Proficiat of zo

Lieve lezer,

Dank u om onze intellectuele krachttoeren en strapatsen tot u te nemen middels deze blog.  Ons voornemen voor 2013: meer van dat.  

En dan nu...

FEEST!!  

  

Groots

Ik heb meer streken dan talent,
daarom ben ik algemeen bekend,
als superieure voddenvent.


Canal Marginal bezit alle rechten op de complete Jan Langeman-catalogus. Om deze investering te laten renderen wordt zijn werk geregeld gepubliceerd op de site.

Flard

Vroege avond.  Een quasi verlaten perron.  Een moeder pikt haar dochtertje op die glunderend van de trein stapt.

Moeder: Een leuke dag gehad?

Dochter: Ja! We hebben een cake gebakken!

Moeder: Ik heb het gezien op Facebook.

Stilte.

Correct!

Zeg niet: hij is jaloers.

Zeg: hij is competitief op het meest passieve niveau.


Ingezonden door het Nationaal Instituut voor Politiek Correct Taalgebruik en Volkerenmoord.

Bond Zonder Hoop

Elke dag biedt een nieuwe kans
die je kan verprutsen.


'Bond zonder Hoop' is een vereniging zonder winstoogmerk die een volwaardig alternatief wil bieden voor een andere Bond die wij niet bij naam wensen te noemen.

Weerspreuk

Ziet u een haan met drie poten,
dan is het klimaat echt naar de kloten.

Flard

Zij: Heb je naar 'De Slimste Mens Ter Wereld' gekeken?

Ik: Als ik die wil zien kijk ik in de spiegel.

Zij: Ha ja.

Spijt

Er zit een mannetje in mijn hoofd.

Het is met mijn geweten verloofd.

Maar op nevelige nachten

pakt hij haar in die mate langs achter,

dat hij het ’s ochtends zelf niet gelooft. 

Canal Marginal bezit alle rechten op de complete Jan Langeman-catalogus. Om deze investering te laten renderen wordt zijn werk geregeld gepubliceerd op de site.

De eenzaamheid van de tandarts

Frank testte zijn nieuwe boor op een patiënt die meer kwijl loste dan de mondzuiger opkon.  Het was een gelig mannetje dat naar oude kaas geurde, het soort mens wiens pijn voor de weinige arbeidsvreugde zorgde.  Een reden om op te staan en door te gaan.  Frank was het al lang beu.  In honderden monden had hij gekoterd, tonnen tandplak verwijderd, genoeg vulling gestoken om twintig aardkorsten te vergiftigen.  Hij duizelde bij de gedachte en drukte zijn boor dieper door.

‘ Wiewwewawwewuishe!’, sputterde het mannetje, met zijn armen zwaaiend.

‘ Je weet toch nog wat het codewoord voor stoppen is?’, vroeg Frank minzaam harder duwend, ‘ Kriebelkrabbelkruisje!’

‘ Wiewwewawwewuishe!’

‘ Inderdaad, maar je moet nog iets beter articuleren.’

Het mannetje gaf op, temeer omdat de boor al een paar keer in zijn flapperende tong had gezeten.  De weinige verdoving die Frank hem had toegediend begon uit te werken.  Het mannetje kon zich enkel inbeelden dat hij niet hier en nu aan deze kant van de pijngrens zat, terwijl Frank lustig doorwerkte.  Hij beulde zich af om de zestien gaten te boren, waarvan hij vier uur eerder had beweerd dat die er zaten.  Het vullen zou hij een volgende keer doen, zodat de patiënt nog een paar weekjes moest overleven op helse pijn en de gaten in de kaas.  Het laatste stukje steen was in zicht, de beloning hing als een wortel voor zijn neus.  Hij spande zijn spieren, drukte door en schoot uit, wars door de bovenlip over de neusbrug naar de haarlijn drillend.  Het mannetje gilde, terwijl het bloed op de smetteloos witte muren spoot.  Frank drong nog kort door tot de rand van het schedeldak, alvorens de boor uit te zetten.  De onthutste ogen van het mannetje priemden door de rode smurrie.

‘ Dat is dan vijfhonderd euro,’ zei Frank.

Een fikse discussie, gevolgd door een verdovend shot en een containerdumping later stond Frank zijn muren te witten.  Het moest snel gaan, maar hij had een goed productje, speciaal ontwikkeld voor iets te enthousiaste tandartsen.  Ondertussen dacht hij na over de dingen des levens, zoals daar zijn zingeving, het beheer van de vrije wil en het witten van muren.  Frank vroeg zich af of hij nu eigenlijk lol had beleefd aan zijn uitspatting.  Het antwoord was uiteraard nee.  Waarom had hij die brave man mismeesterd?  Omdat hij oud, zielig en kazig was?  Of lag er iets veel diepers aan de oorsprong, iets waarmee Frank liever niet geconfronteerd werd?  Uiteraard.  Frank was een loser en hij wist het.  Als kind had hij maar een vriend, een kapotte dweil met twee gaten erin die vaagweg op de ogen leken van iemand die geen ogen had.  Uren zat hij met de dweil te converseren, maar deze zei nooit iets terug.  Een keer kwam hij klaar op Frank zijn schoot (of was het gewoon pis, kwijl of ondefinieerbaar lichaamssap), toen mama hem niet goed had uitgewrongen.  Sindsdien leidde Frank zijn levenspad recht naar vochtaflatende levensvormen die niet in staat waren tot conversatie.  Kwijlende patiënten die reutelden onder het trillen van de boor.  Dat was wat hem woedend maakte.  De eenzaamheid van de tandarts.

Hij liet deze gedachte bezinken, terwijl hij mee neuriede met een nummer van Gers Pardoel.  Hoewel hij altijd had beweerd Gers Pardoel zonder verdoving te willen onttanden, moest hij toegeven dat de man lang niet slecht klonk, dat zijn muziek hem zelfs ontroerde.  Zat er iets in het productje dat hem week maakte of was het dan toch…  Emotie?  Met betraande ogen keek hij naar de muur die weer wit was.  Zo zou ze eeuwig blijven.  Geen bloed meer.  Nooit meer.  Hij zou zijn volgende patiënt met veel egards behandelen, als een heuse heer.  Of in dit geval als een wrattig, uit de huidplooien meurende kwab vlees met een stel amper als tanden te definiëren uitstulpingen.   

‘ Kom binnen, kom binnen…’, stamelde Frank, op het laatste moment zijn uitgestoken hand terugtrekkend, ‘ Mijnheer…’

‘ Mevrouw,’ zei de levensvorm wiens borsten effectief klieren bleken te bevatten, ‘ Mevrouw Hortmans.’

‘ Mevrouw Hortmans…  Vertelt u eens wat het probleem is.’

‘ Het probleem met mijn tanden of het andere probleem?’

Frank wreef zich in de zweterige handjes.  Deze engel was gezonden door een hogere macht, om hem duidelijk te maken dat het menselijke ras niet helemaal verwerpelijk was. 

‘ Waarom vertelt u niet eerst het andere probleem, kwestie dat onze dokter-patiënt op punt staat alvorens we intiem worden.’

De in het rijksregister als vrouw ingeschreven levensvorm barstte in janken uit: ‘ Intiem!?  INTIEM?!?!  Zwijg mij er over!  Het probleem situeert zich helemaal in die sfeer!’

‘ Welk probleem?’, zei de tandarts, die nogal verstrooid van aard was en zich afvroeg wie er in zijn broek had gekakt.

‘ Het probleem met…’

Het daarop volgende relaas, dat gedrenkt was in een sausje van algehele smart, onbegrepenheid en mensenhaat, zullen we u besparen, al willen we u zeker niet onthouden dat er een perverse konijnentemmer, een groen mannetje genaamd identiteitscrisissmurf en een tros duiven in voorkwamen. 

