietekst te gieten.Deze zal vervolgens geëvalueerd worden door een andere werkgroep voorgezeten door de heer Moerloos die opgevolgd wordt door een team van mensen die bij geen van de andere twee werkgroepen horen.Op die manier hopen we tot een lijst van werkpunten te komen die onderzocht zullen worden door een testgroep die wekelijks een rollenspel onderneemt teneinde een vergadervorm te bekomen die binnen dit en enige tijd toepasbaar wordt binnen het veld.’
Houtheulen keek op zijn zwartgeblakerde uurwerk: ‘ En daar hebben jullie drie uur en een half over gedaan?Dàt terwijl ik lag te dromen hoe ik met een emmer vol gaten lucht naar een bodemloze put probeerde dragen via een pad dat naar een frietkot in Tokio leidt.Nou, fijn dat ik geen deel moest uitmaken van deze tijdverspilling.’
‘ Mijnheer Houtheulen!’, riep de voorzitter streng, ‘ Een dergelijke mate van assertiviteit wordt niet gewaardeerd!De waarheid mag dan wel zijn nut hebben, soms is het raadzaam om de kaken op elkaar te klemmen en de tong af te bijten!’
De rest van de vergadering knikte bedeesd.Niemand durfde zijn nek uitsteken, ook al raakte Houtheulen een gevoelig punt.
Het gekrakeel sloop in het rechterbeen van Smachtmans dat op een nog hogere frequentie ging trillen.Zoals zovele vergaderingen dreigde ook deze zijn systeem te beschadigen.Keer op keer aanzag hij lijdzaam hoe ego’s elkaar naar de kroon staken, hoe een paar enkelingen de kwantiteit van hun woorden belangrijker vonden dan de kwaliteit.Lullen, lallen, tateren, kwebbelen, kibbelen en overstemmen.Dat was voor hen de hoofdzaak, terwijl de rest erbij zat om de tafel te vullen en de koekjes op te krijgen.Smachtmans behoorde tot het zwijgzame deel.Hij was hypergevoelig en kon niet om met de talloze impulsen die op hem afkwamen, dit terwijl hij doorgaans na vijf seconden wist waar de ellenlange vergadering toe zou leiden: een verslag voor het archief.
Deze keer dreigde Smachtmans echter de controle te verliezen.De woorden van Houtheulen hadden hem geraakt, ook al omdat de gensters in diens rokende haarwoud het geheel extra dramatiek hadden verleend.De vering in Smachtmans zijn been leek geknapt, alsof het elk moment de tafel ging omver schoppen en een paar kaken zou breken.Het idee dat hij dit soort gelul tot aan zijn pensioen zou moeten ondergaan dreef hem tot wanhoop.Wat maakten ze hier ook weer?Hardware om met de bomen te kunnen praten.Hij zou het haast vergeten.De voorbije uren had hij honderden proefbomen kunnen bemesten, want daar werkte hij: op de bemestingsdienst.Hij meende al die jaren zijn plaats te kennen en te moeten zwijgen, maar hier en nu, in deze zaal vol luide, holle klank voelde hij de aandrang om het tij te doen keren.
Hij legde zijn hand op de koffer die hij keer op keer had meegenomen, maar nooit had geopend.Tot vandaag.
Smachtmans stond recht, zette de koffer op tafel en klikte hem open.
‘ Aanschouw!’, riep hij, ‘ Hetgeen ik op zekere avond heb gevonden in mijn tuinhuisje, veilig verscholen tussen mijn barbecuestel en een zak vogelzaad!’
Het geroezemoes verstomde en Smachtmans genoot van de stilte.Hij wierp zijn blik gestreng op iemand die snel zijn koffietas bijvulde.
‘ Aanschouw!’, herhaalde hij om de spanning wat te rekken, ‘ Is het een gefrituurde satéspies met oogballen, salamanderschijfjes en ajuin?Is het een bom die enkele weken van nationale rouw inluidt?Is het een televisie die eruitziet als een microgolfoven of is het omgekeerd?Is het de volgende inzending voor Eurosong?Nee, het is een…Kabouter!’
Smachtmans greep het mannetje bij zijn nekvel en hield het in de lucht, terwijl het sputterend om zijn as draaide.Toen de kabouter min of meer gekalmeerd was en zijn aanstalten om te vluchten staakte zette Smachtmans hem op tafel.De aanwezigen keken toe met open mond.
‘ Spreek,’ zei Smachtmans plechtig, waarop de kabouter op een omgekeerde koffietas klom en zijn relaas ten berde bracht: ‘ Ik ben een kabouter!Ik kom uit de koffer van de genaamde Smachtmans en sta te praten op een omgekeerde koffietas.’
‘ Dat zien we ook wel of denken we toch te zien,’ zei de voorzitter, ‘ Maar wat heb je te vertellen dat ons van enig nut kan zijn?’
‘ Laat me uitspreken, boer,’ bromde de kabouter, ‘ De komende minuut zal ik jullie aller leven veranderen.Dat lijkt me niet min vergeleken met het aantal uren dat jullie hier hebben stuk geluld.Kabouter zijnde weet ik namelijk dingen waar jullie zielige grootdoeners geen vat op krijgen.Ik heb namelijk…Met de bomen gepraat.’
Een luide zucht van verbazing woei door de vergaderzaal.
‘ En?En?En?’, stamelde de voorzitter die een kabouterkweekprogramma en honderden dollars zag voorbij flitsen.
‘ Ze hebben verdacht veel weg van mensen en jullie in het bijzonder.’
‘ Oh ja?’
‘ Ja, ze worstelen allemaal met de drang om zich voortdurend uit te drukken, maar hebben in wezen geen zak te vertellen.Ik kan het u garanderen want ik heb al met heel wat bomen gesproken en de meeste komen niet verder dan: ik heb honger, ik heb dorst of ziet mijn gat er niet te dik uit in mijn nieuwe blaadjes.En geloof me, dat is het, want bomen hebben verder geen algemene kennis of gevoelswereld, ze zijn gewoon boom.Hersenloos, waardeloos en jullie, beste vrienden, hebben je hele leven opgeofferd aan deze onzin en worden bij deze, in elk opzicht, failliet verklaard.’
De mensen rond Smachtmans en de kabouter vielen letterlijk achterover van verbazing en braken hun nek. Behalve mijnheer Moerloos en mevrouw Paaldreve, maar die bewerkte de kabouter snel met bijtend kikkerzuur.
‘ Dat is dan ook weer opgelost,’ sprak de kabouter terwijl hij het slagveld aanschouwde, ‘ De bomen en de rest van de planeet zijn veilig.Of nee, nog niet helemaal.’
Smachtmans deinsde naar de deur waarvan hij meteen zou ontdekken dat ze op slot was.
'Bond zonder Hoop' is een vereniging zonder winstoogmerk die een volwaardig alternatief wil bieden voor een andere Bond die wij niet bij naam wensen te noemen.
Canal Marginal bezit alle rechten op de complete Jan Langeman-catalogus. Om deze investering te laten renderen wordt zijn werk geregeld gepubliceerd op de site.