‘ En toen riepen die roekoe naar mij!’, besloot de vrouw haar relaas.  Ze liet haar woorden even bezinken en zei toen: ‘ Nu is het aan jou.’

Frank kreeg een paniekaanval.  Naar mensen luisteren was een ding, maar zelf iets vertellen…  Wat kon hij zeggen?  Dat hij uren op zijn kabinet sleet, terwijl hij elke conversatie smoorde met beitels en boren.  Dat hij elke werkdag besloot met een kant en klare maaltijd uit de supermarkt, waar hij tevergeefs tussen de rekken zocht naar de vrouw die hij niet zou durven aanspreken?  Dat hij zijn frustraties botvierde op argeloze klanten die geen andere keuze hadden dan hun lot bloedend te ondergaan?  Nee, dat kon hij niet vertellen.  Hij was een leeg vat.

Frank stond zwijgend recht en trok zijn handschoenen aan:
' Zullen we er anders aan beginnen?'

Verbeter de leesbaarheid van dit kortverhaal en steun de ontbossing: copypaste het in Word, kies lettertype 175 en druk af op zestiendubbel papier. 

Bond Zonder Hoop

Geef mensen een pluim
en ze vliegen weg.


'Bond zonder Hoop' is een vereniging zonder winstoogmerk die een volwaardig alternatief wil bieden voor een andere Bond die wij niet bij naam wensen te noemen.

Weerspreuk

In oktober zonnebaden,
dan bent u UV-geladen.

Flard

Bij de bank.

‘Op basis van een simulatie hebben we berekend dat u tegen uw vijfenzestigste een bedrag van 55.000 euro gespaard zal hebben.’

‘ Euh...  Kan ik halverwege stoppen en het bedrag afhalen dat ik reeds gespaard heb?’

‘ Nee, mijnheer.’

‘ Dat betekent dat ik pas recht heb op het geld als ik vijfenzestig ben?’

‘ Inderdaad, mijnheer.’

‘ Dus ik moet eerst vijfenzestig zien te worden.’

‘ Hehe…  Zo zou u het kunnen stellen.’

‘ Euh…  Ok…  Ik zal er nog eens over nadenken.’

‘ Geen probleem!’

Foei!

Ik ben de allerstoutste,

oneindig meer gemeen.

Maar in het lijdzaam ondergaan

ben jij de nummer één.

Proficiat.

Canal Marginal bezit alle rechten op de complete Jan Langeman-catalogus. Om deze investering te laten renderen wordt zijn werk geregeld gepubliceerd op de site.

Zele worstelt met marginaal imago

Blankenberge wil af van zijn marginale imago en de wereld zal het geweten hebben.  Wat voor de ene een klucht lijkt, werkt voor de andere inspirerend.  Aldus gingen enige radertjes draaien bij de Zeelse, onafhankelijke societywatcher en denktank Kurt van de Walle (35).  Als veldwerker is hij zich zeer bewust van het imago dat de gemeente van schrijver dezes meetorst.  We nemen enkele pistes door bij het genot van enkele vers gekoelde blikjes Bwürk Pils.

Ook het petanquemilieu is niet onbesproken 

Van de Walle: Ik vat dagelijks post op mijn bankje van waaruit ik de wereld aanschouw.  Zoals men bepaalde samenlevingsvormen multicultureel noemt, zo noem ik Zele multigelaagd.  We hebben een rijk aanbod aan figuren die elk op hun manier kleur geven aan onze micromaatschappij.  Wie een beetje oog heeft kan elke dag naar man bijt hond kijken, zonder zijn tv aan te zetten.  Men zegt ook wel eens dat men in Zele problemen heeft met drank –en drugsmisbruik, maar ik beschouw ons liever als het Ibiza van Oost-Vlaanderen. Los van het feit dat we geen discotheken, zee, tropisch klimaat of noemenswaardig hete wijven hebben, al komt de Nieuwdonk wel in de buurt.  Je moet maar een velo pikken en je staat er.     

CM: Gaan zulke fenomenen niet vaak gepaard met diverse vormen van agressie?

Van de Walle: Er is een dunne grens tussen agressie en recreatie.  Het is maar hoe je het beschouwt en omkadert.  Helaas is accommodatie een heikel punt.  Maar in afwachting van het cultureel centrum zou men de polyvalente zaal achter de bib kunnen gebruiken als boksarena, zodat de Zelenaar kan genieten van agressie in plaats van zich er aan te ergeren.    Ik moet wel toegeven dat een straatgevecht zonder straat een beetje is zoals bergbeklimmen zonder berg.  Daarom zou ik een alternatief circuit willen voorzien dat we financieren met de dvd-verkoop van de beste beelden uit de veiligheidscamera’s van de politie.  

CM: En de straatraces?

Van de Walle: Het lijkt me wel wat om de atletiekpiste te asfalteren.  Mijn bescheiden mening is dat je al een zeer ecologische correcte sukkel moet zijn om in deze hoogmobiele maatschappij te gaan lopen, zeker als je het in cirkeltjes doet zonder de intentie effectief ergens heen te gaan.  Ik denk dat we dat nuttiger kunnen besteden.

CM: Uw voorstel is dus om de marginaliteit verder uit te diepen?

Van de Walle: Van een lelijkaard kan je geen fotomodel maken, maar je kan hem wel hetzelfde kleden.  Waarom zouden we ons overigens laten domineren door pseudo-collectieve regels bedacht door een stel grijpgrage maatpakken die enkel geïnteresseerd zijn in hun eigen broekzak?!?!?!?!

CM: Dat klinkt wel heel bitter…

Van de Walle: Ja, gelukkig ben ik altijd gespaard geweest van dergelijke teleurstellingen.  Zoals een wijs gezegde luidt: ‘wie niks doet kan niks verkeerd doen’, wat ik graag combineer met ‘de beste stuurlui staan aan wal’.  Vanuit die oppermachtige positie denk ik na over maatschappelijke problemen, wat doorgaans tot een verhelderende oplossing leidt.  Zo ook in het geval van ons als marginaal gepercipieerde Zele.

CM: Misschien wel de hamvraag: is Zele marginaal? 

Van de Walle: In Zele zeggen we epsvroag.

CM: Dat was geen antwoord op mijn vraag.

Van de Walle: Als een vraag niet beantwoord wordt, is ze toch al gesteld, wat me veel belangrijker lijkt en bovendien een antwoord op uw vraag is.  Al wil ik er wel aan toe voegen dat ik Zele al bij al de max vind en we maar eens moeten stoppen met zeiken over geïsoleerde incidenten.  Ja, er is al eens gezeik en bagaar.  Maar het grootste probleem lijkt me nog steeds de azijnpissers die van elk windje een veesttornado maken.  Dus eigenlijk is heel dit interview flauwekul.  Nu ik er zo over nadenk: is het mogelijk om het te verbranden?

CM: Nee, want het wordt niet afgeprint.  Los van dit praktische punt moeten we dan een nieuw onderwerp bedenken.

Van de Walle: Wel, ik heb iets exclusief voor jullie in de biologische sfeer.  Ik heb namelijk een bepaald vogelras ontdekt dat reeds uitstierf voor het ter wereld kwam.  Volgens mij heette het de Vlaamse Preutknel, al kan het ook iets geheel anders zijn, Steven of Gert of zo.  Waarom schrijf je daar niet iets over?

CM: Omdat alles er bij deze over geschreven is.  Bedankt!

Bond Zonder Hoop

Goede vrienden
mogen iets kosten.



'Bond zonder Hoop' is een vereniging zonder winstoogmerk die een volwaardig alternatief wil bieden voor een andere Bond die wij niet bij naam wensen te noemen.

Over smaak...

...valt niet te twisten!  

Canal Marginal distantieert zich volledig van de inhoud die in dit bericht wordt gepubliceerd.  Stuur ons een gele briefkaart met uw mening over deze video en win een wandeling naar het postkantoor! 

Parabel

‘ Ik ben echt wel goed verdwaald,’ dacht de eskimo, terwijl hij op handen en voeten door de woestijn kroop.  De stakker verging van de dorst, maar rond, onder en in hem trof hij enkel de weinig vloeibare sneeuwsoort die eskimo’s zand noemen. 

‘ Hoe is het zo ver kunnen komen!’, jammerde hij, ‘ Ik heb de instructies van mijn collega perfect gevolgd.  De grote gletsjer door, de derde bergpas links en dan blijven volgen tot je een cactus ziet.’ 

De eskimo, die we vanaf nu Marino zullen noemen, liet deze gedachte bezinken.  Er begon iets te borrelen…  Die smeerlap had hem erin geluisd!  Waar had hij dit aan verdiend? Ok, hij had zijn lief afgesnoept, zijn zeehondje doodgeknuppeld en zijn familie laten uitmoorden door een ijsbeer, maar dat is nu eenmaal traditie bij een bepaald deel van de eskimo’s, ook wel bekend als Marino.  Ja, hij was een psychopaat.  Wat wil je?  Hele dagen moest hij pizza’s rondvoeren met zijn sneeuwscooter!  Ondankbaar werk dat slecht betaalde en bepaalde risico’s behelsde, zoals verdwalen in de woestijn.  Zichzelf wentelend in medelijden kroop hij verder door de woestijn, toen hij op twee zwarte, rubberen laarzen botste.  Ze behoorden toe aan een bonkige matroos die hem meewarig aankeek.

‘ Wie ben jij?’, vroeg de matroos, ‘ En bovenal…  Wat doe jij hier?’

‘ Wat doe jij hier?’, vroeg Marino.

‘ Even serieus,’ zei de matroos, ‘ We zijn in de woestijn.  Jij bent een eskimo.’

‘ En jij bent een matroos.’

‘ Dat zie ik zelf ook wel,’ zei de matroos, ‘ Maar wat doe jij hier?’

‘ Nee, wat doe jij hier?’
' Neenee, wat doe JIJ hier?'
En zo gingen ze nog een tijdje door tot ze elkaar de kop insloegen, in plaats van fatsoenlijk om te komen van de dorst.

Druk

Ik heb het

druk druk druk

niets brengt me van mijn stuk

Hyperfocus en ik pluk

de dag

met een lach om mijn lippen

zit ik

mijn agenda af te stippen.

Ik heb het

druk druk druk

om negen uur een meeting

om vijf voor twaalf geluk.

Canal Marginal bezit alle rechten op de complete Jan Langeman-catalogus. Om deze investering te laten renderen wordt zijn werk geregeld gepubliceerd op de site.

Bond Zonder Hoop

Leef dom,
sterf wijs.

'Bond zonder Hoop' is een vereniging zonder winstoogmerk die een volwaardig alternatief wil bieden voor een andere Bond die wij niet bij naam wensen te noemen.

Statement

Canal Marginal steunt Jackie Lafon en Angelino in hun strijd tegen homohaat!

Liefde is mooi

Nummer en clip tonen aan dat homoseksualiteit en wansmaak totaal verschillende dingen zijn, zoals het ook aantoont dat rood een opvallende en keisymbolische kleur is, zonnebrillen zwart zijn, er te veel industrie is langs onze Vlaamse rivieren, wazige beelden kunnen helpen om de esthetische waarde van bepaalde onderwerpen te verbeteren, botox de lipcoördinatie bij playbacken kan bemoeilijken, homo's truitjes zonder mouwen dragen en lesbiennes korte broeken, je best de leuning vasthoudt als je op een bepaalde leeftijd de trap moet afdalen, smalle obstakels minder handig zijn om over te lopen als het voor wandelen bestemde wegdek, grote bobijnen niet rollen als er langs twee kanten tegen wordt geduwd én dat homo's en lesbiennes raar beginnen doen als ze verticale objecten in de publieke ruimte zien, zoals iedereen dat doet als men verliefd is.  En ook iets over blonde piekjes en continuïteitsmontage, maar we weten niet precies wat.  

Proficiat met dit mooie initiatief dat aantoont dat homo's en lesbiennes mensen zijn zoals ik en u (zeker als u zelf een homo of lesbienne bent)! We weten zeker dat de heersende clichés eindelijk gesloopt zijn en de haters minder zullen haten!    

Parabel

Er was eens een ui die hypergevoelig was.  Hij was bang om te leven, bang om te sterven.  Op zekere dag werd hij uitverkoren om in bolognaisesaus te verdwijnen.  Toen de kok in kwestie de ui aan flarden sneed, sprongen de tranen hem in de ogen.

‘ Waarom vermoord je mij als mijn dood je doet huilen,’ vroeg de ui.

De man keek enigszins verbaasd op en sprak: " Bij het snijden van uien worden cellen stuk gesneden.  In een uiencel komen twee gedeelten voor.  Eén deel bevat het enzym alliinase, het andere deel zwavelverbindingen.  Bij het stukgaan van de cellen worden er zwavelzuurverbindingen gevormd.  Hieruit komt het gas propaan-S-oxide vrij.  Wanneer dit gas in contact komt met de ogen vormt het met het oogvocht een zwavelzuurverbinding, dat de zenuweinden in het oog irriteert.'

' En verliefdheid is niet meer dan een prikkeling van bepaalde hersenklieren die na twee jaar onherroepelijk ophoudt zeker??', spuwde de ui, ' Jij schandelijk rationeel monster.'

' Ik weet het,' zei de kok, ' Maar het is niet omdat ik iets weet dat ik het daarom ook voel.'

En hij kakte in zijn broek.

Met dank aan wikipedia, immer groeiende bron van ratio stimulerende input.

Flard

Aan de kassa van een niet nader te noemen supermarkt.

Flard 1:

Kassierster: Mijnheer, wenst u een plastic zakje?

Mijnheer: Nee, ik heb liever mijn eigen zakje.  

Flard 2

Mijnheer komt aandraven met kortingsbon.

Kassierster: Sorry, mijnheer, maar deze bon is nog niet geldig.

Mijnheer: Kom ik te vroeg?  Dat is ook de eerste keer dat ik dat hoor.

Flard 3

Mijnheer komt aandraven met grote doos waspoeder.

Mijnheer: Ik heb liefst een grote doos.  Daar kan veel in.

Flard 4

Mijnheer komt aandraven met een volle winkelkar waarin vijf droge worsten, twee komkommers, vier blikjes sardienen zonder vel, een rubberplant en een zakje 'Mama Mias' zitten.

Mijnheer: poepen?

CANAL MARGINAL VERHEFT ZIJN METROSEKSUELE STEM: 

STOP HET SEKSISME!  DIE VIJFENTWINTIGJARIGE STUDENTE AAN HET RITS (NIET TE VERWARREN MET HET BELANGRIJKSTE DEEL VAN DE BROEK) HEEFT HET OOK GEZEGD. 

Sterf

Sport

Het is iets waar ik niet goed van word.

Atleten,

ik moet er niks van weten.

Mannen die roeien

kunnen mij niet boeien.

Vrouwen met snorren

kunnen me niet porren.

Over zeilen en zwemmen

moet niemand komen memmen,

ga gerust een eindje rennen.

Of schiet jezelf overhoop.

Boks, worstel en karaat

tot de laatste op zijn benen staat.

Wie vertelt mij wat het baat

als iemand over de vijf meter gaat?

Niks kan me zo vervelen

als de Olympische spelen.

Gelukkig is er Star Trek,

in zevenhonderdzesentwintig delen.


Canal Marginal bezit alle rechten op de complete Jan Langeman-catalogus. Om deze investering te laten renderen wordt zijn werk geregeld gepubliceerd op de site.

Bond Zonder Hoop

Wie bijna sterft
voelt dat hij leeft.

'Bond zonder Hoop' is een vereniging zonder winstoogmerk die een volwaardig alternatief wil bieden voor een andere Bond die wij niet bij naam wensen te noemen.

Mening

' Ik heb toch ook recht op een mening.'

' Nee, jij niet.'

Geïnstalleerd

Ik had al eens over de realiteit gelezen, maar ik had niet verwacht dat de feiten de fictie zouden overtreffen.  Zo bedacht ik mij terwijl ik een put in de woestijn groef, om de als telenet-installateur vermomde spion te begraven.  Ik wist dat alleen gaan wonen enige verantwoordelijkheid met zich mee bracht, maar dit had ik niet zien aankomen.  Anderzijds was ik blij met deze boeiende afwisseling, na het drie weken durende mysterie rond het overtollige vijsje van mijn elke dag meer wankel lijkende Ikea-kast.   Nooit had ik gedacht te worden zoals mijn ietwat harkerig geachte medemens die geen oog had voor de poëzie in dit korte, broze leven.  Het soort poëzie dat plotsklaps compleet onzinnig bleek bij de verschijning van Marc Van Achtergem, de vermeende installateur.  Een droogstoppel met een uitgestreken gezicht dat zo symmetrisch was dat het iets asymmetrisch kreeg. 

Nu, zolang ze mijn boeltje correct installeren kan me dat in principe niet schelen.  Maar laat dat nu net het probleem zijn.  Deze Marc Van Achtergem zocht een vriend.  Dat dacht ik toch. 

‘ Ben je een tv-kijker?’, vroeg hij, terwijl hij me weinig elastisch voorovergebogen uitzicht bood op de minst welriekende plooi in zijn lichaam.  Ik was meteen op mijn hoede; dit klonk herkenbaar.  Je gaf een antwoord op deze schijnbaar achteloze vraag en voor je het wist zat je wekelijks dvd-boxen uit te wisselen in een theesalon met een zoveelste vriend waarvan je niet wist waaraan hij deze status ooit had verdiend.  Ik antwoordde dus met: ‘Bwoah.’

‘ Bwoah ja, bwoah nee of bwoah, ik wil er liever niet over praten?’

‘ Lukt het een beetje met de installatie?’, vroeg ik.

‘ Dat is geen antwoord op mijn vraag.’

Marc Van Achtergem kreeg iets dreigends over zich.  Zeker in combinatie met de kleurrijke kabels waarmee men iemand middels enige knooptechniek in allerhande posities kon hangen.  Zijn kloof gaapte me aan als een hongerige, open mond. 

‘ Je gaat hier wel wat wilde feestjes bouwen zeker?’, vroeg hij toen.

Alarmfase rood.  Wat wou deze man van mij?  Was hij een asociale freak die de leegte wou vullen met projecties van andere levens.  Kickte hij op verhalen over gestrompel op trappen, gestommel in donker, sappen en kots.  Hij kroop verder over de grond, terwijl hij de kabels liet rammelen als tromroffels voor het antwoord.  Ik keek een beetje mee over zijn schouder om de aandacht te verschuiven, ook van zijn bilspleet.  Zijn stilzwijgen vroeg om klank mijnentwege.  Om toch maar iets te zeggen, zei ik: ‘ Ik ben nogal realistisch in die dingen.  Ik heb meer dan één stakker gezien die dacht dat het grote leven zou beginnen.  Dat een huis zich automatisch vult met vrienden, gezelligheid en vrouwen, maar na een paar maanden zitten ze nog steeds op hun eentje naar hun digitale tv te staren.  Ik zal dus al lang blij zijn als dat boeltje geïnstalleerd is.’

‘ Dat klinkt behoorlijk zielig,’ zei hij, mijn vlot bedoelde overgang straal negerend, ‘ Je lijkt me nogal rock ’n roll.’

‘ Ik luister meer naar hip hop.’

Hij negeerde deze laatste opmerking en sleutelde verder, waarmee hij vooral niet de indruk wekte dat deze beproeving voorbij was.  Ik liep naar het raam en staarde naar buiten, dwars door het landschap.  Deze kerel moest zo snel mogelijk buiten.  Verder dacht ik niks.  Toen werd mijn aandacht getrokken door een roze, wiebelende vleesbol met ontluikend haar.  Het was een kinderhoofd.  Het werd voortgerold door een legertje zwarte Pieten die werden gegeseld door Sinterklaas.  De paashaas liep voorop, terwijl de paasklokken boven hem jengelden om het aankomende verkeer te waarschuwen.  De flanken werden bewaakt door een allegaartje van soldaten, piraten, ninja’s, ridders, kabouters, heksen en een ietwat verweesde, wandelende bloemkool die nogal wankel op zijn benen stond.  De parade hield halt voor mijn raam en allen schaarden zich rond het hoofd dat me akelig bekend voorkwam.  Het was Justin Bieber!  Zij het een ongeel Aziatische, kwijlende variant die bij nader inzien op een zieltogende versie van mijn jonge zelf leek.  Het kermde om mededogen, maar dit was buiten de Sinterklaas gerekend die er bovenop kroop.  Hij boorde zijn scherpe staf door het schedeldak, waarop een kleurrijke straal hersendrab in het rond spoot.  Een mengsel van bloemetjespulp, zonnekots en paarsmystiek druipsel gutste over de straatstenen.  Sinterklaas begon te strippen, waarop de rest zijn voorbeeld volgde.  Allen rolden naakt door de kleurrijke smurrie, likten en smosten, vulden hun holtes en…

‘ Klaar!’

Ik keek achteloos naar Marc Van Achtergem en toen terug naar het document waarop…

‘ Klaar, zeg ik je.’

Ik voelde een ijskoude cilinder in mijn nek.  Dit was ofwel een pistool ofwel een metalen stoelpoot waar het rubber dopje was afgevallen, al gokte ik op het eerste. 

‘ Genoeg met die flauwekul’, zei Marc Van Achtergem.

‘ W-w-wie ben jij,’ stamelde ik, ook wel omdat dit de dramatiek versterkte.

‘ Ik ben Jay Zusmiena, geheim agent van de goede smaak politie.  Ik kom controleren waar dit verhaal naartoe gaat.’

Ik draaide me voorzichtig om en keek recht in de holte van een afgezaagde trompet. 

‘ Maak je geen illusies.  Dit kan behoorlijk wat schade aanrichten.’

‘ Dat hoef je me niet te vertellen,’ zei ik stoer, waarop ik de trompet uit zijn handen griste en in eenzelfde beweging op zijn schedel begon in te beuken.  Het gekraak luidde een spetterfeest in met veel bloed, schedelbrokjes en zieke zeik in de zieltogende sfeer.  Ik vond het dan ook jammer dat hij zo snel dood was en ik aan het meest vervelende deel van de klus moest beginnen: de begraving in de woestijn.

Aldus begroef ik hem in de woestijn.  Ik dacht dat er nog iets zou komen, maar dat kwam uiteindelijk niet.  Gelukkig had hij alvorens vermoord te worden mijn digitale televisie geïnstalleerd (zie titel).

Verbeter de leesbaarheid van dit kortverhaal en steun de ontbossing: copypaste het in Word, kies lettertype 175 en druk af op zestiendubbel papier.

ADVERTENTIE

Heb jij soms ook zoiets van?  Wil je er meer van hebben?  De grote Nederlandse filosoof Andreas Speer verkoopt en verhuurt zijn gedachten voor een prikje! 

Deze maand in de afprijzing:

Ik heb zoiets van wat was er nu eerst: de kurk of de kurkentrekker, want het ene kan duidelijk niet zonder het andere bestaan, dus zijn ze mogelijks samen uitgevonden.

Ik heb zoiets van als de Smurfen paars waren zouden de Simpsons dan oranje geweest zijn?

Ik heb zoiets van alles wat indruk op ons maakt bevindt zich in onszelve, behalve dit citaat van Sören Kierkegaard die toch ook vaak zoiets had van ik heb zoiets van.

Ik heb zoiets van wie zoiets heeft van ik heb zoiets van heeft zoiets waarvan hij zoiets heeft, maar zoiets is niets als men het niet heeft.

En onze absolute toppers:

Ik heb zoiets van amai!

Ik heb zoiets van oei.

Ik heb zoiets van eikest.

Ik heb zoiets van er is precies een beetje meegekomen.

De goedkoopste gedachten reeds vanaf 10 euro per maand of 1000 euro voor het leven.  Inkt –en papierkosten gepersonaliseerd certificaat niet inbegrepen!

Status

Je laat ons weten dat jij bestaat,
zij het vooral in jpeg-formaat.
Ik merkte je op, maar ik zag je te laat.
Je bent een geest met gepixeld gelaat.

Je hebt een leven, dat zie ik best.
Je moet het niet delen, want ik gooi het weg,
Alles is vluchtig, vergeet wat ik zeg.
Je spiegel hangt vast, dus is het niet erg.

Ik kijk naar wat lijkt,
’t Is schijn in de tijd.
De wereld strijkt plat
wat op je wall prijkt.

Het apparaat van vlees en bloed
spuwt dode materie met tekens gezoet.
Massaal gewicht dat nergens toe doet.
Hallo, vind ik leuk en wees gegroet.


Canal Marginal bezit alle rechten op de complete Jan Langeman-catalogus. Om deze investering te laten renderen wordt zijn werk geregeld gepubliceerd op de site.

Bond Zonder Hoop

Goede afspraken
maken goede verplichtingen.


'Bond zonder Hoop' is een vereniging zonder winstoogmerk die een volwaardig alternatief wil bieden voor een andere Bond die wij niet bij naam wensen te noemen.

VAKANTIE!

Liefste lezer,

Omdat wij ons moeten voorbereiden op de vakantie gaan wij met vakantie. Vanaf 1 juli 2012 zijn wij terug ter uwer beschikking. Laten we bij deze nog een laatste keer lachen.


Met vriendelijke groeten,

Filip

Burps

Zwammen en parasieten,
dat eet ik bij mijn frieten.

Leegzuigers zuig ik leeg,
‘k spuw hun gal uit en veeg
mijn mond aan een kwatong
die zijn bestaansreden verzon.

Het slijm van venijn
meng ik met azijn,
draai het door wat door draait,
gooi het bij wat weg graait,

smijt alles in de mix
van het groot geschatte niks.


(en spoel door met een glaasje borderwine)


Canal Marginal bezit alle rechten op de complete Jan Langeman-catalogus. Om deze investering te laten renderen wordt zijn werk geregeld gepubliceerd op de site.

Correct!

Zeg niet: hij stinkt.

Zeg: hij laat ons de betere geur waarderen.



Ingezonden door het Nationaal Instituut voor Politiek Correct Taalgebruik en Volkerenmoord.

Gemeente Zele werft zichzelf aanwervende expert aan

De Zeelse automobilisten zitten met de handen in het haar (of in bepaalde gevallen in de hogere hoofdhuid). De gemeente is her en der ontoegankelijk wegens openbare werken. Het opsommen van alle plaatsen des onheils zou het hele internet in beslag nemen, terwijl we ons dienen te beperken tot deze pagina en de maatschappelijk relevante kern van de zaak. Het gemeentebestuur nam iemand in dienst om het tij te helpen keren, Fransiscus Verweert, Meester in de Positieve Interpretatie van Multi-benaderbare Aangelegenheden. Wat dat precies inhoudt vertelt hij ons zelf.

Verweert: Er zijn verschillende manieren om naar een en hetzelfde feit te kijken. Zo heb ik gisteren op café rondgebazuind dat ik een belangrijk interview heb voor een internationaal medium dat ook op introspectief niveau enorm verrijkend is, terwijl ik evengoed had kunnen vertellen dat ik tegen mezelf zit te lullen op een zoveelste blog die door drie man en een paardenkop wordt gelezen. De waarheid ligt doorgaans in het midden, maar blijft bovenal wat je er zelf van maakt. Zo zit het ook met de wegenwerken in Zele. De ene zegt dat het een frustrerend doolhof is, ik zeg dat het het oriënterende vermogen van de Zelenaar aanscherpt. Men zegt dat het de mobiliteit bemoeilijkt, ik zeg dat deze ontmoediging goed is voor het milieu en voor verkeersveiligheid, al wil ik zeker niet voorbijgaan aan de audiovisuele kwaliteiten van een ronkend stuk metaal met een grijnzende malloot erin.

CM: Is dat niet…

Verweert: (vervolgt onverstoorbaar) Sommigen noemen het een chaotische zandhoop met stenen? Een Vlaams bouwkundige interpretatie van een woestijnlandschap met post-apocalyptische sfeerschepping, zeg ik. Prima geschikt als filmset, voor het geval een Vlaamse (of internationale, waarom niet) regisseur iets in een dergelijke setting zou willen maken. Daarenboven kan het ook extra jobs creëren, naast hetgeen er reeds bestaat in de bouwkundige sfeer. Archeologen graven voornamelijk gaten in hun luie zetel. Dit zou een ideaal moment zijn om hen elders aan de slag te krijgen.

CM: Valt er dan iets te vinden?

Verweert: Doet dat er toe? Vinden ze niks dan kunnen we concluderen dat er niks te vinden is en hoeft er ook geen verdere vraagstelling vanuit archeologische hoek te zijn. Een mislukt experiment is ook geslaagd op zijn manier.

CM: Over tewerkstelling gesproken… Hoe is het gemeentebestuur bij u terecht gekomen?

Verweert: Ze zijn niet echt bij me terecht gekomen, ze hebben eerder iets gevonden waarvan ze niet wisten dat ze het zochten. Ik heb ondertussen een gemeenteraad bijgewoond en de eerste reacties waren positief, in die zin dat ik mij nogal onopvallend heb opgesteld en er ook in verhouding is gereageerd. Rustig beginnen. Dat is de boodschap. Alles start met observatie.

CM: Maar bent u dan officieel aangenomen?

Verweert: Jazeker, maar dat weten ze zelf nog niet. Om tot goede observatie te komen is er namelijk een zekere anonimiteit en bijhorende objectiviteit nodig. Het is de bedoeling om de resultaten van mijn onderzoek voor te leggen, samen met het contract dat ik heb opgesteld voor mijn toekomstige werkgever.

CM: Wat vindt u eigenlijk echt van het feit dat de helft van Zele onbereikbaar is door openbare werken?

Verweert: Mocht ik niet in mijn positie zijn en off the record kunnen praten, zou ik zeggen: schijt. Nu zeg ik: een goudbruine herinnering aan iets dat beter smaakt dan zijn huidige samenstelling wiens ware kracht uit zijn doorspoelbaarheid bestaat.

CM: Bedankt voor dit gesprek.

Bond Zonder Hoop

Kijk niet te veel in de spiegel.
Je gezicht blijft je gezicht.


'Bond zonder Hoop' is een vereniging zonder winstoogmerk die een volwaardig alternatief wil bieden voor een andere Bond die wij niet bij naam wensen te noemen.

Hoger lager

We laven ons aan de avond
en kennen geen andere dorst.
We drinken niet uit de glazen,
maar van wat er wordt gemorst.

We zweven
boven het leven.
Het zijn
herleid tot schijn.

We voelen ons fantastisch
en dat vinden we wel fijn.

Er doemt maar één vraag op
tussen aarde en maan:
waar hebbekik in godsnaam
mijn vest nu weer gedaan?


Canal Marginal bezit alle rechten op de complete Jan Langeman-catalogus. Om deze investering te laten renderen wordt zijn werk geregeld gepubliceerd op de site.

Canal Marginal Filmclub

Komt dat zien.

Fragment

Kevin en ik liepen door het bos, waar de leiding ons had gedropt. We waren tot de tanden gewapend (kaart, kompas, GPS, eten en drinken voor twintig dagen, shotgun) maar toch waren we nerveus. Dit was onze eerste dropping en hoewel Waasmunster bekend stond als behoorlijk veilig, wist je maar nooit. Toen dook er een man op. Hij zag er een beetje raar uit, al was dat misschien gewoon perceptie.
‘ Komen jullie mee naar mijn huis,’ vroeg hij, ‘ Ik wil jullie iets tonen.’
Mijn ouders hadden me altijd op het hart gedrukt nooit rare mannen naar hun huis te volgen, maar gezien mijn ouders gescheiden, failliet en verongelukt waren door een sigaret aan te steken in een tankstation, ging ik er van uit dat ze ook niet altijd gelijk hadden. Dus volgden we hem.

Het was geen opmerkelijk huis. Het had een modale voorgevel, waarvan niemand ooit zou vermoeden dat er vreselijke dingen achter schuil gingen. Al wees niks er op dat dit het geval was. De man was vriendelijk en beleefd, al vroeg hij wel om onze schoenen uit te doen. Hij gidste ons door een donkere gang, naar een klein kamertje met een krakende deur. Wat we daar zagen tartte onze verbeelding. Het was een gigantische, haast vreeswekkende draaiorgelcollectie. Jongens, wat een collectie was me dat, zeg!


Fragment uit: ‘Boe?’, een bijna thriller voor mensen met hartaandoeningen en angststoornissen in de synthesizersfeer.


Canal Marginal publiceert geregeld fragmenten uit letterkundige werken van eigen kweek die om een of andere reden ongepubliceerd zijn.

Correct!

Zeg niet: hij/zij kijkt scheel.

Zeg: hij/zij heeft een aparte kijk op de dingen.


Ingezonden door het Nationaal Instituut voor Politiek Correct Taalgebruik en Volkerenmoord.

Bond Zonder Hoop

Wie laatst lacht
maakt daarom geen minder debiel geluid.


'Bond zonder Hoop' is een vereniging zonder winstoogmerk die een volwaardig alternatief wil bieden voor een andere Bond die wij niet bij naam wensen te noemen.

Potentieel

Wat ik heel goed kan is
zullen.
Daar kan ik uren mee vullen.

Ik zal dit en
ik zal dat.

En als ik dan eindelijk zal
is mijn batterij
plat.


Canal Marginal bezit alle rechten op de complete Jan Langeman-catalogus. Om deze investering te laten renderen wordt zijn werk geregeld gepubliceerd op de site.

Parabel

' Waar een wil is, is een weg,' zei Stanislav. En weg was hij.
Hij werd een succesvol dolfijnenjager en leefde nog héél lang, gelukkig en gezond waardoor hij ten volle van zijn roeping kon genieten.

Keien sterven niet

Er was eens een man met extreem dikke ogen, waardoor alles tien keer groter leek dan het was. Dit had een verzengende impact op zijn leven. Hij had geen lief, vrienden of werk, maar woonde desalniettemin in een kast van een huis met een TV ter grootte van een bioscoopscherm. Zo leek het althans. Hier had hij zich genesteld, na tal van omzwervingen. Elke poging om iets wezenlijks te vergaren was mislukt. Bij sollicitaties was hij telkens afgeleid door de bacteriële monsters en poriën als zwarte gaten die de fysieke verschijning van de werkgever in kwestie domineerden. Als hij al een woord uit zijn mond kreeg, dan was het: ‘ Help!’ Ook voor die ene vrouw was hij gevlucht toen haar blauwdiamanten ogen als rollende molenstenen op hem leken af te komen. Hij had zich hevig verweerd en haar parels in een dieper blauw gekleurd, waarna hij een nacht doorbracht in een cel ter grootte van een balzaal. Zijn leven was een hel.
Zijn enige gezelschap was het ongedierte dat zijn huis bewoonde en dat hem nachtelijks uit zijn slaap hield. Hoewel hij diep vanbinnen beter wist had het schrikbeeld van vleesverscheurende creaturen hem helemaal ingepalmd. Tot hij op een ochtend tot een boeiend inzicht kwam en een vlooiencircus startte, waarmee hij de hele wereld rond reisde. Hij was echter niet in staat de moraal van dit verhaal te zien, als deze er al in noemenswaardige mate was. Gelukkig gaat het hier helemaal niet over de man met de extreem dikke ogen, maar over Roberta De Robot.

Roberta De Robot had uitzonderlijk dikke tetten. Het was een grapje van haar ontwikkelaar, professor Profeski, dat helemaal niet grappig was. Robots horen namelijk te zijn wat ze zijn, met name datgene dat ze zijn en niet meer of niet minder. Roberta was ontworpen om de bezigheidstherapie van aardbewoners op te vangen, zodat zij op doodse momenten niet meer wisten wat te doen en de vrijgekomen tijd zouden gebruiken om nuttige zaken te verrichten. Helaas werden de proefpersonen neurotisch en gingen ze op zoek naar alternatieven voor de gangbare vormen van bezigheidstherapie. Maar Roberta was zo goed geprogrammeerd dat de proefpersonen al heel diep moesten nadenken voor zij een vorm van bezigheidstherapie konden vinden die zij niet erkende. Ze werd uit de handel genomen toen één van hen de welgekende afstand van de Eiffeltoren (317 meter zonder televisieantennes, 324 mét) eigenhandig wou meten door er vanaf te springen met een lintmeter (die 316 meter te kort was).
Maar daar ging het eigenlijk niet over. Het ging over het feit dat Roberta uitzonderlijk dikke, maar weinig functionele tetten had en dat zulks haar compleet in de war bracht waardoor ze zichzelf had doen ontploffen als ze dat had gekund, wat dus niet het geval was. En aldus bestond zij in onvrede met zichzelf.

Die professor Profeski is me overigens ook wel een figuur. Los van zijn logaritmische kwaliteiten was hij een kei in het handbal, wat menig speler in de war bracht, want handbal speelt men met ballen en niet met keien. Ik heb het hier – om alle verwarring uit te bannen – over Profeski’s leven na zijn dood als professor (kort na de release van zijn levensdoel Roberta), waarin hij dus een kei was. Het was tevens ook zijn laatste leven, want keien sterven niet. Korfbalspelers daarentegen.

Dan heb ik in het bijzonder over Rudy Smeets die overleed aan een hartaanval. Misschien moet ik u even vertellen hoe dat in zijn werk ging. De bloedtoevoer door de kransslagaderen werd onderbroken waardoor een deel van de hartspier afstierf. En toen was het gedaan. Een pittig detail kan zijn dat Rudy extreem dikke ogen had, waardoor alles tien keer groter leek dan het was. Hij had geen gemakkelijk leven. Op een gegeven moment kreeg hij echter de lumineuze ingeving om een vlooiencircus te starten. Een fantastisch idee! Tot bleek dat er een lotgenoot bestond die hem met onovertrefbaar succes voor was geweest. Sindsdien berustte hij in zijn situatie en bleef hij opgesloten in dat gigantische huis van hem, terwijl hij zijn dagen vulde met pluizen vlechten en bacteriën verbrijzelen om te zien hoe hun anatomie veranderde wanneer hij er zijn duim op drukte. Daar maakte hij dan schilderijen en plastisch werk van dat niemand wou kopen en waarvan hij gemakshalve beweerde dat hij het voor zichzelf maakte. Op zekere dag kreeg hij een erfenis van een verre neef die om één of andere reden van de Eiffeltoren was gesprongen. Roberta De Robot heette het ding. De postbode had het nog maar net afgeleverd of het begon meteen pluizen te vlechten en bacteriën te vermoorden en vereeuwigen voor eigen gebruik. Rudy probeerde de robot uit te schakelen, maar hij werkte op zonne-energie en was niet in staat om zichzelf te doen ontploffen. Aldus nam de robot hem alle bezigheid af, terwijl haar GI-GAN-TIS-CHE TETTEN hem de daver op het lijf joegen.
Rudy was ten einde raad en besloot een nieuwe hobby te zoeken. Iets nuttigs. Iets waarbij je punten kon scoren en vriendschapsbanden voor het leven (of althans voor de duur van het seizoen) kon smeden. Aldus sloot hij zich aan bij een handbalploeg. Het was even wennen. Hij dreigde te verdwalen in de oerwouden op de blote benen van zijn medespelers en de vleesbergen in de douches waren op zijn minst intimiderend. Om nog te zwijgen over de handballen die met een rotvaart op hem afkwamen. Rudy stond elke training strak gespannen (aan matchen mocht hij niet meedoen omdat hij consequent wegdook, terwijl hij de keeper was). Het verbaasde dan ook niemand dat hij op zekere dag een hartstilstand kreeg toen er een schijnbare rots op hem afkwam.

En zo zie je maar: het is allemaal dat niet.


Verbeter de leesbaarheid van dit kortverhaal en steun de ontbossing: copypaste het in Word, kies lettertype 175 en druk af op zestiendubbel papier.

Correct!

Zeg niet: ik haat je.

Zeg: mijn liefde vertaalt zich op een omgekeerd evenredige manier.


Ingezonden door het Nationaal Instituut voor Politiek Correct Taalgebruik en Volkerenmoord.

Bond Zonder Hoop

Als je iets gratis krijgt,
dan ben jij het product.



'Bond zonder Hoop' is een vereniging zonder winstoogmerk die een volwaardig alternatief wil bieden voor een andere Bond die wij niet bij naam wensen te noemen.

Parabel

Er was eens een Smurf die de letter ‘m’ niet kon uitspreken en in de plaats iets voortbracht wat op een ‘k’ geleek. Skurf, dus. Bij geboorte werd deze Smurf Spraakgebreksmurf genoemd, omdat het woord skurf niet erkend werd door De Dikke Van Smurf. Daar wou men op een zeker moment echter verandering inbrengen, gezien niemand wist waarover Spraakgebreksmurf het had als hij zei ‘de skurfin wel eens te willen skurfen’ of ‘ dat hij dringend koest gaan skurfen.’ De Smurfunie der Smurfen ging samen zitten en dacht na over een mogelijke betekenis voor deze nieuwe term die bij voorkeur een inhoud zou behelzen die nog niet bestond in Smurfenland.
‘ Wat denk je van volgende betekenis,’ zei Gevatte Smurf, ‘ Skurf: uitspraak van het woord smurf door Smurfen die de m verkeerdelijk als een k smurfen.’
‘ Dat houdt te veel steek,’ antwoordde Kritisch Doen Om Kritisch Te Doen Doende Smurf,‘ Wat dacht je van… Skurf: in brand smurfen voor het plezier. Een vlot bekkende betekenis en bovendien geheel onbekend in ons prachtige dorp waar men vuur enkel voor praktische doeleinden gebruikt.’
‘ Goed idee,’ mompelden de leden van de Smurfunie der Smurfen, waarna het woord skurf en zijn betekenis officieel werd gemaakt.

Drie dagen later werd het dorp volledig plat geskurft.
Blussmurf was nog niet geboren.

Correct!

Zeg niet: Hij is dom.

Zeg: Hij is eerder praktisch ingesteld.


Ingezonden door het Nationaal Instituut voor Politiek Correct Taalgebruik en Volkerenmoord.

Flard

Collega: Ca va, jongen? Ge ziet er zo slapkes uit.

Ik: Ik slaap niet zo goed de laatste tijd.

Collega: Oeioei, wat scheelt er aan?

Ik: Ziekskes. Als ik me ’s avonds neer leg dan loopt het slijm in mijn kop naar de ene kant. En als ik me omdraai naar de andere kant. Ik kan niet slapen als er vanalles in mijn hoofd beweegt.

Collega: Te veel met dingen bezig, bedoelt ge?

Ik: Neenee.

Collega: Ik heb dat vroeger ook nog gehad. Dat ik nachtenlang lag te baden in mijn eigen zweet. Soms waren dat gewoon metafysische, existentiële en los van het beangstigende aspect best wel interessante angsten, genre ‘ wa liggekik ier nu eigelijk te doen’, maar soms was dat ook concreet. Toen ik moest gaan gokken om mijn drugsschuld te betalen en vervolgens drugs moest gaan verkopen om mijn gokverslaving te kunnen bekostigen, tot ik weer met hetzelfde probleem zat en alles opnieuw begon, bijvoorbeeld. Na een tijd had ik geen neusbeen meer, dat verhaal dat ik zelfmoord heb proberen met een baksteen is verzonnen, en ook mijn hersenmassa was geen neusbeen meer. Of zoiets. Alleszins, om een lang verhaal nog wat langer te maken: daarna ben ik in de prostitutie beland, wat me aanvankelijk bakken geld opleverde, tot ik een heel vreemde ziekte kreeg: de ziekte van Rostov. Wesley Rostov, een klant van mij met een serieuze snotvalling. Daar heb ik toch een paar weken mee gelopen, een beetje zoals jij eigenlijk en dat zette zijn wereld op mijn kop. Op de koop toe ontdekte ik dat mijn minnaar Patrick eigenlijk mijn pooier was en op de koop toe een neger, waarna er toch wel een heel donkere periode volgde. Dus ja, ik ken dat gevoel. Dat je jezelf in brand wil steken en heel snel door de wereld wil rennen om alles te verteren met de pijn die je voelt. Heel goed, zelfs. Dat doet mij denken aan die keer…

Ik: Ik denk dat ik eens naar binnen ga. Ik ben al zo verkouden en ik wil niet zieker worden.

Collega: Verkouden. Oeioei. ’t Is toch niet besmettelijk?

Grote K

Elke stront is anders,
er zijn geen twee gelijk.
Konden we ze als kunst verkopen,
dan werden we stinkend rijk.


KUNSTHISTORISCHE NOOT: 'Grote K' leidde tot een artistiek dispuut tussen Jan Langeman en Wim Delvoye die ervan beschuldigd werd het concept voor zijn Cloaca afgeleid te hebben uit dit meesterstukje uit '78. Het conflict mondde uit in een brievencyclus die werd uitgebracht in eigen beheer (getiteld: 'Poging tot gesprek met een selectief dove klootzak') en een conctactverbod. Euh, proficiat of zo.


Canal Marginal bezit alle rechten op de complete Jan Langeman-catalogus. Om deze investering te laten renderen wordt zijn werk geregeld gepubliceerd op de site.

Bond Zonder Hoop

Saaier is soms beter,
beter is soms saaier.


'Bond zonder Hoop' is een vereniging zonder winstoogmerk die een volwaardig alternatief wil bieden voor een andere Bond die wij niet bij naam wensen te noemen.

Flard

' En het feit dat ik geniaal ben is slechts een deelfacet van mijn persoonlijkheid.'

' Euh, deelfacet, is dat zo geen dubbele woordeuh?'

' Jaja, zo'n dubbele dinges, zo! Zo'n... Allez... Dinges.'

Correct!

Zeg niet: hij valt in herhaling.

Zeg: hij heeft een eigen stijl ontwikkeld.


Ingezonden door het Nationaal Instituut voor Politiek Correct Taalgebruik en Volkerenmoord.

In Memoriam

Bond zonder hoop groet de oprichter van zijn bestaansreden (in de mate er vanuit de Bond in bestaansredenen wordt geloofd):

R.I.P. Pater Phil Bosmans

!KABOEM!

Debborrrie dreigde haar verstand te verliezen. Haar carrière in het supermarktwezen had altijd vanzelfsprekend geleken tot de mystery shopper was opgedoemd. Ettelijke collega’s waren de voorbije weken gesneuveld, nadat hij, zij of iets anders aan hun kassa was gepasseerd en hen tot de onbekwaamheid had veroordeeld. Ook haar baas, mijnheer Duyck, leed onder de verliezen. Zijn tred was verslapt en zijn haaruitval had zelfs zijn unobrow getroffen. De stevige eik die je wel eens wou schudden voor promotie was een springerige tak geworden die onbestemd in het rond toeterde.
‘ Hup hup hupperdepup!’, schreeuwde hij tegen Debborrrie, alsof hij de aangroeiende rij ervan wou overtuigen dat hij alles, maar dan ook werkelijk alles onder controle had en hij zzzzzekerzekerzeker niet op – !KABOEM! – ontploffen stond!!!

Debborrrie dreef zichzelf tot het uiterste, maar kon niet sneller dan haar klanten. Een bejaarde man stond voor de derde maal zijn koper te tellen tot hij definitief kon besluiten dat hij wel degelijk twee cent te kort had. Daar hing uiteraard een hele historie aan vast, iets met een platte treinband, de barbier van Hitler en een blokje paté terwijl hij schelletjes had gevraagd, waspoeder dan nog wel. Al bij al het vermelden niet waard, maar voor deze man genoeg stof voor zeven minuten tijdsmoord. Debborrrie probeerde kalm te blijven. Je wist maar nooit of deze gedateerde zich maatschappelijk nuttig probeerde te maken in de hoedanigheid van mystery shopper. Ze was dan ook opgelucht toen hij plaats ruimde voor de volgende: een oetlul die in zijn haast zijn portefeuille liet vallen en al zijn geld in het rond strooide. Debborrrie benutte de verwarring om de wachtenden te keuren. Een jonge Marokkaan en een en paars geklede dame met zonnebril. Als één van hen de mystery shopper was, dan was het wel de dame. Haar outfit was berekend, haar expressie bestudeerd en haar zonnebril donker. Debborrrie werd nerveus. Ze merkte niet eens dat de ondertussen roodhoofdige man was herrezen.
‘ Bankcontact,’ zei hij strak.
Als een robot gaf ze het bedrag in, waarop hij de code intikte.
Biepbiep.

Hij verdween met zijn condooms en de Marokkaan keek hem smalend achterna, waarna hij zich tot Debborrrie richtte. Hij zoog het vocht uit haar ogen en doopte zijn schaduwsnor in haar denkbeeldige sappen. Zo meende ze althans te zien. Geen haar van haar extensions dat er aan dacht dat hij wel eens gewoon dorst en sterk absorberende oogballen had. Onbewogen rekende Debborrrie zijn komkommer af: ‘ Tachtig cent, alstublieft.’
‘ Zestig.’
‘ Sorry, mijnheer, maar deze komkommer kost tachtig cent, dat is nu eenmaal de prijs.’
‘ Vijfenzestig?’
Debborrrie verstarde. Ze verwachtte dat hij elk moment zijn grote broer zou roepen en de rest van zijn familie om de discussie met haar uit te vechten, desnoods met explosieven, machetes en advocaten. Maar ze moest en zou haar koelbloedigheid bewaren, want de paarse dame hield haar nauwlettend in het oog.
‘ Tachtig cent,’ piepte Debborrrie voor wat de allerlaatste keer moest zijn. Anders… Anders zou ze wel weten op welke partij ze volgende keer moest stemmen!
‘ Maar natuurlijk,’ lachte de Marokkaan, ‘ Ik maakte maar een grapje. Of wat dacht je?’
Hij wandelde weg en mompelde iets dat volgens Debborrrie ‘racist’ was, al kon het ook ‘bassist’ geweest zijn. Dit waren hoe dan ook slechte punten.

De paarse dame schoof dichterbij en plofte een zak hondenvoer op de loopband. Nu wist Debborrrie het zeker. Dit was geen honden, maar een kattentype. Dat zag ze zo. Nee, Debborrrie was niet dom, te zeggen: los van haar i, e, c, x, ou en bbq kon ze iets faken dat van ver op een iets te vrije impressie van een zweem van intelligentie leek. Menig man had een peilloze diepte vermoed in haar blik die uitzicht bood op een onmetelijke leegte. Het was deze blik die ze hanteerde om de vrouw te hypnotiseren, wat ondermeer niet lukte omdat die een zonnebril ophad waaronder ze ook nog eens perescheel keek. Debborrrie glimlachte alsof er vishaken door haar mondhoeken staken en vroeg naar de klantenkaart. Dat had de paarse dame niet. Of ze er dan een wou laten aanmaken? Nee, dat was niet nodig. Ze was niet van de streek. ALARM! ALARM! Allerlei gedachten leken door Debborrrie’s hoofd te gaan, maar het was niet meer dan stof op de luchtstroom. ALARM! ALARM! Niet blokkeren, Debborrrie. Je kan het, je doet het, je moet het, je sproet het, jejejejejejeje…
‘ Ik neem wel over,’ zei de stem van mijnheer Duyck, ‘ Je bent ontslagen.’

‘ Ontslagen?’
‘ De mystery shopper is hier net geweest. Het was die smurf!’
‘ Welke smurf? Ik heb niemand gezien.’
‘ Oh nee? Hij stond vlak voor de paarse dame! Hij kwam weliswaar niet boven de toonbank uit, maar heeft nog wat staan schreeuwen alvorens weg te smurfen. Maar dat heb je natuurlijk niet opgemerkt, blijkbaar was mevrouw met alles behalve haar werk bezig! De hoofdzetel heeft mij meteen gebeld. Nul op vijf en een proces van het Centrum voor Gelijke Kansen en Dikkere Tetten. Je mag gaan.’
De paarse dame die het tafereel had gade geslagen zette een stap vooruit, opende haar jas en toonde een glimmende AK 47 die in haar nylonkous zat.
‘ Genoeg getreuzeld!’, schreeuwde ze, ‘ Dit is een… Euh, allez, zo’n dinges waarbij een overvaller een winkel of een euh, iets grotere winkel met meerdere kassa’s en imperialistische allures overvalt!’
De dame trok het wapen uit de kous en schoot zichzelf per ongeluk door het hoofd. Het bloed spetterde in het rond op het ritme van de ratelende kogels. Ze zeeg neer en ging al snel behoorlijk dood.
‘ En ik dacht dat jij incompetent was,’ lachte mijnheer Duyck, ‘ Mocht jij ooit een AK 47 in je nylonkous wurmen, raad ik je aan de loop naar beneden steken zodat je in het slechtste geval in je eigen voet schiet. Maar soit, deze gebeurtenis maakt je zelf niet minder lomp. Sorry als ik het even zo deed lijken. Vaarwel.’

Daar ging ze. Debborrrie. Beschadigd, vernederd en reddeloos verloren tot de dag dat ze besefte dat er ook opties waren buiten het supermarktwezen, zoals autismespectrumstoornissen bij Angelsaksische pinguïns bestuderen, waar ze om verschillende redenen nooit toe kwam.


Verbeter de leesbaarheid van dit kortverhaal en steun de ontbossing: copypaste het in Word, kies lettertype 175 en druk af op zestiendubbel papier.

Wens

Ik wens
Ik wens…

Ik wens
ik wens
ik wens

Ik weet niet wat ik wens
maar
ik wens het heel intens.



Canal Marginal bezit alle rechten op de complete Jan Langeman-catalogus. Om deze investering te laten renderen wordt zijn werk geregeld gepubliceerd op de site.

Bond Zonder Hoop

Het enige dat oneindiger is dan menselijke domheid
is menselijke domheid plus de vierkantswortel van Jacky Lafon in het kwadraat
maal nul plus één komma vijfendertig
(in Romeinse cijfers).


'Bond zonder Hoop' is een vereniging zonder winstoogmerk die een volwaardig alternatief wil bieden voor een andere Bond die wij niet bij naam wensen te noemen.